Een buiging voor al die sterke vrouwen en hun wens

Deze week is het de week van de vruchtbaarheid.

Vruchtbaar zijn daar draait het toch om bij ons vrouwen. Ja ok, die mannen moet natuurlijk ook hun steentje bijdragen maar toch… Ons lichaam is er voor gemaakt.

Wij moeten vruchtbaar zijn en vooral kinderen voortbrengen.

Maar wat als dat niet lukt…

Na het huisje, boompje, beestje hoort daar toch een kindje.

Overal zie je ze dan, die dikke buiken en blije hoofden.

Wat als jou vrouwenlijf je in de steek laat. Als het maand na maand aangeeft niet vruchtbaar te zijn.

Bij mijn ontzettend sterke zus heb ik dit helaas van dichtbij meegemaakt.

Iedere maand weer die hoop.

Iedere maand weer die vrees.

Maanden vliegen voorbij samen met de hoop en vrees.

Maar vooral de hoop, iedere maand weer.

Daar kan je alleen maar diep respect voor hebben.

Dat ze aanwezig zijn op een babyshower, die niet voor hun voor hun is.

Dat ze komen op kraambezoek, die niet bij hun thuis is.

Diep respect voor steeds weer die hoop.

Slechts twaalf kansen in één jaar.

Slecht twaalf kansen in die driehonderdvijfenzestig dagen per jaar.

Altijd blijven knokken voor die ene droom.

Ik kan alleen een buiging maken vanuit diep respect.

Wat een sterke en krachtige vrouwen.

Respect.