Een bijzondere zwangerschap

In mijn vorige verhaal heb ik verteld dat ik PCOS heb en dat zwanger worden erg moeilijk zou worden.

Nou ik ben dus echt zwanger en zo blij ik ben dagen zo emotioneel. De eerst weken voel ik me moe maar veder geen klagen. Ik geniet van het zwanger zijn.

De 12 weken echo en alles gaat goed. Ook mijn energie komt terug en ik ben totaal niet misselijk of zo.

Met 14 weken heb ik een pret echo om te weten of wij een zoon of dochter krijgen heel snel was het antwoord jullie krijgen een zoon.

Toen de 20 weken echo onze zoon is gezond maar heeft mogelijk een klompvoet dat is wel even schrikken we worden door verwezen naar het AMC.

Een week later kregen we de bevestiging onze zoon heeft een klompvoet hier ga ik een andere keer nog een verhaal over schrijven.

Mijn zwangerschap gaat goed tot 34 weken ik moet op controle bij mijn verloskundige en ze zecht of je kindje is wat klein of hij is al ingedaald ik wil voor de zekerheid een groei echo laten maken. En wel snel.

De volgende dag is het zaterdag en krijgen we de groei echo de vrouw die de echo maakte is erg vrolijk en doet rustig de meeting ze zecht dat we in de loop van de week door de verloskundige wel gebeld zouden worden want hij is wel wat klein. We waren op weg naar huis en mijn telefoon gaat het is onze verloskundige ik wil je niet laten schrikken maar ik wil dat je nu naar het ziekenhuis gaat de artsen zijn op de hoogte dat je er aan komt en ik kom er ook zo snel mogelijk aan.

Oke je hele wereld stort even in en ik snap er echt helemaal niets van. we gaan naar het ziekenhuis wat nog geen 5 minuten rijden is we komen daar aan en ik word naar een kamer gebracht waar ik moet gaan ligen en ik word aan de CTG gelecht. 5 minuten later komt mijn verloskundige ook binnen gaat naast ons zitten en ze verteld dat onze zoon heel erg klein is en dat hij een flinke groei achterstand heeft dat hij het mogelijk erg moeilijk in mijn buik heeft ze legt uit dat onze zoon op p2 zit dat houd in dat hij uit 100 zwangerschappen die gemeten zijn met 34 weken dat hij de een na kleinste is. De arts komt binnen en verteld dat ik nog een paar uur moet blijven en dat ze ook een echo Willen maken. Een paar uur later komt de gynaecoloog weer binnen hij zecht de echo word maandag er is nu geen echoscopiste. ik mag naar huis maar ik moet zondag weer terug voor weer een CTG. Zondag lig ik weer iets van 3 uur in het ziekenhuis voor ik naar huis mag. 

Maandag ochtend moet ik me melden voor de echo daar aan gekomen word de echo gemaakt ik krijg te horen dat hij het wel wat moeilijk heeft maar dat ze hem zo lang mogelijk in mijn buik willen laten zitten.

Ik moet elke dag terug voor een CTG en om de 3 dagen word een echo gemaakt. Ik mag me niet meer inspannen en moet zo veel mogelijk rust nemen. En als ik mijn zoon 2 uur niet voel moet ik gelijk weer naar het ziekenhuis voor een CTG.Ik had me mijn zwangerschap verlof toch iets anders voorgesteld.

Inmiddels ben ik 35 weken en heb ik weer een groei echo de echoscopiste laat me zien waar ze naar kijken ze legt ons uit dat ze de druk van de lavel streng en ook de hersen meten hoe meer druk er op de hersenen komt hoe moeilijk onze zoon het heeft op dit moment mag hij nog in mijn buik blijven en zo gaan de dagen heel erg langzaam met elke dag een bezoek aan het ziekenhuis voor een CTG. Of echo.

Met 36 weken krijgen wij te horen dat onze zoon het moelijk heeft en ze hem met 37 weken willen inleiden. Dat is nog 3 dagen.

De volgende keer ga ik vertellen over de bevalling want natuurlijk ging die ook niet zo als we hadden gehoopt.