Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • tweeling
  • momtobe
  • meerling

Een bijzonder goede zwangerschap met een abrupt einde

Vervolg op vorige blog ''kotsmisselijk en twee kamertjes''

Opeens was daar die nieuwe ochtendroutine, eentje waar ik niet bepaald zelf voor had gekozen maar die noodgedwongen was ontstaan. Zo rond een uur of half 7 werd ik wakker, kotsmisselijk. Nog voor ik opstond propte ik er een emasefene zetpil in (ik zal verder niet in detail treden), in de ijdele hoop dat die misselijkheid het andere moment zou verdwijnen. Je snapt, dat was beslist niet het geval, dus al snel trok ik een sprintje naar de wc om daar meermaals mijn maaginhoud te legen. Ieder ochtend verbaasde ik mijzelf weer over de hoeveelheid die mijn maag bij elkaar wist te schrapen. Want bij een keer overgeven bleef het zeker niet, na een keer of drie was ik dan echt helemaal leeg en kwam er niets anders meer dan gal.

Mijn zwangerschap geheim houden was die eerste maanden nogal een uitdaging. Vooral voor mijn collega’s. Na een week besloot ik het mijn naaste collega te vertellen, hij was een van de eerste die van mijn zwangerschap af wist. Het leek mij beter dat maar gewoon te delen dan dat hij na een week vage buikgriep die vreemd genoeg tot een uur of elf duurde – zelf wel kon raden hoe laat het was! Na twee weken kregen ook mijn andere collega’s wel wat donkerbruine vermoedens en besloot ik hen, nadat eentje het al meermaals had geraden en het heel zeker wist, te vertellen. Dat, dat inderdaad de reden was dat ik tot een uur of 11 ’s ochtends er nogal bleekjes en wankel bij liep. Na 11:00 uur verliep de dag meestal soepeltjes tot een uur of 17:00, dan kreeg de moeheid, duizeligheid en misselijkheid langzamerhand weer grip op mij en wilde ik alleen nog maar patat eten? Hoe dan, patat eten als je misselijk bent, ja echt dat was het enige waar ik op dat moment zin in had. Je snapt, wij aten heel wat patat in het eerste trimester van mijn zwangerschap. Ik kwam daar beslist niet van aan, want alles kwam er de volgende dag weer uit en gedurende de dag at ik bar, bar weinig.

Die eerste twaalf weken leken wel een eeuwigheid te duren. Ondertussen waren we ook nog een weekje op vakantie om een soort van rustig aan te doen, maar mijn ochtendroutine hield voet bij stuk en het overgeven bleef daar een stug onderdeel van. Begin week 13 was het weg, uit het niets, geen misselijkheid meer, geen duizeligheid meer, en een groeiend buikje. Ik twijfelde of dat allemaal eigenlijk wel goed ging en was oprecht bang dat ik nu echt mijn kindjes had verloren. Gelukkig had ik diezelfde week nog een echo en bleken onze twee kleintjes kerngezond en te groeien als kool! Inmiddels wist iedereen om ons heen dat ik zwanger was en vroegen heel veel mensen zich vooral af hoe er ooit twee kindjes in mijn kleine lijf konden passen. Je moet weten, ik ben 1,52 en heel tenger gebouwd. Ondanks dat er twee mensjes in mijn lijf groeide, duurde het een hele tijd voordat er echt een ‘’dikke buik’’ ontstond.

Mijn zwangerschap verliep heel voorspoedig en mijn gynaecoloog, die al een jaar of 20/25 in het vak zat, had nog nooit zo’n voorspoedige tweelingzwangerschap gezien. Terug kijkend heb ik mijzelf dat toen niet zo beseft, maar nu des te meer! Ik genoot van mijn groeiende buik en de fijne zwangerschap. Ik had absoluut last van alle gebruikelijke kwaaltjes, moeheid, maagzuur, veel bandenpijn en een droge jeukerig huid, maar ik vond, dat hoort erbij. Ik was gezegend met een zwangerschap zonder complicaties en tijdens alle voorlichtingen kwam ik er wel achter dat dit vaak een uitzondering op de regel is. De verpleegkundige verbaasde zich maandelijks over mijn extreem lage bloeddruk en kon zich eigenlijk niet voorstellen dat ik nog op mijn benen kon staan. Maar gek genoeg had ik er op wat ochtendduizelingen na, vrijwel nooit last van. En laat een lage bloeddruk nou altijd beter zijn dan een hoge. We passeerden onze twintig weken echo met vlag en wimpel en onze kindjes groeiden zo hard dat ik mijzelf moest laten prikken op zwangerschapssuiker. Maar gelukkig niks van dit alles. Onze kindjes groeiden gewoon bovengemiddeld goed. Hoe bijzonder! Inmiddels wisten wij al een tijdje dat we een jongetje en een meisje kregen en over de namen waren we erg snel uit.

Ik waggelde letterlijk de kerst tegemoet en vanaf dat moment ontpopte mijn bescheiden buikje binnen 5 weken tot een mega buik. Ik kreeg regelmatig de vraag wanneer ik uit gerekend was en of ik niet al lang met verlof zou moeten zijn, als ik de mensen vertelde dat ik nog een paar maanden moest, kregen ze spontaan medelijden. Vanaf dat moment besloot mijn baas dat ik vooral zittend werk ging doen. En eerlijk is eerlijk, dat was nodig, het werd zo langzamerhand echt best wel zwaar! Onze laatste kerst samen vloog voorbij en we waggelden met vrienden over het strand, althans ik natuurlijk en moest om de 5 minuten even stil staan om al hijgend en puffend bij te komen. De bandenpijn werd erger en er kwamen steeds vaker harde buiken, iets te vaak. Ik moest mijn tempo nu echt terug gaan schroeven. Mijn rondje wandelen van een uur korte ik in tot een half uur, ik werkte tot de eerste week januari en het was goed. Ik was toe aan rust, mijn lijf werd zwaar en ging overal pijn doen.

Mijn nesteldrang was tot het irritante toe aanwezig en die eerste weken verlof maakte ik alles maar dan ook alles af en schoon. Met mijn hoogzwangere lijf klom ik op de commode om de lamp in de kinderkamer op te hangen. We waren er helemaal klaar voor, een beetje vroeg wel, maar mijn gevoel zij dat, dat goed was. Een paar dagen later zat ik ’s avonds op de bank, Rutger was net de deur uit en ik keek steenrijk en straatarm op de TV. Ik had voor de tweede avond op rij last van een vage buikpijn die steeds heftiger en intenser werd en verdacht veel op weeën leken, ik timde ze, zoals geleerd tijdens alle voorlichtingen en kwam tot de conclusie dat deze buikpijn om de 6/7 minuten steeds erger werd. Al puffend en hangend op de tafel belde ik het ziekenhuis en zij bevolen mij kalm doch onmiddellijk naar het ziekenhuis te komen. Inmiddels was Rutger onderweg naar huis en nog geen half uur later lag ik daar aan de CTG met duidelijke weeën activiteit. Het was te vroeg, 32 weken was echt te vroeg.

In mijn volgende blog lees je hoe ons ziekenhuisavontuur af liep.

Volg mij op instagram: mama.elseline

4 jaar geleden

Leuk om te lezen het komt er aan en om je gerust te stellen, alles kwam goed ☺️

4 jaar geleden

Ik volg je nu! Kan niet wachten om te lezen hoe het afloopt! Spannend met 32 weken! Ik hoop dat alles is goed gegaan!