Snap
  • Zwanger

Eindelijk gaf ik toe aan mijn zwangerschap

Na maanden van doorlopen met bekkeninstabiliteit, stort ik in. Pas dan komt het besef, ik heb mezelf en de baby in gevaar gebracht.

Ik had bij mijn baas al meerdere keren aangegeven dat ik met mijn bekkeninstabiliteit niet meer volledig aan het werk kon. Zijn advies: geef iedereen taken en blijf zelf op kantoor zitten. Ik wist niet wat ik hoorde, al het kantoorwerk was binnen één dag te doen. Wat moest ik in godsnaam 5 dagen op dat kantoor gaan zitten doen? Voor een bezige bij, zoals ik, was heel de dag niks doen natuurlijk geen optie. Dus ik deed nog steeds veel te veel. Na de zoveelste noodkreet, kreeg ik eindelijk extra kantoorwerk erbij. Achteraf gezien, had mijn baas al veel eerder op mijn noodkreten moeten handelen.

Op maandagochtend wordt dan ook meteen dit nieuwe werk uitgelegd aan me, maar begint ook de nieuwe leidinggevende. Ik heb welgeteld 3 uurtjes werk verzet, waarvoor hoofdzakelijk mijn nieuwe collega inwerken. Om een uur of 11 stort ik in, ik heb mijn kindje dan al 2 dagen niet gevoeld. Ik bel de verloskundige en mag meteen komen. Na de zoveelste controle in het ziekenhuis, verbied mijn verloskundige mij om nog te gaan werken. Met lood in mijn schoenen bel ik mijn baas, want wat had ik graag tot aan mijn verlof doorgewerkt en de boel netjes achtergelaten. Hij gaat schoorvoetend akkoord dat ik volledig de ziektewet in ga. Ik vertel hem dat ik de dinsdag toch nog zal komen om de zaak netjes over te dragen. Ik krijg hier nauwelijks respons op.

Eenmaal dinsdagmiddag thuisgekomen, word ik meteen ziek. Doodziek. Ik krijg ontzettende buikkrampen, de bekkeninstabiliteit bereikt zijn hoogtepunt en ik kan alleen maar overgeven. Wat was ik op dat moment blij, dat ik nog geen kindje rond had lopen. En wat kon ik mezelf voor mijn kop slaan, hoe had ik zo stom kunnen zijn! Ik had veel eerder naar de verloskundige moeten luisteren om te stoppen met werken. Na een paar dagen voelde ik mezelf wat beter, dacht ik..

Die laatste twee maanden waren werkelijk hels! Ik heb alleen maar overgegeven, buikgriep op buikgriep gehad, blaasontstekingen, oorontsteking en daarboven op bijna dagelijks ontzettende krampen. Ik heb die laatste weken dan ook niets anders gedaan dan op de bank liggen. Het was bijna te gênant voor woorden, maar ik wist gewoon precies elke dag welke volgorde van programma's ik die dag ging kijken. De deur uit gaan, was in die weken geen optie. Ik voelde me zo ontzettend beroerd.

En tja.. zoals eerder verteld, ben ik zwaar depressief geweest. Dus het praatje over eventuele postnatale depressie werd ook nog even door de huisarts, verloskundige en in het ziekenhuis gehouden. Wat heb ik toen een hoop mensen vervloekt, terwijl ik eigenlijk ook wel wist dat we hier erg alert op moesten zijn. Aangezien ik de laatste weken van mijn zwangerschap zo in mezelf gekeerd was.

De laatste drie weken liep ik drie keer per week bij de huisarts om alles onder controle te houden. Eigenlijk had ik het niet zo op mijn huisarts, maar hoe zij mij de laatste weken heeft gesteund en mijn klaagzangen heeft aangehoord, ik heb die laatste weken echt een vertrouwensband met haar opgebouwd.

Ook de verloskundige zocht ik nog regelmatig op, aangezien de kleine spruit erg wisselend zichzelf liet voelen. Maar ook omdat ik zoveel last van voorweeën had. Met 24 weken had mijn verloskundige mij al op het hart gedrukt dat ze me niet tot de 42 weken lieten lopen, aangezien ik er op dat moment al klaar mee was vanwege de bekkeninstabiliteit.

Met 38 weken krijg ik op maandagavond een enorme pijn, rond 21.00 uur. We zitten Voetbal International te kijken en ik heb net voor de zoveelste keer overgegeven. Mijn partner raakt lichtelijk in paniek, zou het aan de gang gaan? Ik stel hem gerust, na nog een paar heftige pijnen is het weg. Ach.. het zal de zoveelste voorwee wel zijn. Maar zo sterk als nu had ik ze nog niet gevoeld, dus voor mijn gevoel zal het niet lang meer duren. Heel de week lijkt het rustig, buiten de gewone kwaaltjes om.

Een week later besluit ik de gehele dag de tv eens lekker uit te laten staan en even lekker bij te slapen in mijn bed. Mijn partner is die dag om 3.30 uur gaan werken en ik heb zelf erg slecht geslapen die nacht. Ik besluit een extra grote pan zuurkool te maken, zodat ik wat kan invriezen voor de kraamweek. Na het eten, geef ik wederom weer over. En ga ik lekker terug op de bank liggen, het is weer maandagavond 21.07 uur en we kijken wederom Voetbal International. En weer.. zoals vorige week zo'n heftige wee. Mijn partner pakt meteen zijn mobiel en gaat timen, ik lach het weg en zeg nog dat dit wel weer de zoveelste voorwee zal zijn en ik niets meer verwacht. Echter, de weeën blijven om de 4 à 5 minuten komen.

Mijn partner besluit de verloskundige te bellen en zegt: "(naam), het is om 21.07 begonnen en de weeën komen om de 4 á 5 minuten." Iets waarom we achteraf erg moeten lachen, de verloskundige had nog nooit een man aan de telefoon gehad die zo exact kon vertellen hoe de bevalling begonnen was.