Een sterk eigen willetje!

Met bijna 27 weken zwanger is het babymeisje in mij niet meer weg te denken. Eerst was het een maanzaadje en hielden wij onze kaken stijf op elkaar tot de 12-weken grens, inmiddels is het een klein teer poppetje van 34 cm. met een volwaardige kilo en laat ze zich graag borrelend van links naar rechts op mijn buik zien. 

Hoe verder ik in mijn zwangerschap kom, hoe meer het kleine poppetje haar eigen willetje toont. Een behoorlijk sterk eigen willetje! Ok, ze heeft het niet van een vreemde ;-). Maar nu al... 

Een A4'tje krijg ik inmiddels wel vol met alle gebeurtenissen rondom het eigen willetje maar de bezoekjes aan de verloskundige blijven toch ook topic. Elke keer als er naar haar geluisterd of gekeken moet worden, dan verzint ze weer wat nieuws.
'Even' naar haar kijken is er niet bij, de handjes in gebalde vorm gaan voor haar gezicht en ze draait als een centrifuge rondjes zodat een foto maken zo moeilijk is als het vastpakken van een egel zonder handschoenen (vergelijken was altijd al mijn sterkste vak ;-)).

Naar haar luisteren is ook niet altijd even makkelijk. Met haar mini voetjes zorgt ze voor dusdanige ruis op de lijn dat het hartje een vage vervorming van alles wordt. Je hoort haar denken 'ga lekker naar je eigen hart luisteren en laat mij met rust'. Elke keer weer staan de verloskundigen verrassend verbaast te kijken naar mijn bollende buik met ik-en-mijn-eigen-willetje in mij. 

Zo ook vanmorgen. Een standaard controle en bloedafname stonden op het ochtendprogramma. Om 9.15 uur gaat de deur van de wachtkamer open en een altijd even vrolijke verloskundige steekt haar hand uit 'hoi goed je weer te zien, gaat lekker hé (haar ogen naar mijn buik wijzend)?'. Kleine diva houdt zich ondertussen rustig en stil, in de wachtstand voor een volgend protest. De algemene vragen worden gesteld en mijn bloeddruk wordt gemeten, de antwoorden en een keurige bloeddruk van 110/70 worden in het boekje genoteerd. 'Kom maar liggen, dan gaan we weer luisteren'. Het moment waar ik altijd weer naar uit kijk en gewillig ga ik op de onderzoeksbank liggen. Zodra de verloskundige de doppler op mijn buik zet, gaat de kleine diva los. Plof hier is mijn kontje. Doef hier is mijn linkervoetje. Bam hier is mijn rechtervoetje. Heel levendig en aanwezig, dat is een feit maar we willen ook graag het hartje horen zonder enige ruis op de lijn. De verloskundige drukt  daarom met haar ene hand wat harder tegen mijn linkerzij, daar waar de voetjes zich bevinden, zodat ze in feite haar voetjes stil houdt. Een paar seconden horen we het hartje zonder enige ruis op de lijn. Vloeiend en krachtig als altijd, net een voorbij razende intercity op het spoor. Maar dan is kleine diva het zat, wie denkt die verloskundige wel niet dat ze is dat ze haar voetjes denkt tegen te mogen houden?! Een waar protest dient zich aan. Ze wordt boos en laat dat merken in de vorm van heel veel ruis, een op hol slaand hartje en heel veel voel- en zichtbaar getrappel. De verloskundige weer even verbaast maar ook grappig verblijd als altijd, 'dat eigen willetje wordt met de week sterker zeg, ze is nu zelfs boos'. We lachen er samen om en de verloskundige haalt haar hand van mijn buik zodat de doppler weer geluid zonder ruis kan gaan waarnemen. En ja hoor, dit bevalt de kleine diva wel want gelijk is haar boosheid in verschillende vormen verdwenen, staat ze het toe dat haar hartje nog even (heel even maar) wordt beluisterd waarna ze weer in slaap valt. 

De volgende afspraak is de 30-weken echo. Nu al heel benieuwd wat ze dan weer voor ons in petto heeft...