7 jaar geleden
Een moeder's instinct
Vanaf het moment dat ik het tweede streepje op de test zag, wist ik dat het niet goed zat...
Het is nu 5 jaar geleden, bijna tot op de dag precies en ik weet het nog precies. Onze dochter was 15 maanden oud, we wilden graag een tweede en gebruikte geen voorbehoedmiddelen meer. We gingen op zomervakantie naar de camping in Zuid Frankrijk waar ik mijn jeugd-zomers doorgebracht had om een eerste verre vakantie als gezin door te brengen.
Op een ochtend liep ik naar het oude toiletgebouw, langs de wasbakken waar we vroeger de afwas deden (nou ja... Tussen de watergevechten door) met een zwangerschapstest in handen. En jawel, ik was zwanger! We waren hartstikke blij dat ons gezinnetje uitgebreid zou worden met een broertje of zusje. En toch......
Toch voelde er iets niet goed.... Ik voelde me prima lichamelijk. Een beetje moe, beetje misselijk, maar niets extreems.. Ik liep prima door de eerste 8 weken, de echo's bij 8 en 12 weken lieten een mooi hartje en een groeiend kindje zien.
Ik schreef mijn ongerustheid toe aan de miskramen van zussen en vriendinnen en de (irrationele?) gedachtengangen die hormonaal gedreven waren. Mijn verloskundige nam mijn ongerustheid wel serieus en ik mocht al snel elke twee weken even hartje komen luisteren. Zo doorliepen we de eerste 20 weken. Mondainst de hulp en steun van de verloskundige durfde ik nog geen kleertjes of andere spullen te kopen.
En toen kwam de 20 weken echo... In het ziekenhuis liepen we de echokamer in en de dokter begon.
Hoofdje rug, middenrif en dergelijke waren goed, maar toen kwamen we bij de voetjes...
Die waren niet goed. Een diagnose kon niet gesteld worden, wellicht klompvoetjes, wellicht wat anders. Daarvoor moesten we een traject in bij het AMC.
Het gekke was dat met deze boodschap er heel veel ongerustheid en angst naar boven kwam. Dit wil je niet horen bij je 20 weken echo. En aan de andere kant was er rust... Nu wist ik waar mijn onrust al die weken vandaan kwam, nu wist ik waar ik moest gaan zoeken en kwam er hulp... Ik wist niet dat het een intensief traject zou worden met heel veel emoties, onmogelijke beslissingen en ziekenhuisbezoeken die nu, 5 jaar later eindelijk minder frequent worden...
Sally1989
Wat bleek het uiteindelijk te zijn?
Ladu
ik ken jou gevoel. ook gehad, direct na de test. gehad tot bijna het einde een je schrijft het aan allestoe. oma die overleed, beste vriendin die niet zwanger werd, later het bloedverlies, angst voor weer een mislukte bevalling.. en uiteindelijk werd het na geboorte pas duidelijk. maar er was iets mis, het gaat nu beter maar of het ooit gewoon goed zal gaan?