Een baby met een baby

Daar zit ik nu dan, uitgeteld op de bank. Zoals elke avond sinds ik zwanger ben.

Niet om het een of ander hoor,  maar hoe komen mensen erbij dat je op een roze wolk moet zitten als je zwanger bent. Ik ben alleen maar moe en emotioneel. En om maar even to the point te komen, zwaar geïrriteerd - de he-le -dag. 

Even persoonlijk, ik ben gastouder bij een gezin thuis. Daar vang ik 3 kindjes op van 4 jaar, 1,5 jaar en een baby van 7 maanden. Dit doe ik nu een half jaar 3.5 dag per week a 36 uur. Ik woon samen met mijn vriend (28 jaar ook fulltime werk) in een koopflatje 5 hoog grensend aan een prachtig park. Wij wonen hier bijna 2 jaar met veel plezier. En ik ben een echte huismus. Toen ik nog niet fulltime werkte stond ik elke dag uitgebreid te koken en huishouden was mijn hobby. Inmiddels kijk ik tegen een volle wasmand en stof op mn tv randje. Dagelijks eet ik ovenschotels uit de vriezer die ik op mn vrije dagen klaar maak (16 porties eten per keer). Mijn vriend vragen om te koken is geen optie, dat is totaal mijn eigen gebrek. Probleem of wat dan ook, ik kan niet loslaten. Ik ben bijna 25 jaar en ohja.. ik ben zwanger.

Ontzettend gewenst en gepland na 11 maanden hebben we eindelijk een zwemwedstrijd gewonnen. Inmiddels 8.5 weken zwanger..

6 jaar geleden een abortus gehad en ik weet nog goed hoe ik mij voelde en ondanks ik het niet wil vergelijken doe ik dat elke seconde. Wat was ik ziek zeg. En mijn ongezonde levenstijl maakte het niet beter,  kilo's vlogen eraf! Dronk geen koffie meer en kreeg geen drop meer weg. En nu NIKS. Ik ben niet misselijk en de kilo's vliegen er niet af.. ik ben MOE, emotioneel en voel mij vatsig. Laten we het maar niet hebben over de steken in mn onderbuik en het bloedverlies (oke, noem het spotting) wat me doet vermoeden op een miskraam. Waar ik nu dus even niet over wil klagen.

Werken met kinderen is altijd mijn ding geweest en dit doe ik ook al vanaf dat ik van school kom. En nu.. Nu kan ik het niet aan. De baby van 7 maanden en de peuter (ik noem hem baby) van anderhalf maken mij gek. Als ze gaan huilen dan huil ik mee. Ik ben constant KWAAD, nee maar echt furieus, als er iets gebeurt wat mij niet aanstaat. Ik ben zo egoïstisch.  Totaal niet met mijn vak bezig. Ik ben opvliegerig en agressief. Het liefst plak ik ze allemaal achter het behang. Mag je kinderen achter het behang plakken? 

Ik drijf de spot ermee. Maar wat een emotie en hormonen. Ik word langzaam aan gek. Alles valt me zwaar. En ik ben pas 8.5 weken.

Ik wens dat er mensen zijn die het begrijpen en mijn frustratie en agressie niet per definitie goedkeuren maar het op z'n minst "begrijpen". Ik ben te druk om naar de wc te gaan en dan kan ik eindelijk plassen dan staat die peuter aan de deurklink te trekken.. en weten jullie hoe het voelt om elke avond om 9uur voor pampus te liggen en dan elke nacht vervelende dromen te hebben.. is dit nou zwanger zijn? - begrijp mij niet verkeerd. Ik ben zo dankbaar dat we zwanger zijn! Dat we niet die eindeloze trajecten in hoeven. 

WANNEER KOMT DIE ROZE WOLK DAN?!