Snap
  • Zwanger
  • weeënopwekkers
  • 1ekindje
  • verkortebaarmoedermond
  • 26weken
  • weeënremmers

Een fijne zwangerschap tot de 26 weken...

In juni 2015 besloten Maarten en ik dat we gingen stoppen met de pil. In oktober was ik al zwanger en al snel bleek dat het een jongetje was. Ik had geen voorkeur voor een geslacht maar ik heb toch wel even gedacht: " Oh geen jurkjes en rokjes dus". Dit gevoel heeft 5 minuten geduurd en al snel hing de kast vol met leuke jongens kleding. Tot 26 weken had ik een redelijk goede zwangerschap maar toen begonnen de problemen. Toen ik s'nachts naar de wc ging verloor ik mijn slijmprop en kreeg ik wat kramp. Hierop toch maar de verloskundige gebeld en zij kwam even kijken. Ook zij constateerde dat ik contracties had maar dacht aan een blaasontsteking en wilde eigenlijk de gynaecoloog niet bellen. Omdat we ons toch wat zorgen maakte heeft ze toch gebeld en we moesten naar het ziekenhuis. Daar aangekomen dachten we snel weer weg te kunnen. De CTG bleek goed en ik had geen blaasontsteking. De gynaecoloog wilde toch nog even een inwendige echo maken en ik dacht prima dan kunnen we daarna weer naar huis. Tijdens de echo zagen we het gezicht van de gynaecoloog betrekken. Ze vertelde ons dat mijn baarmoedermond wel heel erg kort was. Normaal hoort deze rond de 4 cm te zijn maar die van mij was nog maar 0,9 cm lang. Opeens moest er van alles gebeuren. Voordat ik het allemaal kon bevatten kreeg ik weeën remmers en kreeg ik een prik voor de longrijping. Ook kreeg ik een infuus met magnesium. Er werd een ambulance geregeld en daar ging ik naar Nijmegen. Opeens kwam het besef dat ik dus wel is kon gaan bevallen. Door de magnesium kreeg ik het extreem warm en voelde ik me wat ongemakkelijk maar in mijn buik bleef het redelijk rustig. In Nijmegen aangekomen moest ik blijven liggen en kwam ik op een verloskamer terecht. Er werd een testje gedaan om te kijken of ik aan het bevallen was maar gelukkig bleek dit niet het geval. Ik vond mezelf vrij rustig onder alles en een paar uur later mocht ik naar een kamer.  Ik heb 5 dagen in Nijmegen gelegen en daarna mocht ik met bedrust naar huis. Een periode van veel ziekenhuisbezoekjes begon. Ik was niet meer onbezorgd zwanger en dat vond ik heel erg jammer.  Er werd telkens gezegd dat ik de 38 weken niet ging halen met zo'n korte baarmoedermond maar ik bewees het tegendeel. Toen ik 37 weken zwanger was kreeg ik extreme jeuk. Zo erg dat ik mezelf wel met een vork wilde krabben. Er is toen besloten om mij met 38 weken in te leiden. Hoe bizar was dit. Van premature weeën naar een bevalling inleiden. Van weeën remmers naar weeën op wekkers maar ik was allang blij dat onze zoon was blijven zitten.