Een onverwachte wending (#7)

In mijn vorige blog omschreef ik dat ik na een heftige bloeding werd opgenomen in het ziekenhuis. 

De volgende dag mag ik weer naar huis. De weken die volgen verlopen volgens een vast patroon. Ik heb een bloeding, ga naar het ziekenhuis, krijg een echo en alles blijkt in orde te zijn. Een week later krijg ik weer een "controle-echo" waar een stolsel op te zien is. En weer een week later heb ik weer een bloeding. Een echo geeft voor een uurtje een opgelucht gevoel en dan komt de onzekerheid weer. Waar de stolsels vandaan komen durft de gynaecoloog niet te zeggen. Ze denkt dat er een foutje is ontstaan bij de aanleg van de placenta. Dit kan zich herstellen maar misschien ook niet. 

De angst voor een bloeding is zo ontzettend groot. Ik verander langzaam in een schim van mezelf. Ik durf nauwelijks nog te fietsen (omdat ik al twee keer een flinke bloeding kreeg op de fiets) en ik kom bijna niet meer van mijn stoel af. Dansen met dochterlief doe ik niet meer. Ik huil veel en word gek van de onzekerheid. De hele dag leef ik met de angst dat ik weer een bloeding krijg die het einde van mijn zwangerschap inluidt. Ik werk nog steeds. Tegen de verloskundige zeg ik dat ik stop met werken als mijn lichaam aangeeft dat dit nodig is. Maar dat de afleiding me nog altijd goed doet. 

Inmiddels ben ik al een week of 13 zwanger en er komt een klein buikje tevoorschijn. Mijn leerlingen proberen af en toe op een speelse wijze te peilen of ik wellicht zwanger ben. Ik blijf ontkennen maar het valt niet mee. 

Mijn man en ik besluiten dat we na de volgende echo, ondanks de bloedingen, gaan aankondigen dat we zwanger zijn. Die echo is een week later. Ik besluit er een bijzonder moment van te maken en koop een klein woezel-knuffeltje. Dochterlief heeft een pip-knuffeltje en hoe leuk zou het zijn als dit kindje dan Woezel krijgt. Ik pak het in en zal hem stiekem meenemen naar het ziekenhuis.

Begin februari (14 weken zwanger) ga ik naar een hardloopwedstrijd van een vriendin. Op het moment dat ik naar huis wil gaan voel ik weer wat lopen. Ik ga snel naar mijn fiets en fiets rustig naar huis. Als ik thuiskom ziet mijn man meteen aan me dat er iets is. Hij zegt "het is weer zover hè?" Met tranen in mijn ogen knik ik. Ik ga naar de wc. Inderdaad, een bloeding. Ik kan er niet meer tegen. Weer een bloeding, wanneer houdt dit op? 

Het is etenstijd maar ik kan niet meer eten. Mijn buik doet pijn en ik ben compleet uit het veld geslagen. Ik heb toch inmiddels wel genoeg te verduren gehad? Voor de vorm bel ik die avond het ziekenhuis. We hebben een paar dagen later al een echo gepland dus langskomen hoeft van mij niet. Ik wacht die echo wel af. Die week ga ik ziek naar huis van mijn werk. Ik blijf steeds flink bloed verliezen en voel me echt niet goed. Het wordt me fysiek en emotioneel te zwaar. 

Op de dag van de echo gooi ik ongemerkt de ingepakte knuffel achterin de auto. Die geef ik aan mijn man na de echo. We zouden immers bekend gaan maken dat we zwanger zijn na deze echo (14,5e week zwanger). Dat is ondanks alles wel een feestje waard. 

We krijgen de echo bij onze vaste verloskundige. Ik ga liggen en de echo wordt gemaakt. Opnieuw een bewegende baby met een kloppend hartje maar deze keer ziet ze iets opmerkelijks. Er is nauwelijks vruchtwater. Ze pakt alle voorgaande echo's erbij en ziet dat daar wel voldoende vruchtwater was. We vragen haar wat dit betekent. Het kan twee dingen betekenen (1) er is iets mis met de baby waardoor het vruchtwater niet op pijl blijft (2) de vliezen zijn gebroken. Zij denkt het laatste. Ik vraag "en nu?" Daar kan ze geen antwoord op geven maar ze kan ons wel vertellen dat de vooruitzichten niet gunstig zijn. Ze vraagt of we een afspraak hebben met de gynaecoloog. Dat hebben we, vijf dagen later. Zij zal ons meer vertellen.

Volledig uit het veld geslagen lopen we weg. Zo vaak hebben we slecht nieuws verwacht. Maar telkens kregen we "goed" nieuws. Deze keer verwachtte ik hetzelfde nieuws als altijd: "we kunnen niks garanderen maar alles ziet er goed uit en hoe verder je in de zwangerschap komt hoe beter de vooruitzichten". En dan hoor je ineens dat de vooruitzichten slecht zijn. 

Als we thuiskomen pak ik het cadeautje uit de auto. Ik geef het in tranen aan mijn man. "Ik had een cadeautje voor je gekocht om te vieren dat we wereldkundig gaan maken dat we zwanger zijn, maar ik geloof niet dat we dat moeten doen". We houden elkaar stevig vast en zeggen niks. Beiden hopen we dat wat we denken geen waarheid gaat worden.