Drempel 1.0.

Mijn zwangerschap had vanaf het begin al de nodige drempels.

Ik had mijn vriend nog nooit zo in shock gezien nadat hij van mij hoorde en zag (2 positieve testen) dat ik zwanger was.

Het moest bij hem even landden.

Toen het eenmaal tot hem doorgedrongen was heb ik hem ook nog nooit zo trots gezien... en oh wat was het lastig om de eerste weken onze mond te houden.

We konden het niet meer voor ons houden. Dus besloten we om het onze directe naasten te vertellen.

Hoe? Nou we hebben slabbetjes besteld met teksten als: jullie worden opa en oma. je wordt oom erop staan.

Deze hadden we ingepakt en bij elkaar op een schaal gelegd met labeltjes met de namen erop. Toen mijn vriend jarig was hebben we voor de maaltijd ons moment genomen.. Je zag de spanning, wat zal er mede gedeeld worden?

Toen we de cadeautjes gingen uitdelen en iedereen ze had.. mochten ze open gemaakt worden. Heel spannend! En ohw wat waren de reacties lief en overweldigend.

Mijn schoonouders waren in Shock! Zal mijn vriend dus niet van een vreemde hebben.

Om heel eerlijk te zijn.. hun eerste reactie was nogal timide en lauw. Ze waren echt sprakeloos en dachten er het zijne van. Later werd duidelijk waarom. Ik zou die week erop voor het eerst naar de verloskundige gaan voor de eerste echo.

Zij vonden dat we hadden moeten wachten tot die echo en de eventuele 12 weken.

Dit kreeg ik overigens later van mijn vriend te horen. En die had gezegd dit is onze keuze en dit is op onze manier gegaan. Ik was trots op hem. Mijn schoonouders kunnen namelijk soms wat dominant zijn en hun mening scherp mededelen.

Daar was dan eindelijk de dag dat we naar de verloskundige gingen. Met een volle blaas! Maakt niet uit hoeveel weken zwanger je bent... een volle blaas is alles behalve fijn! Want dan kon ze de baarmoeder beter zien.

En wat is dat een bijzonder moment! Je eigen buik te zien en een klein wormachtig vormsel te zien waarbij er een ienimienie klein stipje als een malle tekeer gaat. Het Hartje! Wat een magisch moment om dat hartje te horen kloppen!

Nadat dat gebeurd was mocht ik eindelijk naar het toilet. Eenmaal terug in de spreekkamer werd er nog even bloed afgenomen. Een glucose prikje. Of ik had gegeten? Ja gewoon ontbijt. maar dat was al even geleden en verder door de zenuwen geen tussendoortje o.i. Oh. Wat was er dan?

Mijn glucose spiegel was wel aan de hoge kant. "Bent u bekend met diabetes?" Nou nee niet dat ik weet. Nog een keer oh. Kom morgen nog maar een keertje prikken maar dan nuchter.

Ik de volgende dag hondsberoerd van de ochtend misselijkheid nuchter naar de verloskundige praktijk. en ik werd geprikt. Helaas ook nuchter waren mijn waardes aan de hoge kant.

En zo werd ik met 13 weken al doorgestuurd naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog en werd er bij mij al de GTT (glucose tolerantie test ) afgenomen.

Een week later liep ik het ziekenhuis uit met een tasje vol naalden en insuline pennen :(

6x daags prikken en insuline spuiten voor de nacht en de maaltijden.