9 jaar geleden
Eindelijk, die buik is d'r!
'Ben jij zwanger?' vroeg de huisarts mij vanochtend. 'Wat leuk! Hoe lang al?' '31 weken,' antwoordde ik. 'Dat wist ik niet!' riep ze.
Ze was overigens niet de enige die het eerst niet wist of zag. Met mijn 1.87 viel mijn buik de eerste maanden niet zo op. Mensen dachten hoogstens dat ik wat was aangekomen of die avond ervoor 'iets teveel gehaktballen had gegeten.'
Ja, echt.
Toen ik rond de twintig weken ook nog eens een tijd lang achter elkaar ziek was ( met dank aan longproblemen die gelukkig nu redelijk onder controle zijn), viel ik vooral af. Met als gevolg dat die buik helemaal niet zo zichtbaar was.
'Wees blij dat ze niet de hele tijd aan je buik willen zitten', zei een eveneens zwangere vriendin nog die wel een - good for her - goede, grote buik had. Zat wat in. Hoe lief mensen het ook bedoelen, soms zit je als zwangere vrouw niet te wachten op mensen die je buik even willen aanraken.
Maar hé, daar had ik geen last van. Ook niet tijdens mijn eerste zwangerschap trouwens. Ook in die periode begon die buik pas een beetje te tonen toen ik al ruim over de dertig weken was. 'Lekker joh, heb je ook niet zo'n enorme toeter', zei een andere vriendin toen.
Dat bedoelde ze natuurlijk ook heel aardig, maar ergens vond ik 't jammer. Want hé, in winkels met zwangerschapskleding dachten ze dat ik shopte voor een vriendin en op een zwangerschapsbeurs werd ik amper aangesproken.
Niet onoverkomelijk, maar ook weer niet heel gezellig.
Maar eindelijk, eindelijk, eindelijk begint die buik te groeien. En eindelijk voel ik me niet alleen zwanger, maar zie je ook dat ik zwanger ben. Dat lag 'm echt niet alleen aan die goede ogen van de huisarts. Misschien toch nog eens op de valreep naar een zwangerschapsbeurs. Ik heb nog een paar weken.
Anoniem
Mijn buik was wel te zien, met 20 weken zeker, maar wat was ik blij toen het voor anderen ook te zien was, ik voelde me trots op dat buikje (al heb ik en later wat op gevloekt omdat het er niet af ging) Maar ik kan me het gemis wel voorstellen als mensen het niet zien, dat is erg jammer. En dan al die goedbedoelde opmerkingen van anderen dat het niet zo erg is wat... (je schopt de kat tenminste niet door de keuken gewoon omdat hij onder je buik stond en dus niet gezien werd) voor jou is/was het erg want jij miste het. Tip koop een strakke buikband liefst een felle of met iets van papa erop of wondertje of handjes ofzo en ga er lekker mee pronken. Dan zien mensen het een stuk eerder, dus lekker naar die beurs nu!
BMulder
Leuk verhaal! Ikzelf val onder de categorie megabuik bij-5-maanden-zwanger-wordt- dagelijks-al-gevraagd-of-het-écht-geen-tweeling-is-en-of-ik-niet-al-met-verlof-had-moeten-zijn. Dat ik op springen sta.... et cetera... Maar, inderdaad, je kunt wel duidelijk aan mij zien dat ik zwanger ben. Wat toch ook wel heel fijn is. En mensen die (ongewenst) aan je buik willen zitten... geen last van hoor. Geniet er van, die mooie groeiende buik! Wees er trots op, en vooral op wat erin zit! :)
Anoniem
Bij mij vroeg een buurman aan mijn man of we een kindje hadden geadopteerd. Echt waar hij had het niet gezien. Eerlijkheid gebied te zeggen dat het winter was dus dikke jassen aan maar toch....
Anoniem
Erg herkenbaar. Liep ik naast een vriendin die net zo ver was maar wel een enorme toeter had werd ik nooit aangesproken. Ook werd ik gevraagd of ik die zwangere vrouw voor zou willen laten, soms best irritant. Ik vond het zo leuk toen hij eindelijk zichtbaar werd!!!