Een tweede kindje...

Eind 2013 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Uitgerekende datum in juli 2014. Wat waren we blij! Ik keek enorm uit naar een broertje of zusje voor onze zoon Dillen. Met zeven weken zwangerschap gingen we naar verloskundigenpraktijk voor de eerste echo. Alles zag er goed uit. Wat was dat mooi om te zien! Ik had enorme last van de zwangerschapskwaaltjes; misselijkheid en vermoedheid. Zo ziek was ik dat ik eerst niet kon werken. Weken zat ik thuis. Het was dus met 9 weken zwangerschap tijd om mijn collega’s te laten weten dat ik zwanger was.

Ik stuurde iedereen het goede nieuws met een foto’tje en de felicitaties stroomden binnen. Mijn hechte collega’tjes had ik het al iets eerder verteld en zij vlogen mij om de hals, zo leuk! Kort daarop kwam het bericht van een collega'tje van mij. Vorige zwangerschap verschilde de uitgerekende datum van haar en mijn kindje één dag, en nu... vijf! Wat een toeval! Lekker weer samen zwanger zijn. Althans..

We keken enorm uit naar de tien weken echo. Maar in de aanloop er naartoe werd ik onwijs nerveus. Ik voelde me namelijk alweer stukken beter, ik was ook weer aan het werk. En toen ik met de auto naar het werk gereden was had ik zin in cappuccino. Terwijl ik dat de afgelopen weken echt niet lustte. In de wachtkamer bij de verloskundige werd Henk gek van mijn nerveuze gedrag. Helaas bleken de zenuwen niet ongegrond. Het echo apparaat liet een prachtig kindje zien, maar zonder beweging en zonder hartslag. Er werd een gat geslagen in mijn borst. Wat deed dit ontzettend veel pijn! Ik had zo ontzettend uitgekeken naar dit zomerkindje.

Ik kreeg de vraag of ik wilde afwachten tot dit kindje zelf mijn lichaam zou verlaten of dat ik een curettage wilde. Normaal ben ik een enorme twijfelaar, maar hier was ik zeker van. Ik wilde niet.. kon niet doorlopen met een overleden kindje in mijn buik. Ook met het vooruitzicht dat je dit kindje ieder moment kan verliezen. Het was twee dagen voor kerst. Derde kerstdag is Henk jarig. Daarna oud&nieuw en de verjaardag van mijn zusje en mijn vader.

Omdat dit zo kort voor kerst uit was, was het nog maar te hopen dat ik nog terecht zou kunnen voor een curettage. De verloskundige pakte gelijk door. Ze belde met de afdeling gynaecologie. De volgende ochtend, na een nacht huilen, huilen, huilen, belde ze mij en vroeg of ik de mogelijkheid had direct naar het ziekenhuis te komen. En dat had ik. We hebben Dillen weggebracht naar opa en oma en zijn direct doorgegaan naar het ziekenhuis.

Na een korte intake en een inwendige echo van het kindje moesten we even wachten. Dit was best even lastig, want we kwamen te zitten in een wachtkamer met allemaal zwangere vrouwen. Het wachten duurde echter niet lang. Ik werd klaargemaakt en nam afscheid van Henk. Op het bed rolden ze me naar de verkoeverkamer. Hier werd er een infuusje aangelegd. Ik heb lang gewacht en ik had geen bril, dus tijdschrift lezen was moeilijk. De tranen bleven maar komen. Maar de zusters waren ontzettend lief.

Hierna werd ik naar de OK gereden. Nog even snel een plas. De zusters lieten met snel even naar het normale toilet gaan, is makkelijker dan de po. Wat een opluchting.

In de OK waren aardig wat mensen aanwezig. Eén man praatte vooral tegen mij. Hij liet mij weten dat we nog even moesten wachten op de anesthesist. De gynaecologe vroeg mij waarvoor ik was. Dit is een vraag die ze stellen om te voorkomen dat ze de verkeerde patiënt of ingreep voor zich hebben. Maar het is een pijnlijke vraag. Nu moest ik echt hardop vermelden waarvoor ik hier was, erg confronterend. Nu was het tijd voor de narcose. Wat ben ik blij dat ik die mogelijkheid heb, ik wil hier niets van meekrijgen. De man die al het praatwerk doet, vraagt me of ik al duizelig ben. Ik zeg nee, en draai daarbij mijn ogen richting hem om hem aan te kijken en merk direct dat ik nu wel draai. Dit geef ik aan. En daarna ben ik al snel weg. Als ik wakker word, lig ik weer in de verkoeverkamer. En direct komen de tranen weer. Wat een vreemd idee. Het kindje is nu echt weg. Ik wil naar Henk toe. Heel graag naar Henk toe. Ik vraag de zusters of ze hem willen bellen, maar zij geven aan dat ze dat pas doen op de verpleegafdeling. Wat baal ik hiervan. Ik heb Henk nodig! Eerst wachten tot ik op de verpleegafdeling kom en daarna nog wachten tot ze hem bellen en dan nog wachten tot hij vanuit ons dorp naar mij is toegereden.

Ik heb dat in het evaluatieformulier ook aangegeven. Ik ben zeer tevreden over hoe snel ik terecht kon en hoe ze mij hebben behandeld. Ik geloof dat dit bijdraagt aan een goede verwerking van deze nachtmerrie. Het verbeterpunt pakt het ziekenhuis enorm serieus op! Wat voelt dat goed. Hieronder staat de e-mail die ik heb ontvangen:

Geachte mevrouw Van de Pol,

Op 30 januari ontving ik in goede orde uw evaluatieformulier.
Het is fijn om te lezen dat u zo goed bent opgevangen en gesteund voelde bij zo'n nare gebeurtenis als een miskraam.
Wel schreef u dat het mooier zou zijn geweest als uw man eerder was gebeld.
Ik heb dit punt onder de aandacht gebracht van de teamleiders op de afdeling gynaecologie en van de verkoever.
Zij vinden dit zeker een punt om naar te kijken.

Normaal is het zo dat bij grotere ingrepen de operateur met de familie belt.
Voor alle andere gevallen wordt vanaf de verkoever nooit gebeld, maar dat gebeurt als de patiënt op de afdeling is door de verpleegkundige van de afdeling.
In een casus als de uwe had men een uitzondering op de normale procedure kunnen maken. Dat wordt nu in de diverse werkoverleggen besproken.

Wij hopen dat het inmiddels goed met u gaat en wensen u alle goeds voor de toekomst toe,

En gelukkig is Henk zo’n lieverd die al naar het ziekenhuis was gekomen en precies aankwam toen ik de verpleegafdeling op werd gerold. Naast mij ligt een vrouw met iets aan haar been. Ik leg haar even uit waarom de tranen blijven komen en gelukkig heeft ze alle begrip.

Ik voel me lichamelijk na de curettage haast direct beter. Eerste en tweede kerstdag kom ik dan ook goed door. Ik ben nog steeds verdrietig en voel me een beetje leeg, maar de tranenwaterval is na 24 uur huilen toch wel uitgeput.

Op de verjaardag van Henk krijg ik het ene na het andere presentje. Wat is iedereen attent denk ik! Kaartjes, bloemetjes. Allemaal zo mooi. En wat blijkt.. Henk heeft iedereen een appje gestuurd met de vraag om een kleinigheidje voor mij mee te nemen om alles wat dragelijker te maken. Ik ben zo ongelofelijk ontroerd. De tranen, waarvan ik dacht dat ze op waren, blijken toch nog te bestaan. Wat was ik verrast door deze ongelovelijk lieve actie van Henk.

De tweede nacht na de curettage moet ik wat bloedproppen kwijt, dus in de nacht heb ik behoorlijke buikkrampen. Hierna voel ik me lichamelijk weer helemaal goed. Wat is dat krom. Dan was ik toch liever ziek met een gezond kindje in mijn buik.

Met oud&nieuw sluiten we dit klotejaar af en proosten we op een mooi nieuw jaar met hopelijk weer een zwangerschap.

En dat geluk heb ik! Inmiddels is geboren onze mooie dochter Sabeau op 25-10-2014.