Een kloppend hartje

Sinds de echo vorige week heb ik nog steeds veel buikpijn, vooral linksonder. Het feit dat ze op de echo vorige week een cyste en vocht in de buikholte hebben gezien, stelt mij niet bepaald gerust. Ik slaap slecht, dat helpt ook niet echt bij het in controle houden van mijn gedachten. Vandaag was ik echt bang dat het fout zat. Gelukkig kon ik terecht in het ziekenhuis voor een check. 

Nadat we geïnstalleerd waren op de triage-kamer van de verloskunde afdeling, duurde het eindeloos voordat de echo gemaakt werd. Bij de echo zelf was het even zoeken, maar daar zagen we dan toch eindelijk een hartje kloppen! :D

Ik ben nu ongeveer 7 weken zwanger en het ziet er goed uit! Wat zijn we opgelucht!

Verder was het vocht niet verder toegenomen en de cyste niet gegroeid, ook goed nieuws dus! Toch blijf ik het lastig vinden er gerust op te zijn. 

Eigenlijk realiseer ik mij nu pas hoe ingrijpend mijn buiten baarmoederlijke zwangerschap in 2018 geweest is. Op het moment dat het echt misging, stond ik toevallig nog aan de balie in het ziekenhuis, vlak voordat we naar huis zouden gaan. De buikpijn nam toe, het was als stevige menstruatiepijn en ik had de neiging voorover te buigen. Het was niet prettig, maar ik had niet het idee dat het iets ernstigs was, ik wilde naar huis en met een kruik op de bank gaan liggen. Dat vond mijn man geen goed idee, ik werd teruggebracht naar mijn kamer en kreeg nog een echo. En toen was het opeens helemaal mis, het 'vocht' dat eerder in mijn buikholte was gezien, was een interne bloeding. En de hoeveelheid bloed was in korte tijd enorm toegenomen. Met spoed werd ik geopereerd. Mijn linker eileider met daarin de zwangerschap van 7 a 8 weken werd daarbij verwijderd. 

Op het moment dat het misging, had ik dus helemaal niet het idee dat ik eigenlijk 'dood aan het gaan was'. Als ik op dat moment niet geholpen was, had het snel afgelopen kunnen zijn. Een interne bloeding door een buiten baarmoederlijke zwangerschap kan namelijk binnen 30 tot 60 minuten fataal zijn. Dat en het feit dat ze mij in het ziekenhuis op dat moment eigenlijk net naar huis gestuurd hadden, vind ik eng. 

Bij de scherpe pijn die ik nu soms heb, discussieer ik continu met mijzelf of deze pijn dan is zoals toen of niet. Wanneer moet ik aan de bel trekken? Want te laat is te laat, maar voor elk pijntje bellen is ook weer niet de bedoeling. 

Het zit vooral in mijn hoofd, dat weet ik. Ik hoop dat de komende weken snel voorbij vliegen. Dan zijn we de periode van de buiten baarmoederlijke zwangerschap en miskraam voorbij en kunnen we hopelijk echt genieten! 

Maar voor nu zijn we natuurlijk heel erg blij dat het goed gaat met het kindje. Het was super bijzonder om het hartje te zien kloppen!