Donkere, hele donkere gedachten....

5 februari 2020

Na de zoveelste sonde uitspuug actie besluit de verpleging ook te stoppen. Er moet iets anders bedacht worden, dit gaat echt niet meer zo.

Het is bizar, ik wilde dit zo ontzettend graag, ik wist het zeker, een broertje of zusje voor mijn zoon, dat is waar ik voor ging. Een gesprek met de gynaecoloog voordat ik überhaupt ging beginnen aan dit avontuur. Iedereen stond klaar om mij te helpen. En toch... toch was het week 7.3 dat ik de eerste twijfels kreeg. Kan ik dit wel, gaat mijn lichaam dit aankunnen. Ik ben niet meer alleen verantwoordelijk voor mijn eigen lichaam, maar ik moet en ik wil er ook voor Rijn zijn. Het vliegt door mijn hoofd, de eerste dagen is het ook zo weer weg, maar ik merk dat het steeds langer en vaker blijft hangen.

In 2019 stond er een artikel in de krant, de HG hel, waarin een vrouw beschreef de keuze te hebben gemaakt voor abortus door de verschrikkelijke HG (zie reacties voor link artikel). Bij het delen van dit artikel op facebook ontplofte mijn app, hoe kon dit nu zo erg zijn, iedereen is toch misselijk bij een zwangerschap, je weet van te voren toch waar je aan begint….

En ja, dat klopt, de eerste zwangerschap wist ik dit niet, maar nu wist ik dat de mogelijkheid erin zat dat ik weer last zou hebben van HG. Maar het was zo goed voorbereid, we dachten te weten wat kon komen, alleen nu met een beter strijdplan. Dus ik had oprecht ook alle hoop dat het beter zou gaan! Daarnaast was de gynaecoloog ook ontzettend positief, in de zin dat ik wel kon vrezen voor wat er ging komen, maar beter positief blijven en gaan voor een betere zwangerschap.

Maar het artikel was voor mij niet vreemd, dit is wat HG met je kan doen, lichamelijk en geestelijk tot het uiterste gaan. Geen andere oplossing meer zien en daarom deze keuze moeten maken. Wetende dat dit bij mij de eerste zwangerschap ook door mijn hoofd is geschoten, denk ik dat ik er deze keer op voorbereid ben.

Toch geef ik deze dagen meerdere malen aan in het ziekenhuis dat ik bang ben, en dat het idee dat het nu mis zou gaan niet eens heel onaantrekkelijk klinkt. Dan mag ik verdrietig zijn dat het niet gelukt is en kan ik weer even op adem komen voordat ik het opnieuw ga proberen. (nogmaals, dit is echt wat de HG met mij deed, ik kan er nu niet aan denken dat mijn dochter er niet geweest zou zijn).

De gynaecoloog zag dit ook precies op deze manier. We kunnen het nu wel afbreken, maar over een maand of twee zit je hier weer wat je wens is zo groot. En heel concreet, we spreken af het hier tot de twaalf weken niet meer over te hebben. Realistisch nadenken kan ik nu toch niet, en ook stiekem hebben we allebei nog de hoop dat het vanaf dan wat af gaat nemen.

Daarnaast krijg ik ondersteuning van de psychisch verpleegkundige van het ziekenhuis. Ze komen iedere dag even langs om te kijken hoe het gaat. Bijzonder hoe goed en snel dit geregeld wordt.

Ook gaat de gynaecoloog overleggen met het team. Wat is de volgende stap? Gaan we toch kijken naar Totale Parenterale Voeding (TPV)? Of starten met Zofran? Is een directe verbinding met de maag doormiddel van een PEG sonde een optie?

De volgende dag komt hij met het actieplan!