Snap
  • Zwanger

Een kindje na de medische molen

Hoe erg je de behoefte hebt om te praten over de medische molen, na een tijdje wordt dat eindelijk minder.

Een kindje na de medische molen

Vandaag kwam ik een buurtbewoonster tegen en zag dat ze in verwachting is. Ik was blij verrast en feliciteerde haar. Ze begon te vertellen over alles wat ze had meegemaakt voordat ze zwanger werd. Een heleboel verdriet, een miskraam, problemen met haar menstruatie en hormonen en hulp bij het zwanger worden in het ziekenhuis. In eerste instantie wilde ik haar meteen vertellen dat ik het begreep, dat ik het gevoel en verdriet van het maar niet zwanger worden herkende, en dat ik ook via kunstmatige inseminatie zwanger ben geraakt. Toch deed ik dat niet. Ik luisterde en was blij voor haar.

Taboe

Het is voor mij al even geleden, onze Marc is intussen 4 jaar. Het is niet zo dat je het ooit vergeet. Lang moeten wachten op een zwangerschap en uiteindelijk via het ziekenhuis zwanger worden hakt er behoorlijk in. Het wachten, de hoop, de spanning, het is allemaal erg zwaar. Daarbij is het ook nog zo dat er niet veel over gesproken wordt. De mensen die in de medische molen zitten, houden dit vaak voor zichzelf. Het is een soort taboe om erover te praten, lijkt mij. Mijn vriend had er ook moeite mee, hij was bang dat mensen dachten dat hij faalde, dat er iets met hem was of zo. (ik had het idee dat hij dan dacht geen echte man te zijn bijvoorbeeld) Bij ons was er geen reden gevonden dat ik niet zwanger werd. En ik had wel behoefte om erover te praten. Deed dit met mijn ouders en sommige vriendinnen, maar echt begrijpen konden zij het niet en dat neem ik ze niet kwalijk. Ik vond steun op een forum en via het schrijven van een blog.

Losgelaten

Uiteindelijk werd ik wel zwanger en kregen wij een kindje, die is nu 4 jaar. Het leek alsof ik de medische molen nooit meer kon loslaten, ik bleef er vaak aan denken, het bleef een verdrietige gebeurtenis in mijn leven. Toch merk ik nu, dat het gevoel slijt. Het is iets wat ik nu achter me gelaten heb, iets wat nooit leek te kunnen, maar nu in de loop der jaren toch wel is gelukt. Het is meer naar de achtergrond verplaatst. En de behoefte om erover te praten is minder geworden.

Ik vond het wel fijn dat mijn buurtbewoonster het mij vertelde. Openheid is toch mooi? Het zou vaker moet voorkomen dat er gewoon over gesproken kan worden. Dit zal veel vrouwen helpen die in de mm zitten en bij de verwerking ervan.