Een bevalling in 45 minuten met een medische nasleep van wat meer minuutjes

Het is rond een uur of 9 ‘s avonds als de vervelende krampen - die mij al een week tergen - een tandje beter hun best doen. Maar er lijkt regelmaat te komen in de krampen. Ik time ze. 15 minuten, 7,3,5,10,22. De regelmaat is nog ver te zoeken. ‘Kom laten we gaan slapen’ zeg ik tegen manlief. ‘Ik heb geen zin om vannacht te bevallen’. In mijn hoofd zit het plaatje van een uitgeruste mama die vol energie begint aan de bevalling. Zo wil ik ook beginnen. De krampen verergeren wel wat, maar ik probeer het te negeren. Eenmaal in bed doe ik de 4-7-8 truc waarmee ik, met mijn heerlijk warme knuffelkruikie, snel in slaap val.

Rond 2.00 meld mijn fijne zwangerschapsblaas zich en loop ik even naar beneden. Bij de toilet aangekomen, komt er een mega kramp opzetten. Wat is dit? denk ik. Noo, ik wil niet bevallen in de nacht. Ik puf ‘m weg. Een paar minuten later komt er weer een hevige kramp. En nog één. Noooh, het is echt begonnen. Maar het is nacht! Hoe dan? Heb ik er wel genoeg energie voor? Ik maak Johan wakker en geef aan dat het begonnen is en of hij even de verloskundige wil bellen. Johan krijgt al snel de verloskundige aan de lijn die aangeeft dat ze er zo aankomt. ‘Moet ik nog even wat van je laatste spulletjes in te pakken?’ vraagt Johan. Omdat we naar het ziekenhuis moeten voor de bevalling, vanwege mijn medicatie, staat er al het eea. startklaar, maar de laatste dingetjes moeten nog even worden toegevoegd. Ondertussen app ik naar Johan de tijden van de weeën, zodat ik de regelmaat kan bijhouden. 2:00,2:04,2:07,2:09.. Shit man het gaat veel te snel. Ik heb geen zin meer om te appen. Ik focus op de weeën. Het lijkt soms wel alsof ik al persdrang heb. Ik kan zo toch niet meer naar het ziekenhuis? Dat kind gaat veel eerder komen! ‘Johan bel de verloskundige nog een keer, ik heb al persweeën, schiet op alsjeblieft’ steun ik tussen de weeën door. Neem alsjeblieft het vliegtuig, denk ik. Ondertussen focus ik me op het puffen. Ik ben dankbaar dat ik al een bevalling heb gehad, waardoor ik weet wat ik moet doen. Johan zet de deur beneden open zodat de verloskundige zo naar boven kan lopen. Waar blijft ze?

2:45. We horen wat gerommel aan de deur en de verloskundige stapt binnen en loopt direct naar boven. ‘Zo hier wordt hard gewerkt’ zegt ze. ‘’Probeer de persweeën tegen te houden, focus op je adem’. Ja kan je wel zo makkelijk zeggen maar ze gaat zo komen hoor, denk ik. Allerlei tassen worden opengetrokken en er wordt van alles klaargelegd. ‘Heb je de kraamverzorgster al gebeld’? vraagt ze Johan. Ja, die is onderweg. Dan komt ze even meten hoeveel cm ik heb. Het blijft even stil. Te stil. Ze kijkt me aan. ‘Corien, je hebt al 10 cm, je mag gaan mee persen met de weeën’. Wist ik allang, denk ik meewarig. Maar: ik moest toch naar het ziekenhuis! Lisa is nog thuis! Hé? Whats happening.. Draai even, dan leg ik een zeil onder je. Oh ja, mijn bed is helemaal niet voorbereid op een thuisbevalling. En ik ben ook stiekem gewoon te eigenwijs om allemaal van die lappen en zweet zeilen in me bed te bewaren. Alles zit nog netjes ingepakt in de kraamdoos. Niet nodig, dacht ik.

De verloskundige voelt hoe de baby ligt. Ze ligt er een beetje verkeerd voor, geeft ze aan, draai nog een beetje. Oh, net zo eigenwijs als Lisa, ook zo’n sterrenkijkertje. Veel tijd om na te denken heb ik niet want daar komt de volgende wee. Pats. ‘Dat is je vruchtwater’ roept de verloskundige. Ik kan goed mikken, want de hele kraamdoos die naast ons bed stond, was nat. Lisa, een kamertje verder, zet het inmiddels luidkeels op een schreeuwen. Niemand schenkt er aandacht aan. En nog een wee. ‘De volgende keer kan ze komen’, roept de verloskundige. Are you kidding me? Is dit bevallen? Bij Lisa duurde het 3 dagen? Maar ik pers vol goede moed nog een keer en daar is ze, onze prachtige Lynn. om 02:57 geboren. Wat een appeltje-eitje was dat zeg! Na de mega lange bevalling van beertje Lisa kan ik het bijna niet geloven. Droomde ik?

Met doeken wordt ze drooggedept en op me gelegd. Ik hoor een klein geluidje, maar het blijft verder stil. Wrijven, sommeert de verloskundige. Ze wrijft mee. Ik lig even bij te komen van de bevalling en het ‘ons momentje’ met de beeb. Maar opeens wordt Lynn van me afgetrokken, en de verloskundige knipt razendsnel de navelstreng door. ‘He? moet Johan dat niet doen?’ denk ik. De verloskundige blijft doorgaan met wrijven op het rugje. Ik zie een blauw propje daar bij de verloskundige. Wat gebeurd er allemaal? Ze legt Lynn op het bedje, doet een aantal testjes en pakt er een pomp bij die ze op het neusje zet en begint pufjes te geven. Geen reactie. ‘Johan, bel 112 en zeg dat het gaat om de reanimatie van een pasgeborene. Zet ‘m op de luidspreker’. Wat? Droom ik? Johan blijft zo rustig en samen met de verloskundige geven ze bij de telefoon aan wat er aan de hand is. Er komen 2 ambulances onze kant op. ‘Gelukkig heb ik Lisa nog’, bedenk ik me. (Stil shaming for die gedachte!!!).. In me hoofd ben ik al bezig met een begrafenis van het mini babytje wat we net een paar minuten kennen. Ik doe een bezorgde glimlach naar Johan. Wat gaat er in hem om? Ik durf bijna niet te kijken naar de mini beeb. Ik wil dat het goed gaat. Ze lijkt nu wat te reageren op de pufjes. Johan haalt schreeuwende Lisa even op die met grote ogen alles gadeslaat en belt intussen mijn vader op, of hij even Lisa kan ophalen omdat het met Lynn niet zo goed gaat. Ondertussen blijft de verloskundige van alles proberen en lijkt Lynn steeds wat te reageren op al het materiaal wat intussen is gebruikt. Wat het allemaal is geweest, ik heb geen flauw idee. Het ging zo mega snel.

Na een tijdje staat ons mini kamertje opeens zwart van de mensen. Nouja, geel-blauw en wit. 4 ambulance broeders, 2 witte van de verloskundiges en ook nog een kraamverzorgster. Toeters en bellen, er wordt van alles gecheckt bij Lynn. Ondertussen lig ik daar nog, zoals ik bevallen ben. Het gaat nu pas landen. Wat? Ik heb helemaal me leuke bevallings kleding niet aan, mijn speciaal uitgezochte ondergoed ligt ook nog netjes in de tas. Ik heb niet eens tijd gehad om daar over na te denken of me om te kleden. Ik heb een mega gek beren-vliegtuig-shirt aan die altijd heerlijk zit met die plofbuik. Wat zullen ze wel niet denken ;) Een ambulance broeder legt heel lief een handdoek over me heen. Door alle zorg voor Lynn lig ik daar nog (letterlijk) plompverloren erbij. Er wordt even geduwd voor de placenta, nu de zorg voor Lynn wordt overgenomen door de broeders, krijg ik me zorg.

Lynn krijgt gelukkig al weer wat meer kleur en wordt met allerlei draadjes vastgemaakt en meegenomen in de ambu. Johan gaat met haar mee en vertrekken alvast. Ondertussen moet ik me ook klaarmaken om in de ambu te kunnen. ‘Je moet zo nog even gehecht worden in het zh’, zegt de verloskundige. Shit. Dacht ik het er makkelijk vanaf te komen, helaasss. Ik krijg nog een prik in vanwege het vele bloedverlies en loop naar beneden. Ondertussen schreeuw ik nog tegen die en gene wat ik allemaal nog mee wil nemen, zodat de verloskundige, die zo ook naar het zh komt, dat nog mee kan nemen. ‘Het komt goed’, zegt me hoofd. Hoewel ik helemaal niks heb met prikken, ziekenhuizen en ambulances, laat ik me nu alles gebeuren. Pikzwart buiten, maar ik geniet even van de buitenlucht als ik in de ambu wordt gereden. We rijden naar Gouda toe. De broeder maakt nog een grapje over de Mc Donald - alsof hij weet wat voor vlees hij in de kuip heeft - maar sorry ik kan even niet aan de Mc Donald denken momenteel - ik doe maar alsof ik bijna slaap.

In het ziekenhuis kom ik snel aan bij de kamer waar Lynn en Johan zich bevinden. Lynn ligt in een couveuse en heeft een zuurstofmasker op haar gezichtje. Wat een draden en toestanden. ‘Het gaat goed met haar’, zegt een lieve zuster. Ze zeggen nog wat abacadabra wat ze allemaal hebben gedaan maar het gaat allemaal langs me heen. Hechten zonder adrenalineflow na de bevalling is trouwens ook niet echt aan te raden. Douchen, daar had ik zin in. Helaas, moest ik wachten tot 9 uur, tot de zusters me daarmee konden helpen. Na heel veel broeders en zusters op onze kamer, mogen we eindelijk rust. Om nog 1,5 uur te slapen voordat de broodjes van de ontbijtservice worden bezorgd. Het is zo ongeveer de eerste keer dat ik - als lange uitslaper - de zon vanuit me bed zie opkomen. Slapen dat wordt ‘m natuurlijk niet hé met zoveel indrukken. Eindelijk, om 9 uur mocht ik douchen. Ik MOEST wachten tot iemand me kon helpen (allee, ik kan dat best prima zelf, en dat heb ik ook laten zien aan ze), want zo gezellig vind ik douchen met een zuster niet :P.

Als je dan denkt dat je dan alles gehad hebt… Helaas… De volgende dag kreeg ze mega veel onderzoeken en lag ze aan de monitor voor de saturatie enzo. Ook zag ze in 1 dag al zoveel naalden die ik in mijn hele leven nog niet heb gezien. Dat arme moppie. Maar ze gaf geen kik. Ze leek het niet eens te voelen. Er was nog iets aan de hand. Ze was té rustig. Uit het bloedonderzoek bleek dat ze teveel rode bloedplaatjes had, waardoor je ‘sloom’ bloed had, hiervoor moest ze aan het infuus waardoor ze dit probeerden te verdunnen. Ze dronk niet voldoende dus moest ze een sonde in. Wat was je rustig, die 1e dagen. Maar opeens kwam daar verandering in. Opeens moesten artsen die je kwamen prikken een extra persoon meenemen om je in bedwang te houden omdat je van je af schopte en wild werd als ze aan je zaten. En terecht. Je was net zo lastig te prikken als je mama, dus er zaten al veel te veel gaatjes in jouw lijfje van het fout prikken. Van de buisjes bloed uit je mini lijfje. Van alle toeters en bellen die nog aan je plakten. Van elke dag 1000 onderzoekjes. Gelukkig ging het elke dag een stukje beter. Wat was het vreselijk saai, in het ziekenhuis, zonder bezoek. Videobellen was het nieuwe uitje. Ik miste Lisa zo erg. Ik was zo klaar met die corona regels, aangezien er zo mega veel mensen op mijn kamer waren geweest om te kijken en testen bij Lynn, die die 1,5 meter en al die shizzle ook niet deden, dat ik ook gewoon me eigen kind wilde zien, en ging buiten in de rolstoel even een rondje maken. Gelukkig werd dit niet verboden, en ik sprak even met mijn moeder en Lisa af, zodat ik toch even kon knuffelen met me andere moppie. Veel te kort. Maar het was toch iets. Elke dag kolven. Elke dag flesje opwarmen. Elke dag om 8 uur WAKKER WORDEN!!! HEFTIG voor een uitslaper ;) Waar ik bij Lisa echt opstartproblemen had met de borstvoeding, werd ik nu SUPER ondersteund door een lactatiekundige in het ziekenhuis. zo blij mee!!! Het kwam super op gang. Beetje mama power voor Lynn erbij :P Elke dag ging het een beetje beter met Lynn en op een gegeven moment kon ze gewoon zonder hulp zelf drinken. We mochten naar HUIS!

De oorzaak? Die weten we nog steeds niet. Ze verwachten dat het komt door mijn medicatie, waardoor 1 op de 1000 baby’s ademhalingsproblemen kunnen krijgen na de bevalling. Of door dat ze snel ‘gelanceerd’ is, met de bevalling. Of gewoon ‘domme’ pech. Anyways, elk leven is een mega groot wonder en een gezonde baby ook!!! 10.000 redenen tot dankbaarheid! 

De nasleep vind ik nog altijd goed te merken. Waar Lynn in de eerste dagen van haar leven niks van zich liet horen doet ze dat momenteel als het tegenovergestelde. Een pittige tante tegenwoordig van bijna 10 maanden! Lees meer van haar avonturen op onze Insta pagina, of in een volgende blog! 

Liefs!

www.instagram.com/mom.lisa.lynn