Eiceldonatie voor mijn zus

Mijn eerste verhaal op mamaplaats. Een jaar geleden ben ik samen met mijn zus gestart met eiceldonatie. Mijn zus kan jammer genoeg zelf niet zwanger worden, dit al een aantal jaren te weten. Vanaf de dag dat ik het te horen kreeg, zei ik direct; Ik doe het! Als ik als zusje iets kan betekenen dan doe ik dat. Na veel gesprekken met gynaecologen en psycholoog, en ik door de “keuring” heen was, konden we starten. Ik met spuiten en mijn zus ook met hormonen. Het was een zwaar traject. Mijn leven ging gewoon door, 2 kindjes van toen 2 en 4, man en mijn werk. Het was niet niks, maar ik was eraan begonnen en dan maak ik het ook af. Het spuiten ging me wel goed af, maar de bijwerkingen vond ik het ergste. Ik had 19 eitjes uiteindelijk en de punctie werd gepland. Ook die was niet mis! Maar we hadden het overleefd en het doel was dat ik mijn zus een kindje kon geven. 2 dagen na de punctie kon mijn zus voor de eerste terugplaatsing gaan. 2 weken in spanning, maar helaas mocht het niet zo zijn. Gekukkig hadden we nog 4 eitjes in de vriezer, en zo werd de volgende ook gepland. En teruggeplaatst. Na 2 weken wachten, belde mijn zus op. Ze was zwanger!! Wat een blijheid, opluchting en verdriet kwam er los. Hier hebben we het voor gedaan! Alles liep zoals het moest lopen... mooie echo’s, groeide goed, leuke spulletjes kopen, en het met 12 weken bekend maken. Want ja, dan mag het wel... bij de echo van 13 weken mocht ik mee! Wat was dat speciaal. Kleine jumper! Ook toen was alles goed. Bij de volgende echo (ongeveer 15 weken) mocht ik ook mee. Het was een mooie zonnige dag, we hadden er zin in! Eenmaal in de echo kamer, ik zie nog die mevrouw de echo op de buik maken, word er meteen iets duidelijk. Het hartje klopt niet meer.... Ons leven stond letterlijk stil. Mijn zus.... dit kon toch niet waar zijn!? Ik dacht echt dat dit niet kon. Een slechte film! Maar helaas was het werkelijkheid.... de droom die uit was gekomen, was in 1 klap weg. Poef! De weken en dagen erna... tot op vandaag, zijn zo zwaar.  We blijven samen positief, want er zijn nog kansen. Alleen de vraag is wanneer.... want corona maakt het niet makkelijker. Ik blijf zelf hopen dat mijn zus alsnog een eigen kindje op de wereld mag zetten samen met haar vriend. En we dit niet allemaal voor niks hebben gedaan.