Een blog uit het verleden

Geplaatst 21 december 2012 om 10:00 

Mijn naam is Chanan. 30 jaar en bezig voor mijn eerste kindje. Alles ging zeer voorspoedig. Was namelijk bang dat ik niet zo makkelijk zwanger zou kunnen worden. Maar dat werd ik wel. Bij de tweede ronde (2 x cyclus van rond de 53 dagen) was het al raak.

Blijer kon ik niet zijn en heb het al heel snel aan familie en goede vrienden verteld. Ik had echter een rotgevoel dat er iets niet goed zat. A dit gevoel wilde ik me niet toegeven maar ik had het toch. Had al zoveel vrouwen om me heen waarbij het bij de eerste keer mis ging.

Maar na 7 weken en 5 dagen een prachtecho met een mooi knipperend hartje. Helemaal happy en ik kon eindelijk een beetje genieten. Na twee weken kregen we weer een echo. 9 weken en 5 dagen zou het zijn. Onderweg zei ik tegen mijn vriend dat ik zenuwachtig was en bang was dat er iets mis was. Hij zei dat ik me niet zo druk moest maken. Maar helaas het eerste wat de echoscopie vroeg of ik gebloed had of misschien zelfs een trap in mijn buik had gehad. Hij zag namelijk geen hartactie en bloed.
Nee, dat alles was niet gebeurd maar ons kleintje was er dus niet meer.

Toen naar huis. Ik ben als een razende door huis gegaan. Alles verwijderd of weggestopt. Gebeld met MvM, kraamzorg afgezegd, blad ouders van nu afgezegd. Ik moest door ik moest dat doen. Mijn vriend zat wat verloren op de bank. Hij vroeg me bij hem te komen maar ik kon het niet. Ik moest door en dan pas kon ik stil staan. Hij is daarna even naar een vriend gegaan.
Mijn moeder telefonisch op de hoogte gesteld. Ze kwam langs. Helaas heeft ze niet de gave om tactisch te zijn. Ze maakt vaak net de verkeerde opmerking. Hierdoor haar snel verzocht om weg te gaan. Mijn vriend kwam daarna terug. Samen besloten om die avond met zijn tweeën te zijn.

Mijn werk had ik het die week verteld en nu moest ik al vertellen dat het niet goed zat. Hele liever reacties gehad. Ook van vrouwen die aangaven het ook mee gemaakt te hebben. Beiden zijn nu moeder.

Omstreeks half vijf maar een berichtje gestuurd naar mijn VK. Die waren door de echoscopist al in kennis gesteld en die zouden contact met mij opnemen. Echter om 10:30 uur het slechte nieuws gehad en ze hadden niet gebeld. Slechte zaak.
Ze belde na ongeveer vijf minuten terug en maakte haar excuses. Ik heb haar gevraagd wat er nu moest gebeuren. Ze begon over natuurlijk afwachten. Dat het meestal binnen twee weken door het lichaam zelf werd afgestoten en dat het beter was om de natuur het werk te laten doen. Ik kan en kon er niet tegen om iets doods in mijn lichaam te hebben en heb haar dat gezegd. Ze heeft gelukkig toen gelijk een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Op dinsdag kon ik al terecht. Maar de zin die ze zei daar was ik niet echt blij mee. Ze zei dinsdag heb je al een afspraak maar goed dan kun je tenminste nog 5 dagen afwachten op een natuurlijk verloop. HAD IK NIET AL GEZEGD DAT IK DAT NIET WILDE. Zucht.

Ook de gynaecoloog begon over een natuurlijk afwachten. Ik had echter het hele weekend mijn kleintje gevoeld. Bij elke beweging. Op zaterdag en een gedeelte van zondag deed het zelfs pijn. DUS nee ik wil het niet afwachten. Het moet eruit. Had er zelfs nachtmerries van en mijn vriend ook. De gynaecoloog was gelukkig zeer begrijpend toen en heeft me met spoed doorgestuurd voor een curettage. Die heb ik gisteren 20/12/2012 dan ook gehad. Ik ging huilend de narcose in en kwam er ook huilend weer uit. Nu de dag erna voelt het nog steeds heel dubbel. Maar ergens wel opgelucht. Ik kan nu verder.