7 jaar geleden
Dubbele gedachtes, 2de kind & hormonen.
Sinds een paar dagen extreem last van mijn hormonen met aparte gedachtes erbij over 2de spruit.
Oké dit is mijn allereerste blog, so don't shoot me als het niet perfect is!
Op dit moment ben ik 17 weken zwanger van spruit nummer 2 en hoewel ik van D. totaal geen last had van mijn hormonen is het bij deze super raak.
ik ben hartstikke dol en helemaal verliefd op D. maar kan er niks aan doen dat ik de raarste gedachtes heb; "Zou ik wel net zo'n band met nummer 2 krijgen als ik met D. heb?" en soms het ik totaal het tegenovergestelde; "Straks vind ik nummer 2 ineens veel leuker terwijl D. daar dan niks aan kan doen"
En dan komt dat schuldgevoel met een bouwhamer binnen. Begrijp me niet verkeerd hoor, D. en nummer 2 waren allebei gepland en ontzettend welkom maar ik weet gewoon niet hoe het gaat met 2 kinderen en dat angstig me een beetje.
Al bijna 2 jaar ben ik mama van D. en kan me gewoon totaal niet voorstellen dat ik zoveel van nog iemand kan houden als van me kleine-draken-achter-het-behang-plak dreumes. Mijn man daarintegen heeft totaal geen last van die gedachtes "Ik kan er van 1 houden dan kan ik ook van 2 houden". Simpele mannen logica uiteraard ;)
Ik weet ook dat al die gedachtes gewoon raar zijn en dat dat gewoon me demonische-zwangere-2de-persoonlijkheid is, want stiekem heel diep in mijn grote moeder hart weet ik dat er zeker nog plek is voor een 2de en ik evenveel van allebei zou houden.
Hadden jullie ook deze gedachtes? En hoe is het uiteindelijk gegaan met 2 kinderen?
Liefs Lelie.
Gerdi Oonk
Volgens mij is dit een hele normale gedachte. Kan me niemand bedenken die dit niet zo heeft ervaren. Maar vanaf het moment dat Tyler op mijn borst gelegd werd hield ik van hem evenveel als ik van Hailey doe. Er wordt in die liefde en de hoeveelheid ervan geen onderscheid gemaakt. Mijn beide kinderen zijn me even lief. Manlief moet daarentegen wel een plaatsje opschuiven ;)
Anoniem
Hier een moeder van zes kinderen en ik houd evenveel van ze allemaal. Tijdens de zwangerschap is het allemaal nog wat abstract, maar zodra ze geboren waren, was ik op slag verliefd! Komt helemaal goed hoor!
Anoniem
Herkenbaar dat heel veel mama's zeggen "meteen als je tweede op je buik ligt, houd je daar net zoveel van". Dat had ik ook, maar toch... in het begin veel moeite mee als ik mijn aandacht moest splitsen. Ik hield van allebei evenveel, maar met de tweede had ik nog geen band opgebouwd. Ik kende dit kleine persoontje nog niet. Als mijn oudste mij nodig had/ wilde spelen en de jongste huilde om een voeding, voelde het alsof hij stoorzender was. Dat duurde een week of 6, daarna was de nieuwe situatie gewend geraakt en manieren gevonden om beide ook tegelijk aandacht te kunnen geven. Het kan ook langer duren, dat je je niet meteen net zo close voelt met je 2e kindje. Daar is niks mis mee, gevoel kun je niet kiezen. Je kunt wel kiezen om allebei evenveel aandacht en liefde te geven en dan komt dat gevoel ook wel goed! Ik heb er nu 3 en bij de 3e speelde dit niet, omdat ik toen al gewend was aandacht te verdelen (al is wat MissMercedes zegt ook heel herkenbaar). Als iedereen blijft zeggen dat het meteen na de geboorte vanzelf komt (ook al zal dat bij de meesten zo zijn) dan blijft dat onbehaaglijke gevoel in de taboesfeer zitten, net zoals dat niet iedereen op een roze wolk zit na de geboorte van hun kind. Dus mochten er mama's zijn die denken hey bij mij voelt het toch anders, maak je er niet al te druk om. Laat het er zijn en weet van jezelf dat je voor beide kindjes even goed zorgt. Geef jezelf en je eerste de kans om aan de nieuwe situatie te wennen.
Heb ik ook gehad... En ook nog heel even na de bevalling, maar dat veranderd heel snel. Nu weet ik dat je van allebei evenveel kan houden.