Echo's in het ziekenhuis

Na de bezoek aan de verloskundige, het bericht dat we overgedragen werden aan het ziekenhuis. Was het wachten tot we bericht kregen over de afspraak. De verloskundige had wel netjes gebeld om te vragen wanneer we er heen konden, maar via telefoon en zoeken in de agenda ging dat wel even duren. 

Die middag kreeg ik nog telefoon van de afdeling gynaecologie, ik liep net met mijn moeder in het winkelcentrum, er was plek op donderdag 5 november...  

De dag was daar en na tijdje wachten, konden we de behandelkamer in. Mijn moeder was ook mee. 

Die dag heb ik voor het eerst hun hartjes horen kloppen, weer extra bevestiging dat er twee leventjes in mijn buikgroeide. Na de streep, de geluidloze echo, nu dan geluid.  Ik heb gehuild van trots en angst, dit kostbare bezit moest ik gaan beschermen! 

De gyneacoloog vertelde dat het een twee-eiige tweeling is, alles zag er perfect uit en dat er vanaf dat moment een hoop bezoeken gepland werden.  We kregen informatie na informatie binnen, nipt test, jullie kunnen het doen, maar het gaat om twee kinderen dus uitslag kan niet 100% zekerheid bieden. Andere onderzoeken waren ook lastig, maar duidelijkste bericht die gegeven werd.  Als er iets is met 1 van de kindjes, dan is het of beide beëindigen of beide laten komen met risico dat er 1 het niet lang bij ons zal zijn.  Bam!  Dat kwam even lekker binnen... 

Na lange gesprekken met mijn vriend, hebben we besloten geen andere onderzoeken te doen, dan alleen de 20 weken echo.  De rest zouden we dan wel zien. Het maakte voor ons en de steun die we zouden krijgen niks uit. Wij konden het aan!  

Alle echo's tot de 20 weken zagen er goed uit, kids groeide goed, mama groeide goed. Alles was perfect, ik voelde me super.  Deed normaal en had nergens last van. 

Bij de 20 weken echo, wilde we toch weten of er nu jongens groeide in mijn buik, of twee meisjes of van beide 1.  De gyn had moeite om alles goed in beeld te krijgen en te controleren, de twee stuiterballen waren geen moment rustig...  Geslacht dors ze niet met zekerheid te zeggen door al het bewegen...  Het medische stuk, pfff wat was ik nerveus bij de stilte..  Er was een co bij die uitleg kreeg, dus alle info was grotendeels medische (nu heb ik een medische achtergrond, maar kan je vertellen. Ik snapte er niks van)  kindje 1 werd goed gekeurd, alles was perfect dik tevreden.  Nummer 2 was lastiger, ik kreeg het enorm warm toen ze erg lang aan het kijken was naar het hartje, en de termen vlogen om mijn oren..  Me grote angst ogen keek ik naar het scherm, terwijl de bloedtoevoer naar mijn vriend zijn vingers gestopt werd door mijn knijpen. Toen de gyn mijn blik zag, vertelde ze eindelijk dat ook met nummer 2 alles goed was!  Pffff opluchting!  Twee gezond groeiende en ontwikkelende kindjes, waarvan het geslacht nog spannend bleef... 

Na de 20 weken echo viel er last van mij schouders, we konden beginnen met de kamer!  Neutrale kleuren omdat we nog niet wisten wat ze waren, alles druppelde langzaam aan binnen en in 2 dagen druk te zijn geweest was de kamer klaar.

Bij de volgende echo, kregen wij te horen dat als er bij 33 weken activiteit van bevallen was dan zouden ze gaan remmen, pas als we de 34 weken hadden gehaald was het groen licht.  Bij die echo kon de gyn eindelijk het antwoord geven..  Twee dochters gingen er komen...  En zoals het er uitzag, ging er nog niks gebeuren...  

Met 33 weken zwangerschap waren mijn vriend en ik nog even op vakantie geweest, iedereen verklaarde ons voor gek..  Maar waarom, de gyn verwachte geen grote dingen en ik, ik voelde me eigen nog steeds goed. Wel iets sneller moe, maar ach kon nog wandelen en doen(wel met bekkenband voor stevigheid). Toen we terug kwamen waren ze net geweest om de klossen en douchkrukje te brengen...  

Niet wetend nog, dat week 34 de grootste happening van onze leven zou gaan plaats nemen, genoten we nog even van ons leventje samen...