Een spontane maar zeer spannende zwangerschap

Op 8 januari 2013 ben ik gestopt met de pil in overleg met mijn man. We zijn inmiddels bijna 14 jaar bij elkaar en zijn er helemaal klaar voor. We hebben een prachtig koophuis met grote tuin en inmiddels ook een flinke bankrekening om de eerste paar levensjaren van ons kind te kunnen opvangen. Wij hebben echt gewacht op het juiste moment. Er was een periode van 5 cyclussen voorbij en we vonden het wel tijd worden voor ovulatietesten. Onzin natuurlijk maar ik werd zo gek van mezelf dat ik continu zwangerschapstesten kocht en een dag later ongesteld werd dat dit op dat moment het enige was wat ik kon doen. Het mooie van dit alles was dat ik vanaf cyclus 1 al heel regelmatig was, steeds 25-28 dagen. De eerste duurde ook precies 28 dagen(pil-cyclus telt ook 28 dagen). In cyclus 6 was het gelukt. Op 11 juni 2013 was ik ongesteld geworden. Dus ik kon heel makkelijk uitrekenen hoelang het duurde voordat mijn ovulatie zou komen.op zaterdag 23 juni 2013 is de 'daad' geweest(had het in mijn agenda gezet). En misschien heel stom maar dit was ook de enige keer dat we 'het' deze cyclus hadden gedaan. We zijn nog heerlijk op vakantie geweest naar Mallorca. We hebben expres heel erg rustig aan gedaan en heb vanaf dat moment ook geen druppel alcohol meer gedronken. Ik kon immers zwanger zijn. En naarmate de vakantie duurde(duurde maar 8 dagen) voelde ik me lichaam veranderen. Ook begon ik ineens nachtmerries te krijgen. Maar toen we thuis waren gingen die weg. We kwamen op een donderdag thuis en het weekend erna hadden we een festival. Ik zou 8 of 9 juli ongesteld moeten worden maar door dat festival kon ik niet wachten. Dus heb een zwangerschapstest gedaan en....

Ja, het is gelukt, ik was zwanger. Toch maar goed dat ik van tevoren een test had gedaan want anders had ik die dag lekker een pilsje kunnen drinken op dat festival. Nu moest ik aan mijn vrienden vertellen waarom ik niet kon drinken en zei gewoon dat ik een bacterie had opgelopen op vakantie en daar medicijnen voor moest innemen.

mooi excuus toch? 

Mijn zwangerschap is heel goed ontwikkelend tot ik ongeveer 13 a 14 weken zwanger was. daarna heb ik alleen maar stress gehad. vanaf die periode. 5 weken lang bloedverlies gehad. mijn schoonmoeder kwam in het ziekenhuis terecht en heeft door toedoen van dit ziekenhuis een herseninfarct gehad. mijn oma heeft in het ziekenhuis gelegen door longembolie. De 20 weken echo was op zich goed gegaan. We kregen te horen dat onze 'Dochter' klompvoetjes zou hebben. Zowel ik als mijn man zijn hier niet van geschrokken. Zwakke benen zit bij mij in de familie en ik ben zelf ook geboren met klompvoeten. En bij mij is het ook allemaal goed gekomen. Maar we zijn toch voor een second opinion naar het AMC gestuurd voor nog een 20 weken echo. Die hadden geconstateerd dat ze ook erg klein was in vergelijking met andere kinderen. Ze zou zo'n 3 weken achterlopen op de groei. Ze hebben toen verder niets gezegd en we moesten een week later weer terug komen omdat de 'kinderarts' niet aanwezig was. Ze hebben alleen gezegd dat we moeten gaan nadenken over eventuele vruchtwaterpunctie. Nou lekker nieuws denk je dan. Zou ons kindje syndroom van down hebben of iets anders? Nou goed, een week later terug. Wij hadden gekozen om geen vruchtwaterpunctie te laten doen. We wouden het houden en groot brengen. Goed weer een uitgebreide echo en 'ja', 'ze' zou 'klompvoeten' hebben. Ze hebben nog naar het gezichtje gekeken of ze daar eventuele dingen zagen die konden wijzen op bepaalde ziektes of syndromen. Maar dit was niet het geval(gelukkig want je gaat je toch in de zenuwen vreten). We hebben het afgesloten met een telefoonnummer van de kinderafdeling voor als onze dochter geboren zou worden en inderdaad naar de orthopeed moet. 

De rest van mijn zwangerschap is ook niet echt rustig verlopen. Tot nu toe heb ik me de hele zwangerschap zenuwachtig aangevoeld. Waardoor ik dus echt te veel stress heb gehad. Rond december 2013 heb ik een plop gevoel in mijn onderbuik gevoel gehad tijdens werk. Waardoor ik nog maar 50% mocht gaan werken. Het is overigens verder niets ernstigs geweest. Maar mijn werk was me nogal zwaar geworden, denk aan moe zijn en niets meer kunnen. Ik heb de hele maand januari 2014 nog 50% gewerkt en vanaf 28 januari had ik zwangerschapsverlof. Door de omstandigheden heb ik 6 weken voor uitgerekende datum(18 maart) verlof op moeten nemen. We zijn begin januari nog een lekker weekend naar Center Parcs geweest. Dat gaf me genoeg energie voor de laatste maand. Begin van mijn zwangerschapsverlof is goed begonnen. Gelijk hoofdpijn en stress over de laatste paar weken. Je gaat je toch verschillende dingen afvragen over de bevalling enzovoorts. We zijn nog in mijn laatste werkweek 27 januari voor controle geweest bij de verloskundige en alles was in orde. Dus je begint ook rustig en gaat dingen plannen van dit moet nog gedaan worden, dat moet nog geregeld worden en die hoofdpijn begon maar aan te sterken. tot op de zondag daarna. op een gegeven moment ging het niet meer en ik had de vk gebeld om te vragen of ze kon komen en of ik anders gewoon 2 paracetamol in mocht nemen. zij zei dat ik dat mocht doen maar wou toch nog even langs komen om mijn bloeddruk wou opnemen en hartje wou horen. dit was in orde en niets aan de hand. dus gelijk rusten en verder niets meer doen die dag tot ik mij beter voelde. ik moest die dinsdag weer terug voor controle op de praktijk en toen was het mis. moest plassen in een potje, resultaat: te veel eiwitten. mijn bloeddruk: veel te hoog. conclusie, ik moest naar het zkh voor een CTG. ik voelde de bui al hangen. eigenlijk moest ik gelijk door maar ben eerst nog naar huis gegaan en heb eerst rustig gegeten(we hadden de afspraak om 17:30) om half 8 was ik in het zkh en weer in potje plassen, weer bd gemeten en na 3 uur CTG kwam de diagnose: Je hebt zwangerschapsvergiftiging, houd er maar rekening mee dat je moet blijven tot dat je dochter is geboren en dat we de zwangerschap eerder zullen afbreken dan de gewone á terme. ik was op dat moment 34+2. ik was radeloos. was moest ik nou, wat heb ik nou, hoe moet dat nou. ik heb geen zin om 6 weken in het ziekenhuis te liggen. maar alles voor het goede doel dus heb na een behoorlijke huilbui mijn laatste periode in het ziekenhuis aanvaard. Mijn man was naar huis gegaan om mijn kussen en mijn bevallingstas met alles erop en erbij te gaan halen en rond half 3 's nachts was de rust in mijn kamer terug gekeerd. blegh bah wat voelde ik me naar. Gelukkig was ik wel stabiel maar mocht absoluut de afdeling niet af. Ik heb er in totaal 3 weken gelegen. Tegen het einde van mijn zwangerschap voelde ik dat het niet goed ging, ik begon minder leven te voelen en hebben nog een groei echo gemaakt. ze hebben nog een 'navelstreng' echo gemaakt om te kijken of er nog genoeg bloed door mijn placenta werd afgegeven. en dit begon ze zorgen te wekken. deze echo's zijn op vrijdag gemaakt. toch voelde mijn 'moederinstinct' dat er meer aan de hand was en vroeg nadrukkelijk om een vruchtwaterecho om te kijken of ze nog genoeg kon zwemmen. ik was inmiddels 36+1. er werd mij gezegd. mevrouw, u wordt morgen ingeleid van het gaat niet goed. u heeft vrijwel geen vruchtwater meer. ik zou in eerste instantie op 36+6 ingeleid worden. maar de druk was te hoog.

In een volgende blog ga ik de bevalling uitgebreid beschrijven, ook deze is niet rustig verlopen