Eerste echo en verwerking

Eerste echo

Vol spanning zaten we 45 minuten te vroeg in de wachtkamer van het umc+. Toen we eindelijk onze afspraak hadden, kregen we meteen slecht nieuws. De gynaecoloog in opleiding kon niks zien op de echo en dat zou wel moeten rond deze termijn van de zwangerschap, want we dachten dat ik ongeveer 7 weken zwanger zou zijn. We moesten naar een andere echo kamer, misschien zag ze daar wel iets. Met tranen in mijn ogen ging ik daar naartoe.. ik was bang. Bang dat er echt niks te zien was.

beangstigend werd ik ook door de vragen die ik kreeg: “voel je je wel zwanger?” Eerlijk gezegd voelde ik me ontzettend zwanger, ik vond dat ik best al een flink buikje had en ik zat zo lekker in mijn vel!! Zou dat nu allemaal verpest worden? Ja en nee.... de echo liet ons toch een vruchtzakje zien, in de baarmoeder wat dus betekende dat ik toch echt wel zwanger was. Mijn man en ik zagen zelf iets op en neer gaan in de echo, het hartje herkende we nog van bij Sep. Maar de gynaecoloog durfde dit nog niet uit te spreken, want zij zag ook iets maar kon het niet plaatsen.. haar apparatuur gaf aan 5-6 weken zwanger, maar eigenlijk zou ik al op de 7 moeten zitten wat betekend dat het vruchtje achterloopt in groei.... wat betekend dat het of klopt dat ik echt 5-6 weken ben (dan heeft de bevruchting later plaats gevonden), maar de kans er ook is dat ik een miskraam ga krijgen. En op dat 2e bleef deze gynaecoloog in opleiding zitten.... ze begon al met dat ik me daar dan niet schuldig over moest gaan voelen als dat zou zijn, want daar kon ik niks aan doen. WAT? Vertel jij mij dit nu echt?? Weet je dan niks van mijn voorgeschiedenis denk ik dan?? Ik weet als geen ander wat er mis kan gaan en ja ik weet dat je schuldgevoelens kan krijgen.... want ik ben mijn zoontje al verloren, ook al kon ik daar niks aan doen toch voel ik me elke dag schuldig daarover!! Maar ik ben mijn zoontje niet verloren aan een miskraam.. nee aan het hellp-syndroom.... een miskraam zou ik me nooit mezelf de schuld van geven.. dat ook heel erg, maar daar kan je echt helemaal niks aan doen. Maar deze domme doos verteld het mij wel even, waarschijnlijk een vrouw die gewoon 2/3 gezonde kinderen op de wereld heeft gezet, een fijne zwangerschap heeft gehad.. of zelfs nog niet eens kinderen heeft omdat ze te druk is met haar carrière. Te druk.. maar niet druk genoeg.. deze gynaecoloog in opleiding vergeet zelfs mijn bloeddruk te meten, dit wat in mijn situatie ontzettend belangrijk is!!

in Maastricht ga ik naar huis met het gevoel: ik ga een van deze dagen een miskraam krijgen. In mijn hoofd klopte dit niet.... ik had er zo een goed gevoel over, voor ons zou nu toch ook eens een keer geluk mogen komen? Gelukkig kunnen we meteen terecht bij de verloskundige.....

Tweede echo

Een paar uur later zitten we weer bij onze verloskudige, ja zelfde als bij Sep! Ja in haar praktijk kreeg ik het slechte nieuws te horen.. ja naar die praktijk ga ik weer!! Ik kom daar binnen en ben zo bezig met deze zwangerschap, met dit kindje dat ik geen seconde aan mijn vorige zwangerschap gedacht heb en aan het slechte nieuws wat ik hier de vorige keer kreeg etc........

we kregen een echo, we zagen het zelfde beeld: een vruchtje in de baarmoeder wat beweegt. Het hartje benoemd de verloskudinge. Precies wat Remco en ik vanmiddag ook dachten!! Deze keer hebben we zelfs het hartje gehoord!! Een heel mooi gevoel, het stelde me gerust. En natuurlijk.. het kan ook nog mis gaan, maar dat kan altijd en bij iedereen. Daar weet ik als geen ander alles vanaf! Voor nu was het allemaal goed, zelfs mijn vruchtwater had een prachtige kleur. De verloskundige stelde me gerust, je zit nu aan 6 weken. Het kan dat je eigenlijk 7 weken moet zijn, maar de groei kan dan nog ingehaald worden, want het is een vroeg stadium. Het kan ook zijn dat ik wel echt 6 weken ben en dat de eisprong deze maand later heeft plaats gevonden. Dat geeft me veel rust.... hier word wel de bloeddruk gemeten en tijd voor ons genomen, ik ging hier met een veel ander gevoel weg dan in Maastricht!

Mijn gevoel

Het is goed, daar moet ik me aan vast houden! Maar in mijn achterhoofd voelt er iets niet goed.... die avond krijg ik geen hap door mijn keel, heb ik hoofdpijn en geef ik flink over.

Die nacht slaap ik niet en de daarop volgende momenten ga ik vol spanning naar het toilet.. zou er bloed afgekomen zijn? Nee, niet echt een geruststellend gevoel! Van me heel erg zwanger voelen, naar me totaal niet zwanger voelen!! Eigenlijk mag ik ergens van geluk spreken dat ik snel aantel: Er zijn ook mensen met een kinderwens waarbij dat niet zo gemakkelijk gaat.. en dan denk ik meteen weer, maar blijf ik nog wel lang zwanger? Haal ik mei wel? Eigenlijk is mijn grote roze wolk alweer geknapt.... terwijl ik er eigenlijk juist wel nog op zou mogen zitten!! Een hartslag is goed, 6 weken zou kunnen want mijn cyclus is onregelmatig sinds de bevalling.. maar hoezo kan een academische ziekenhuis dan niet zeggen wat een verloskundige kan zeggen? Ik besluit te bellen naar de gynaecoloog in kwestie. Het duurt maar liefs 3 uur voor ik haar aan de lijn heb en dan zegt ze: “ik zag ook iets, maar het had ook jou hartslag kunnen zijn”.... ze bleef hangen in dat het mis kan gaan, het hoeft niet zei ze maar ik wil wel dat je weet wat er kan gebeuren.. ze noemde zichzelf vakkundig waarop ik vroeg waarom meet je mijn bloeddruk niet op dan? Waarop zei zegt klopt, dat had ik moeten doen. Vergeten.. vergeten in een academisch ziekenhuis, gespecialiseerd in het hellp.... eigenlijk best slecht!

Ik koppel dit weer terug naar mijn verloskundige en zei geeft aan 100% de hartslag van de kleine te zien.. ze zou haar leven daarvoor geven zegt ze.. zo zeker is ze van haar zaak! Ik geloof haar, zij heeft (vooral nu) het beste met ons voor. Zo neemt ze mijn bloeddruk heel serieus en stelt voor dat ik aan de 30 minuten meter ga in het ziekenhuis, gewoon om zeker te zijn van welke bloeddruk we uit moeten gaan. Ook geeft ze aan dat ze een 3e naar de echo wil laten kijken, vooral dat ik gerustgesteld ben en dat zal ik ook zijn... als ze maar met goed nieuws gaan komen.. als er maar groei te zien is in dit kindje, ik hoop het zo!

Derde echo

De derde echo word eigenlijk gemaakt in het ziekenhuis in Weert. De plek die ik het meest confronterend vind, van alle plekken waar ik deze week geweest ben. Dat je moet wachten in de wachtkamer, daar precies waar ik een halfjaar geleden ook zat! Toen zat ik daar te wachten op mijn man, nu wachten we daar op onze afspraak. De afspraak die ik zal hebben op de verloskamer. Zou het dezelfde zijn denk ik? Maar dat is gelukkig niet zo. Ook al is het een andere kamer en ook al ben ik hier nog nooit geweest, toch denk ik aan toen.

De bevalling van Sep, ook al was die in Maastricht. Toch zie ik het infuus staan, daar zat nu niks aan. Bij mij verschillende lagen vol met medicatie, de bloeddruk meter die ik toen veel op had met het zelfde systeem, de zelfde monitor. Ik zie de speciale lamp, die toen ook gebruikt is bij mijn bevalling én ik zie het morfinepompje/masker liggen.. dat wat ik graag wilde, maar niet kreeg. Mijn bloeddruk is goed, gelukkig. En dan zou er een echo gemaakt worden.... maar die kreeg ik niet. Of het een miscommunicatie was of door de corona kwam, weten we niet zeker. De verloskundige had het immers voor ons geregeld en vond het jammer dat het zo gelopen was, ze bood ons die avond een echo aan. Dus daar waren we die avond, ze had een beter beeld én ze zag een hartslag. Eigenlijk was dit voor mij de bevestig, ook al was het niet van een 3e persoon, maar toch er was een hartslag. De verloskundige zag het, ik zag het en mijn man zag het. Het was fijn, ik had meteen weer het goede gevoel terug en natuurlijk weet ik dat het fout kan gaan.... maar ik weet als geen ander dat je nooit zeker bent....

Alles valt op z’n plek

Mensen dichtbij ons maar ook mensen verder weg van ons, iedereen heeft zijn eigen mening over dat wij ervoor gekozen hebben om terug te gaan naar de verloskundige die we ook bij Sep hebben gehad. Maar hoe voelt het nou echt voor mij en mijn man? Wij hebben er een goed gevoel over. Alles wat deze week gebeurd is helpt mij in de verwerking van Sep. De laatste puzzelstukjes vallen op z’n plek: er word over gepraat!

De verloskundige vertelde me dat ze op een compleet fout spoor zat. De bloeddrukmeting in mijn 24ste week was niet goed, alles behalve. Die meting was ontzettend hoog! Zo hoog dat ik toen al opgenomen had moeten worden in het ziekenhuis! Maar het is een moment opname, ik zat toen met stress want mijn partner mocht niet mee naar die echo. De hoge bloeddruk was verklaarbaar en aangezien bloeddruk meten niet zo mijn sterkste punt was, ik kon niet goed stil zitten en kletste maar al te graag.. dus het is op deze punten afgeschoven, wat eigenlijk echt niet had mogen gebeuren!! Maar daar is echt niks meer aan te doen.... 3 weken lang liep ik dus rond met een te hoge bloeddruk, maar ik werkte nog gewoon dus ik nam ook niet echt mijn rust. Maar ik voelde ook niks van een hoge bloeddruk én ik had al medicijnen daarvoor....

Toch kwamen toen de eerste hellp syntomen: buik en rugpijn, maar ik had pijn in mijn onderbuik en onderrug. Niet eens in mijn bovenbuik, wat je wel hoort te hebben bij het hellp-syndroom.. onderbuik en onderrugpijn word gezien als banden pijn, groeien. Dit zei de verloskundige, maar ook andere vrouwen die herkende het van bij hun zwangerschappen.

Ik had totaal geen idee, wat er echt speelde.. en toen ging ik overgeven.... ook hier zag ik niks geks achter. Ik ben tenslotte de eerste 16 weken ontzettend misselijk geweest en ik heb elke dag overgegeven toen.

Vooral nachts had ik deze klachten, dan sliep ik er niet van en vooral de maandag werden mijn klachten erger.. toen belde we en toen was er een bevalling en de dag erna een “feestdag”. Ik werd niet als een noodgeval gezien want ik wist nog alles, ik klonk nog goed. Maar niet alleen mijn verloskundige gaf dit aan, ook Remco. Hij wilde die “feestdag” ergens op bezoek gaan. “Ik ga niet mee, want ik heb zo veel pijn”. “Stel je niet aan zei hij, even kan toch wel?” Maar ik ging niet mee, een klein beetje geïrriteerd ging hij alleen weg. Niemand maar dan ook niemand kon dit aan me zien..... ook mijn collega’s waarmee ik nog gewerkt had gaven aan dat ik er zo slecht niet uit zag achteraf, ook mijn ouders en mijn zusje die me die maandag de haren nog had geverfd.. zij dacht toen wel waarom moet ze een kussen in haar rug? Want dat had ik een kussen in mijn rug, dat verzachtte de pijn.

Ik bedenk me nu dat ik al zeker 4 nachten niet geslapen had van de pijn.... ik had zelfs een nieuw kussen gekocht, maar dat hielp ook niet. Ik zei zelfs tegen mijn man misschien word het toch tijd voor een nieuw bed.. ook raar want eigenlijk was ik heel tevreden met mijn bed en hadden we onlangs een nieuwe topper waar ik blij mee was gehaald. Dus eigenlijk had ik echt wel pijn, maar ik weet 100% zeker dat ik Sep nog voelde.. (gelukkig blijkt dat achteraf ook zo te zijn geweest, anders had ik mezelf dit nooit kunnen vergeven!)

En de spierpijn.... ja ik geloofde het wel, we hadden een flink stuk gewandeld dus het kan en de vermoeidheid..... ja ik draag een kindje dat is ook niet niks!!

Ik wist zelf niet dat het zo slecht ging, toen. achteraf denk ik misschien had ik toch eerder.... maar altijd als deze gedachte in mij op komt denk ik snel aan iets anders, want het doet me pijn dat ik er misschien toch zelf iets aan had kunnen doen. Ik loop met deze gedachte al vanaf mei, maar ik duw het weg. Ik wil mezelf niet de schuld geven, maar ik denk wel dat ik het daarom ook de verloskundige nooit heb verweten. Sommige vinden dat raar, en vele vroege ook wat zal je boos zijn geweest op haar.. maar nee ik ben nooit boos geweest op haar, omdat ik wist dat als ik boos werd op haar ik ook boos moest worden op mezelf! En dat wilde ik niet, ik wilde niemand de dood van Sep verwijten.. omdat ik hem daar niet mee terug krijg.

maar dus niemand verwachtte dit, dat het zo erg zou zijn! Ook die ochtend dat ik de verloskundige praktijk binnen kwam lopen. Ja lopen ging nog prima, ik ben zelfs alleen met de auto daarnaar toe gereden!

Toen vermoede de verloskundige niet het hellp-syndroom. Ze zag mijn hoge bloeddruk en schrok, ze besloot meteen naar het ziekenhuis te bellen. Ik vroeg afgelopen week aan haar: “had je eiwit gevonden in mijn urine toen?” Nee zei ze! Dat is het, ik heb daar niet naar gekeken! Puur naar uitdroging!! Ze zat helemaal niet op het hellp spoor, doordat ik niet de precieze klachten had, ik voelde de kleine nog en ik wist alles nog en ik liep nog zelf..

Ik heb die dag ook zelf om een echo gevraagd, want ik was er toch.. toen schrok de verloskundige doordat er geen hartslag meer was.. het woord zwangerschapsvergiftiging en hellp-syndroom is toen voor het eerst genoemd. Misschien heb je dat, ik bel het ziekenhuis en het word onderzocht. Ze was vanaf dat moment ook menselijk, ze knuffelde me en er mocht iemand komen om me op te vangen.

Toen heeft mijn zusje me naar het ziekenhuis gereden, gehuild heb ik voornamelijk in de auto maar ik was er ook rustig onder.. ergens had ik nog hoop en volgens mij wist ik toen ook totaal niet wat me te wachten stond.... het ziekenhuis in Weert is ook het minste bij me gebleven. Ik weet dat ik daar door een gynaecoloog en twee verpleegkundige opgevangen werd, heel lief waren ze voor me. Maar ook hun dachten meteen: dit kan geen zwangerschapsvergiftiging/hellp zijn want ze ziet er zo goed uit! Ze loopt zo goed zelf, ze weet alles nog! Maar toen bevestigde mijn bloeduitslagen toch het ergste van het ergste.... 42 bloedplaatjes (eigenlijk 200). Ik denk dat ik toen pas door had hoe heftig het allemaal was en nog ging zijn. De lieve gynaecoloog besloot ook even de regels niet te hanteren en mijn kamer stond vol familie. Zelfs de verloskundige is toen langs gekomen.... ze heeft ons ook gebeld, vooral mijn man en vaak huilend. Ze noemde zichzelf niet professioneel, waarschijnlijk voelde ze zich toen al heel schuldig. Ze is bij ons thuis op bezoek dagelijks na de begrafenis, ze heeft vaak gebeld en berichtjes gestuurd. Ze is naar Sep zijn grafje geweest, had voor hem een bloemstuk. Het klinkt stom, maar ze was er wel voor ons en toonde interesse. Ze kende het verhaal, we hadden een band en ik wist als ik haar belde ze er nu zou zijn in deze nieuwe zwangerschap. Daarom besloten we voornamelijk naar haar terug te gaan bij onze tweede zwangerschap en het voelt goed.

Ik ben mijn zwangerschap dan niet goed gestart (met dank aan Maastricht) ik ben wel vertrouwen in haar gaan krijgen. Ik krijg de antwoorden op vragen van toen.... wat me steeds meer helpt bij mijn verwerking en dat is fijn.

Ik mis Sep ontzettend en denk veel na over hoe het eigenlijk had moeten zijn met hem nu in ons leven, ik voel me dan ook schuldig dat ik zo blij ben met mijn nieuwe zwangerschap. Maar ik ben oprecht blij!! Ook een stukje wat weer helpt in de verwerking want ik zit weer lekker in mijn vel! Het verlies van Sep gaat hier nooit een plekje door krijgen, nee het gaat geen plekje krijgen want dat wil ik niet. Ik wil dat Sep onderdeel blijft van ons gezin, dat hij nooit vergeten word en dat hij altijd ons eerste kindje zal blijven.... onvervangbaar!

En dat er nog steeds onvoorwaardelijke liefde voor hem is en altijd zal blijven!

Ik merk wel dat er steeds minder gevraagd word hoe het met me gaat door mensen die weten van mijn nieuwe zwangerschap. Voornamelijk omdat iedereen ziet dat ik weer lekker in mijn vel zit. Ik leef in grote leugens tegen andere die het wel vragen, ik blijf ze voorliegen over o.a. Het onderzoek. Dat staat volgende week gepland, maar gaat niet meer door.

Dat onderzoek zou spannend zijn, maar nu breekt er ook een spannende tijd aan. “Geniet van je zwangerschap of maak je niet zo druk”. hoor ik veel, goed bedoeld en genieten van mijn zwangerschap probeer ik zeker, maar druk maken doe ik me wel nog. Dit is ook makkelijker gezegd dan gedaan door andere, want niemand staat in mijn schoenen. Maar zelf heb ik er een goed gevoel over, ik hoop dat het ook echt goed komt en dat we mei volgend jaar kunnen gaan genieten van onze uitgekomen kinderwens met een kindje in onze armen én een kindje in ons hart.