Snap
  • Zwanger

" Een mooie droom gaat over grenzen"

Deel 1: Als zwanger worden maar niet lukt, wat dan? Over grenzen gaan, om je doel te bereiken.

Al meerdere keren begonnen aan een blog, maar nooit gedurfd het ook daadwerkelijk te posten. Nu vind ik het tijd worden dat ik mijn verhaal ga delen.

Al zeker meer dan 5 jaar zijn mijn man en ik bezig met onze grootste wens, onze liefde bezegelen met een mooi wondertje. Na een jaar lang zelf proberen en het niet gelukt is zwanger te raken, zijn we in februari 2011 naar het ziekenhuis gegaan. Vanaf dat moment zijn we in de mallemolen terecht gekomen van hormoontabletten, hormoonspuiten, echo's, onderzoeken, vruchtbaarheidsbehandelingen, ziekenhuizen etc. 

De eerste periode met de tabletten Clomid waren afschuwelijk. Je moet verwerken, dat ze niets hebben kunnen vinden bij mij of mijn man, waarom zwanger worden niet lukt en tegelijkertijd neem je pillen vol hormonen die je misschien gaan helpen om je droom werkelijkheid te maken. Ik vond de bijwerkingen van clomid verschrikkelijk. Ik herkende mezelf niet in die periode, was vaak down, hoofdpijn en had last van stemmingswisselingen. We wilden graag zwanger worden en hadden dit er dan ook wel voor over. Het was voor mijn man, niet de gemakkelijkste periode. Na 6 maanden Clomid, wilden we graag wat anders, het ziekenhuis in Venlo, wilde nog een keer Clomid voorschrijven, want dat is de procedure. Ze hebben bij mij en mijn man niet kunnen vinden waaraan het kon liggen dat we niet zwanger raakte en dan moet je elke stap in de vruchtbaarheidsbehandelingen nemen. Het zaad van mijn man was goed, bij mij hebben ze ook verschillende onderzoeken gedaan. De meest vervelende vond ik de baarmoederfoto, oftewel de HSG. Het is zo onnatuurlijk dat ze een vloeistof tegen de keer in, in je eileiders spuiten. Ik ben out gegaan van de pijn. Elke keer weer ging ik over een grens. Ik ben namelijk erg bang voor alles wat met dokters, spuiten enz te maken heeft. Maar de wens is zo groot dat je stap voor stap weer over een grens heen gaat. Je hebt er daadwerkelijk alles voor over. 

Door de vervelende bijwerkingen van Clomid, met name de stemmingswisselingen wilden we dit niet meer. De gynaecoloog stelde voor om aan een onderzoek mee te doen, er waren 4 onderdelen van vruchtbaarheidsbehandelingen waaronder Clomid. Het was dus 1 op de 4 kans dat we Clomid weer zouden krijgen. Natuurlijk deden we mee, maar je raadt het al, we werden weer ingeloot voor Clomid. Vanaf dat moment, zijn we naar de Geertgenkliniek gegaan. We hebben even een paar maanden rust genomen, zijn lekker op vakantie geweest in december ' 12 en in het nieuwe jaar hebben we een afspraak gemaakt in de Geertgenkliniek. 

Bij de Geertgenkliniek in Elsendorp, werden weer heel fijn ontvangen en namen ze ook echt de tijd voor je. Na het intakegesprek en wat onderzoeken, konden we verder met IUI. Voor het eerst hormoonspuiten, weer iets waar ik enorm tegenop zag. Gelukkig was mijn man zo lief om deze spuiten elke keer klaar te maken en ze bij mij te zetten. Zo werd dit traject ook echt eentje van ons samen. Het was fijn om dit met hem te delen. Hij ging ook altijd mee naar alle afspraken. We gingen dit samen aan. Samen stonden we sterk. Natuurlijk was het elke maand weer een teleurstelling als het niet gelukt was, maar samen gingen we dan weer voor de volgende maand. Het is ook wel eens een maand voorgekomen dat ik teveel eitjes aanmaakte, dit was dan ook weer een domper, want bij meer dan 3 eitjes gaan ze niet insemineren. De dosis van de Gonal F die ik toen spoot werd dan weer omlaag gebracht. 

In juli 2014 was het dan eindelijk raak! Jules en ik waren op vakantie in Mallorca en toen bleek ik zwanger. Eindelijk! We leefden op een roze wolk. We waren zo ontzettend gelukkig. Het was nu ook heel fijn om op vakantie te zijn want nu waren er geen vrienden of familie die ons naar onze stappen in het traject vroegen. Mijn vriendinnen en familie wisten op de dag af waar we in het traject zaten. We zijn altijd heel open geweest over onze behandelingen. Ik vond het fijn om dit te kunnen delen op het werk, thuis en bij mijn vriendinnen. In het groepje van mijn vriendinnen, zat nog een vriendin die in een traject zat. ISCI. Zij was net in juni bevallen van een dochtertje. Ik heb haar vanuit Mallorca het goede nieuws verteld. Ze was in tranen. Jules en ik genoten de vakantie van de zwangerschap. Het voelde ontzettend onwerkelijk dat het na zoveel trajecten en tegenslagen eindelijk gelukt was. De vakantie eindigde wel vervelend, mijn oma overleed, mijn vader was er kapot van. 

We kwamen op tijd terug voor de begrafenis en ik wilde het direct aan mijn ouders vertellen, met name aan mijn vader, dat oma, zijn moeder, haar leven gegeven had voor 't wondertje in mijn buik. Doordat nieuws konden we het verdriet van het verlies van oma een plekje geven. 

Op 6 augustus 2014, hadden we onze eerste echo in de Geertgenkliniek. Het was spannend, maar het kon nu toch niet meer fout gaan???!! Helaas, het hartje klopte niet, onze droom viel in duigen, we waren kapot van verdriet. Hoe kan dat nu? Na alles wat we al door hadden gemaakt. Het doet ontzettend veel pijn. We moesten in Venlo een afspraak maken voor het afbreken van de zwangerschap. Het is een hel. Hoe ging ik het mijn vader vertellen?? Waarom wij?? Allemaal vragen waar je toch geen antwoord op krijgt. Ergens weet je dat de natuur het afbreekt als het niet gezond is, maar dan nog, waarom moet dit ons overkomen? 

Het waren verschrikkelijke weken, na de miskraam. In Venlo had ik pillen gekregen die ervoor zorgden dat ik weeën kreeg en dat de miskraam opgang kwam. Je weet niet wat je moet verwachten, de eerste dagen lag ik op de bank en had ik krampen en bloedingen. Na een paar dagen, ging het wel weer, ik nam ook aan, dat het vruchtje al afgekomen was. Ik ging met Jules de stad in, even wat kopen, toen kreeg ik me toch een aanval van krampen, ik wist het, nu kwam het af. Ik voelde me ontzettend ellendig, dat het uitgerekend nu af kwam. IK heb het opgevangen en we hebben het in de tuin begraven. Het was een klote zomervakantie! 

Ook nu weer hebben we maanden rust moeten houden, we zijn na de miskraam in Venlo gebleven en hebben ook hier weer 2x IUI gehad. In overleg met onze gynaecoloog zijn we doorverwezen naar Nijmegen, het Radboud.  Na weer wat onderzoeken ( zaad van Jules, mijn menstruatie monitoren etc) gingen we ook hier weer beginnen met IUI. Ook nu weer had ik vaker te veel eitjes aangemaakt. Ze vonden het lastig om de juiste dosering Gonal F voor mij.  We baalden dat we het weer 2 keer hebben af moeten breken. We mochten  na 2 pogingen IUI en twee afgebroken pogingen met IVF beginnen, maar zoals ik al eerder vermelde, ik ga steeds meer over grenzen en IVF was hier een van. Ik zag op tegen de punctie. Van alle hormoonspuiten had ik geen last van stemmingswisselingen, dit ging mij prima af en het samen met Jules te doen was erg fijn.  Dus uiteindelijk ging ik overstag. In december 2015 zijn we gestart met IVF. 

We gingen nog samen op vakantie in Fuerteventura in december, hier ben ik begonnen met de pil. In januari 2016 kwamen hier de spuiten bij. Ik had tijdens deze week geen last van stemmingswisselingen, wel merkte ik dat mijn buik wat opging zetten, dit kwam natuurlijk door de eirijping in mijn eierstokken. Tijdens de echo's zagen ze dat mijn eierstokken vol zaten met eitjes. Dit was natuurlijk fijn, maar ik was ergens ook bang voor overstimulatie en dat ook dit afgebroken zou worden. Gelukkig was dit niet het geval. Ik had wel heel veel eitjes aangemaakt, maar nog net niet te veel. 

Op 29 januari 2016 hebben we na een lang traject van IVF, de punctie. Ik altijd heel erg opgezien tegen dit onderdeel van IVF. Tijdens de punctie hebben ze 13 eitjes eruit kunnen halen, de pijn viel mee, het was geen pretje maar ik had het me erger voorgesteld. Nu moesten we twee dagen wachten, spannend, want hoeveel eitjes zullen er uiteindelijk bevrucht zijn?

Op 1 februari 2016 kregen we te horen dat van de 13 eitjes, 8 embryo's waren ontstaan. Er werd toen 1 embryo van goede kwaliteit teruggeplaatst. We waren erg blij en natuurlijk ook gespannen, want zou het dan eindelijk gaan lukken? In de wachtweken, kregen we wel nog een brief dat de andere 7 embryo's na 5 dagen door ontwikkelen niet goed genoeg waren voor in de vriezer. Een domper, want wat als deze niet lukt? Dan moesten we weer helemaal het traject in. Vooral voor Jules kwam deze hard aan. Ik liet het los, ik wilde me focussen op de goede embryo in mijn buik, we hebben er tenslotte maar 1 nodig om onze grootste wens in vervulling te zien gaan. 

Twee weken wachten, zal het dan nu eindelijk lukken? Na 5 bewogen jaren vol met trajecten en tegenslagen?? 

6 maanden geleden

Respect! X

7 jaar geleden

Lieve Celina en Jules, wat mooi dat jullie je verhaal willen delen. Dat doen jullie op zo'n eigen wijze. Bijzonder en waardevol. En dat zijn jullie ook. Myra