Eindelijk duidelijkheid! (3)

De dagen gaan langzaam voorbij, genieten van deze dagen lukt niet, het nadenken gaat onverminderd door, een sprankje hoop blijft. Zou ik een latere eisprong hebben gehad? Zou de innesteling later zijn geweest? zou mijn cyclus langer hebben geduurd?
Alle mogelijke scenario's gaan door mijn hoofd. Hopelijk is het snel dinsdag zodat we (misschien) iets meer weten. 

Op donderdag loop ik naar mijn werkgever om te vragen of ik en mijn man (hij werkt bij hetzelfde bedrijf) op dinsdag vrij kunnen/mogen hebben. Ik wil hun uiteraard nog niets vertellen over onze zwangerschap. Uhm nou ik denk dat dat niet kan, volgende week is het erg druk. Tja, wat moet je dan zeggen? Eigenlijk moet ik vrij hebben en mijn man ook..... ik zal het even overleggen en laat het jou straks weten. Ik wil het NU weten zegt mijn gedachte, dan toch maar even geduld hebben (wat ik nu zeker niet heb). Al een maand of 2 heb ik het helemaal niet meer naar mijn zin op mijn werk. Wat doe ik eraan... niet veel, ik heb een vast contract en in deze situatie willen ze mij nergens anders. Niet slim om deze "vaste" situatie te verstoren, en natuurlijk als er straks een kleine is is het niet handig dat ik een tijdelijk contract heb en naar een half jaar op straat sta.

Na een klein uurtje komt mijn werkgever naar mij toe gelopen tijdens het werk. Oh nee daar komt hij aan als ik aan het werk ben. Geen goede timing..... maar ik luister..... dinsdag gaat niet om jullie vrij te geven. Ik antwoord kort, oké. Hij loopt weer weg en ik neem mij voor om in de volgende pauze "over een uurtje" weer naar het kantoor van hem te lopen en daar toch maar wat
meer over het verhaal te vertellen aangezien we toch echt vrij MOETEN hebben. Een uur lang ben ik in mijn gedachte aan het denken hoe ik het zal zeggen. Het uur is voorbij.... ik ben eruit!

Ik kom toch nog eens even babbelen over dinsdag. Mijn man en ik moeten vrij hebben. Ik zal maar gewoon eerlijk zijn, ik ben zwanger en waarschiijnlijk is het niet goed. Dinsdag moeten we naar het ziekenhuis voor een nieuwe echo. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet met hun delen maar ik heb geen keus. Uiteindelijk is het in 2 minuten geregeld. Wij hebben vrij!

Het is dinsdagmiddag, ik heb weer een kaarsje aangestoken en mijn rozenkrans erom gelegd. Of ik er nog in geloof weet ik op dat moment niet maar doe het toch. We gaan weer naar het ziekenhuis. Hopelijk deze keer beter nieuws. In de wachtkamer moeten we deze keer iets langer wachten "ook deze keer lijkt het een uur maar wederom zijn het maar 10 minuutjes" Er zitten natuurlijk allemaal vrouwen met dikke buiken in de wachtkamer. In mijn gedachte denk ik, wanneer krijg ik z'n dikke buik?! We mogen weer naar binnen bij die lelijke lange vrouw met die te grote bril.

Hoe voelt U zich? Uhm niet goed. Ben U ziek dan? Nee natuurlijk niet, ik ben zenuwachtig en weet niet wat ik ervan moet denken of het nu wel of niet goed is. U HCG waarde zag er mooi uit. Zullen we maar meteen gaan kijken? Graag!!!!!

Wederom lig ik in die charmante posistie, daar gaan we. Stik zenuwachtig lig ik in die stoel, hier zie ik een vruchtzak, zo te zien is deze iets meer gegroeid als vorige week zegt ze. Ik krijg een sprankje hoop zodra ik deze woorden hoor. Ik zie ook iets in het vruchtzakje maar geen kloppend hartje vult ze aan! Zo dat sprankje hoop was van korte duur. Ze herhaald de woorden van vorige week, ik denk dat het niet goed is en mijn tranen rollen weer over mijn wangen. Op dit moment geloof ik er niet meer in en begint mijn voorgevoel waarheid te worden. De gyn loopt even weg en komt terug met een foldertje. Lees deze maar even door voor de zekerheid. Ik kijk op het foldertje en er staat "MISKRAAM" Langzaam bereid ik mij voor dat het echt niet goed is. U moet nog wel even bloedprikken en morgen bellen ze voor de uitslag wat mijn HCG waarde heeft gedaan in 1 week tijd. Als we morgen bellen krijg ik te horen hoe we verder gaan, dus nog meer onzekerheid de komende 24 uur.

Woensdag 12:45 mijn telefoon gaat, de gyneaccoloog zelf, Mevrouw, U HCG waarde is heel mooi gestegen en wij willen U graag volgende week vrijdag terug zien op de poli voor een nieuwe echo. Mijn hart maakt een sprongetje en ik krijg toch weer een beetje hoop. Als we dan een echo maken moet er een kloppend hartje te zien zijn, als dit niet het geval is dan moeten we
volgende week vrijdag even bespreken hoe en wat verder vult ze aan.

Omdat ik vind dat ik geen duidelijk antwoord krijg van de gyneacoloog zoek ik veel op internet. Ik lees forums van vrouwen die een miskraam hebben gehad, ook lees ik forums van vrouwen die toch nog een kloppend hartje kregen te zien. Ook neem ik contact op met de plaatselijke verloskundige. Ik vertel mijn verhaal en mag diezelfde dag laat in de middag nog komen voor een
afspraak. Hun maken ook een echo en de verloskundige ziet eigenlijk het zelfde als de gyn, alleen zegt de verloskundige ik kan niet per definitie zeggend dat dit een miskraam is. Dat sprankje hoop word weer iets meer. Wel zegt ze dat er die week erna vrijdag voor haar gevoel ook een kloppend hartje te zien moet zijn. Ik merk wel dat ik mij bij de verloskundige meer op mijn gemak voel als in het ziekenhuis bij de gyn.

De dagen die volgen merk ik dat de pijn in mijn borsten minder worden. Ik ben ook nog niet misselijk geweest. Zoveel twijfel en zoveel onzekerheid. Ook ben ik op dit moment niet de leukste echtgenoot.

Vrijdagmorgen om 09:00 zitten we weer in de wachtkamer. We hebben extra vroeg een afspraak gemaakt want langer wachten willen we niet meer. Bijna 3 weken duurt deze onzekerheid nu, bijna 3 weken wachten we nu of we wel of geen baby krijgen. Wij hebben lang genoeg gewacht nu, wij willen duidelijkheid, we willen het weten NU! De gyn (weer dezelfde) stelt voor meteen
te gaan kijken. Ze ziet natuurlijk ook onze bedrukte gezichten en ik ga ervan uit dat ze ook wel vind dat het lang genoeg heeft geduurd zo. Nog steeds hebben we een klein beetje hoop dat het toch goed is.        

Begint met het onderzoek, ik kijk naar het scherm, ik kijk naar de gyn.... ze kijkt naar ons en zegt: het hartje klopt niet!
Met dikke tranen kleed ik mij weer aan. Terug in de spreekkamer vertel ik tegen de gyneacoloog dat ik niet wil wachten tot de miskraam spontaan opgang komt en dat ik een curretage wil. Dit had ik natuurlijk al samen met mijn man besproken. Wij willen niet nog langer wachten. Inmiddels zou ik al ruim 10 weken zwanger zijn en de afgelopen 3 weken waren zo onzeker en zo slopend! De gyn begreep dit gelukkig en ze ging meteen bellen. Als U wilt kunt U maandag al terecht voor de curretage. De afspraak wordt gemaakt.

Maandag om 12:00 uur moet U zich melden op de afdeling. U moet nuchter zijn!