Snap
  • Zwanger
  • Babyspullen

Een kindje krijgen?? Yes we can!

Het moment dat ik wist dat ik zwanger was... Was een moment met veel gemengde gevoelens. Blijdschap, trots, schrik, onzekerheid....

Het moment dat ik wist dat ik zwanger was verklaarde een hoop. Die moeheid, die geen Pfeiffer bleek te zijn. Nou, gelukkig maar. Maar na de opluchting dat ik dus gewoon kerngezond was, kwam ook het besef dat er een kleine zou komen!! Slik! Dat was wel even een mixed feeling! Want we waren een beetje onzeker het avontuur van het onveilig vrijen ingegaan…. Mijn spiraaltje was na vijf jaar succesvol zijn werk te hebben gedaan, toe aan vervanging. Of zouden we hem er uit laten halen en er niks voor terug in de plaats laten doen?? Mijn man en ik waren er een beetje onzeker over. We hadden allebei een beetje de houding van: okay, we zien wel waar het schip strandt en laten hem eruit…. Nou, het schip strandde dus al vrij snel aan zeer vruchtbaar land!!! Dit hadden we niet zo snel verwacht. We keken elkaar echt even heel schaapachtig aan boven die positieve test, die ik eigenlijk meer had gebruikt om Pfeiffer wel of niet uit te sluiten. Mijn man ook een beetje met ondeugendheid en trots. He did it! Hij had raak geschoten. Alles werkte prima bij hem! En bij mij dus ook….! ;-)

Maar nu konden we niet meer terug. Er zou een kleine komen. Ons leven zou veranderen. Maar hoe zeer, dat wisten we nog helemaal niet. We waren beiden onervaren wat baby’s en kleine kinderen betrof. Niemand in onze omgeving met baby’s… In onze vriendenkring en naaste familie waren we de eersten! Heel erg spannend was het dus allemaal.

Ook voor de mensen om ons heen. Ze waren flabbergasted toen we het blijde nieuws wereldkundig maakten. ‘Jullie?? Een baby??’ Euh ja, echt waar. WIJ tweetjes. Samen. Was het dan zo raar? Het maakte ons nog onzekerder dan we al waren. Hadden we er goed aan gedaan??

Zelfs tot de allerlaatste loodjes werd er getwijfeld. Mijn zusje uitte haar twijfels hardop. Ze kon zich mij nog echt niet als moeder voorstellen. Ahum. Bedankt. Maar ikzelf stiekem ook nog niet. Ik voelde me niet zo’n standaard moeder. Ik had toen nog het voornemen om gewoon zo veel mogelijk de oude Willemijn te blijven, die ik daarvoor ook altijd was. Waarom zou je ook veranderen?

En toen was de kleine er opeens. Met 37 weken precies. Ook al zo onverwachts. Niks geen voorbereiding en aftellen tot aan de 40 weken. Boem pats, daar begon de bevalling gewoon al! Toen ik met bijna volledige ontsluiting naast de verloskundige in de auto richting ziekenhuis (stuitligging) reed, moest zij keihard lachen toen ik met een piepstemmetje vroeg of het vandaag écht zou gaan gebeuren??? ‘Neehehehe, die blijft echt niet meer zitten tot morgen!’ schaterde ze. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Slik! Okay…..

Maar toen ze er eenmaal was, en op mijn buik lag, na een voorspoedige bevalling… Toen was het gewoon zo! Zomaar opeens, kwam dàt gevoel. Dat oergevoel. IK BEN MOEDER! En ik ben er niet onzeker over! Ik bén het gewoon! Ook mijn zusje zag het gelijk, toen ze de eerste keer de slaapkamer binnen stapte, waar ik trots met ons kleine meisje in mijn armen lag. Ze heeft het daarna nog vaak verteld. Hoe zeer het gewoon klòpte. Dat haar twijfel aan mijn moederschap gelijk weg was bij die aanblik.

Gelukkig maar. Het ging uiteindelijk allemaal vanzelf. Van onzekerheid en een tikkeltje nervositeit (aiii, nu kunnen we niet meer terug! Wisten we het wel allemaal helemaal zeker??) bij de streepjes die van de zwangerschapstest af knalden, tot dat bevestigende gevoel: dit voelde goed! Dit wás goed! Voortaan waren we met z’n drieën! En tweeëneenhalf jaar later zelfs met ons vieren! We kunnen het hartstikke goed! Papa en mama zijn!