Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • tweeling
  • Miskraam
  • #regenboogbaby
  • #tweelingzwangerschap

Dubbel geluk na een miskraam

Dubbel geluk. Eerlijk gezegd voelde het niet meteen zo toen ik zwanger bleek van een tweeling. Ik schrok ontzettend, ondanks dat ik eerder een miskraam had gehad. Het was ontzettend onverwacht, want op de eerste echo zagen we slechts één baby!

Het was een mooie dag in september. Mijn echo was vervroegd, omdat ik noodgedwongen eerder was teruggekomen van vakantie omdat mijn oma overleed. Mijn liefste omaatje. Ze ging al richting de 100 en haar gezondheid was erg achteruit gegaan de laatste tijd, dus het was goed zo, maar toch intens verdrietig. Net voor de vakantie had ik mijn eerste echo al gehad, bij 7 weken. Vroeg ja, maar ik had hiervoor een miskraam gehad en was zo ontzettend onzeker. Zou er nu wel een hartje kloppen? Maar het klopte en ik kon iets relaxter op vakantie dan ik anders had gekund. Een kloppend hartje was tenslotte al heel mooi nieuws!

De baby is stuk

Precies twee weken later lag ik wederom op diezelfde stoel voor nog een echo. Als het nu goed was, kon het vertrouwen in een goede zwangerschap nog wat meer groeien. De emoties van de dagen ervoor door de begrafenis van mijn oma zaten nog hoog. Onze oudste (2,5 jaar) was mee, omdat dat zo uitkwam. Heel veel spannends verwachtten we niet op dat moment. Little did we know!

Grappig genoeg dachten man en ik allebei ongeveer hetzelfde toen we het echobeeld op het scherm zagen verschijnen: de baby is stuk! We zagen namelijk ineens veel meer dan een minibaby, maar onze hersenen konden het niet meteen plaatsen. De echoscopist begon te lachen en zei: ‘Het zijn er twee!’ Ik begon te huilen en vroeg: ‘Hoe kan dat nou?’ Ik was zo enorm in shock, want de vorige keer zat er toch maar één baby? Maar hij zei: ‘Ze lagen toen dus heel mooi achter elkaar.’ Hij vond het wel een giller dus. Wij nog even niet.

Niet ondankbaar, wel bang

Je zou zeggen: als je eerst een miskraam hebt gehad, ben je juist superdankbaar voor dit wonder. Maar het was zeker geen ondankbaarheid, het was angst. Ik wist meteen dat dit een risicovollere zwangerschap zou zijn en ik was zo bang om nog een keer een kindje - of twee - te verliezen. Ze deelden een placenta en er zat slechts een dun vliesje tussen de baby’s. Zou dit goed gaan? En daarbij was ik bang voor de oudste. Zou ik nog goed voor hem kunnen zorgen tijdens deze zwangerschap, die bij voorbaat al extra spannend was? En hoe zouden we ooit nog tijd hebben voor hem als er twee baby’s zouden zijn?

De eerste weken/maanden heb ik het zo spannend gevonden. Het kantelpunt kwam pas met een week of zestien, toen een vriendin me een plaatje van twee baby’s samen in een bedje stuurde. Zo veel schattigheid in één foto. Toen durfde ik voor het eerst te denken: dit heb ik straks ook hier in een bedje liggen! De eerste spannende maanden waren eindelijk achter de rug en ik durfde nu te gaan genieten van dat idee. Van niet één maar twee baby’s!

PS1: Heel bijzonder was trouwens dat ik de zwangerschapstest deed op de dag dat ik eigenlijk was uitgerekend van het kindje dat niet mocht komen. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat het er twee waren, maar achteraf gezien voelt dat zo speciaal. Alsof het zo moest zijn dat we een extra cadeautje kregen. Dubbel geluk!

PS2: Uiteindelijk deed mijn oudste het vanzelfsprekend super en voel ik me met twee dochters erbij zo ontzettend gezegend. Misschien deel ik wat meer over de rest van de zwangerschap in een andere blog. Mocht je alvast meer willen lezen of zien, check dan twinzine.nl of @twinzine op Instagram.