een zwangerschap met vooral downs

het begon zo'n 7 maanden geleden, Ik was over tijd en dacht het zal de stress wel zijn, ik was wat misselijk en dus voor de zekerheid toch maar een test doen. Bam zwanger. Nee toch ik was er zo niet aan toe, ik had therapie omdat ik tegen een burn out aan zat, mijn zoontje was de eerste maanden na zijn geboorte alleen maar aan het huilen, in die tijd had ik me sterk gehouden en dat kwam er maanden later uit. Wij waren aan het genieten van het leventje met zijn drieeen en totaal niet bezig met een tweede.

Hoe ga ik dit mijn man vertellen, er ging van alles door mijn hoofd, uiteindelijk heb ik het hem verteld en hij reageerde zo lief, ik had het wel kunnen weten maar doordat ik niet lekker in mijn vel zat ging ik de raarste dingen denken haha ondanks dat kon ik niet genieten van de zwangerschap, ik voelde mij schuldig tegenover mijn zoontje die ik eerst alle aandacht wilde geven, ik maakte mij zorgen hoe we het met 2 kleintjes gingen doen, tegelijkertijd voelde ik me weer schuldig tegenover de nieuwe minnie me in mijn buik omdat ik niet van de zwangerschap kon genieten. 

Mijn eerste zwangerschap ging ik fluitend doorheen, ook de bevalling was zo gepiept, wat een makkie zo kan ik er wel 10 maken grapte ik altijd.

Nou daar ben ik dus van terug gekomen. Bij deze zwangerschap was in continue misselijk en moest ik soms overgeven, nu denk ik pff was dat alles maar toen was het heel vervelend. Rond de 16 weken kreeg ik last van mijn bekken en rug, dus hup naar de bekkentherapeut, dit hielp niet echt, de pijn werd snel erger, ik kreeg aangepast werk waardoor de pijn wat stabiel bleef. 

De 20 weken echo, alles was goed! En we kregen te horen dat we een meisje kregen, toen ik haar op de echo zag kreeg ik eindelijk wat gevoel erbij en ik dacht ja dit is onze dochter! Kon ik dan toch genieten van de zwangerschap...

Rond 22 weken kreeg ik last van pijn in mijn bil, doortrekkend naar mijn been ik wist dat dit isschias was maar liep er toch mee door ik ben geen klager en dacht de therapeut word vast gek van mij. Met 25 weken toch maar aangegeven omdat het ondragelijk werd, ze masseerde het ohh wat een verademing! Helaas kwam de erge pijn met 1/2 dagen weer terug, ik wilde niet meer dan 1x in de week naar de therapeut omdat ik maar een x aantal therapieen vergoed kreeg. 

Ik ging lichamelijk snel achteruit, moeheid in mijn benen, bij traplopen krijg ik kramp, pijn in mijn schouders en rug + de bekken en isschias erbij. Ik kon niet meer op de fiets naar het werk, dan maar met de bus maar naar de bus lopen was ook zo pijnlijk, met 30 weken me 100% ziek gemeld maar ik moest toch nog komen voor wat taken. Ik heb doorgebeten tot 34 weken, toen kreeg ik verlof jippie! Waar ik bij de eerste genoot van het verlof was ik nu vooral blij dat ik niet verplicht de deur uithoefde. Ik kreeg nesteldrang wat weer veel frustratie met zich mee bracht omdat ik dit door de pijn niet kon, ja kleine stukjes 5 minuten en dan was het klaar, ik ben bang om de deur uit te gaan door de pijn waardoor ik me weer schuldig voel tegenover mijn zoontje waar ik graag mee de hort op ga.

De kleine lag continue in stuit maar ze kon nog draaien, toch maakte ik me er druk om en had internet na geplozen wat ik kon doen mocht ze niet uit haarzelf draaien. Met de controle van 35 weken was ze inderdaad gedraaid!! Ik was zo blij!! Geen gedoe met draaien en ik kon gewoon thuis bevallen. Bij de eerste vond ik dat zo fijn! 

De 36 weken echo, we gingen er met volle moed naar toe, alles was goed dus kom maar op! 

Nee dus, de verloskundige zei ik zie niet veel vruchtwater dus wil je voor de zekerheid naar het ziekenhuis sturen voor een extra echo. Ik ging kapot van binnen, weer een tegenvaller, de verloskundige zei ik zit er wel eens naast (ook zij weet hoe graag ik thuis wil bevallen) maar wil liever het zekere voor het onzekere nemen. Ja natuurlijk alles voor de gezondheid van ons meisje maar had zo graag lachend de deur uit gegaan.

Kon dezelfde dag nog terecht, we kwamen de kamer binnen maar ons zoontje was huilerig dus mijn man ging met hem de deur uit. Daar lag ik alleen op de bank hopend op goed nieuws, de gyneacoloog zei ik zie hier water en hier en hier, doorbloeding is goed etc etc, ik dacht ohhhhh kijk de verloskundige had het fout!! Ze zei we gaan het ff nabespreken in kantoor. Ja prima maak me maar blij zei ik. 

Ze keek in de computer, ik neem je toch over zei ze. Klabam knal nummer zoveel. Ik vroeg alles was toch goed? Ze gaf aan dat ik te weinig vruchtwater had en ons meisje te licht is. 

Ik klapte ineen, ik trok het niet meer ik had mijn man nodig maar die was beneden met ons zoontje. 

Met 38 weken kijken we nog een keer en als het beter is krijg je gewoon een retourtje naar de verloskundige zei ze. Nou dit innieminnie beetje hoop moet ik dan maar houden. 

Toch merk ik dat het allemaal op mijn psych begint te slaan, ik voel me down en snel geirriteerd.. alsof ik elk moment in elkaar kan storten. Ik ben zo bang dat ik psychisch weer een terugval krijg.