11 jaar geleden
Dilemma: embryodonatie
Binnenkort wordt de eerste baby via embryodonatie in Nederland geboren. Zelf sta ik op dit moment voor een lastig dilemma over onze mogelijke embryo’s. Ik begin met een nieuw IVF-traject en moet een bewaarovereenkomst tekenen over onze mogelijke embryo’s. Stel dat ik opnieuw zwanger word, en dat cryo’s in de vriezer overblijven, dan hebben we de volgende keuzes:
Binnenkort wordt de eerste baby via embryodonatie in Nederland geboren. Zelf sta ik op dit moment voor een lastig dilemma over onze mogelijke embryo’s. Ik begin met een nieuw IVF-traject en moet een bewaarovereenkomst tekenen over onze mogelijke embryo’s. Stel dat ik opnieuw zwanger word, en dat cryo’s in de vriezer overblijven, dan hebben we de volgende keuzes:
- Embryodonatie, de embryo’s kunnen worden gebruikt voor een ander paar met fertiliteitsproblemen.
- Het in kweek brengen van embryonale stamcellen voor geneeskundige doeleinden, medisch en biologisch wetenschappelijk onderzoek en onderwijs.
- Het verrichten van volgens de wet toelaatbaar wetenschappelijk onderzoek.
- De embryo’s worden vernietigd.
We zijn er nog niet over uit. Een embryo vernietigen wil ik niet, het prille leven vernietigen vind ik een nare gedachte. Experimenteren met onze embryo voor wetenschappelijk onderzoek kan belangrijk zijn voor de toekomst, maar toch. Een ander stel met vruchtbaarheidsproblemen onze embryo doneren, is een raar idee. De baby zou 100% genetisch van ons zijn, ook al zit het in een baarmoeder van een andere vrouw, dat voelt niet goed.
Maar als ik erover nadenk, wens ik elk kinderloos stel een baby toe en gun ik het echt iedereen. Ik wil altijd graag een ander helpen. Ik ken een paar stellen die uitbehandeld zijn met een onvervulde kinderwens en ik zie (en voel) hun intense verdriet en machteloosheid.
Stel dat een ander paar zwanger wordt van onze embryo, dat genetisch gezien onze zoon of dochter is, een broertje of zusje van Felicia, hoeveel geluk kan je een ander stel geven? Als dit hun enige en laatste kans is op een zwangerschap, en ik kan ze daarmee helpen?
Met Frank heb ik hier uitgebreid over gesproken. Hij ziet het niet echt zitten dat een ander gezin ‘ons kind’ krijgt. 50% doneren met sperma of eicellen is een ander verhaal, waar we over na kunnen denken. Gezien mijn leeftijd (37 jaar) en onze vruchtbaarheidsproblemen weet ik niet of wij een geschikte ‘leverancier’ zijn. Ik vraag me af hoeveel IVF-stellen kiezen voor de optie van embryodonatie in hun bewaarovereenkomst en hoe groot de vraag hiernaar is.
Als je mijn blog hierover leest, wil je me laten weten hoe jij hierover denkt?
annetel
Dag Heidi, Ik begrijp hoe lastig het is. Wat super dat het toch 1x uiteindelijk is gelukt met ICSI. Ik denk dat jullie er goed over moeten praten wat het beste voelt. Als je nog een kinderwens hebt voor een 2e (net als ik) en je hebt nog cryo's, dan is het zonde om die kans te laten liggen. Ik merk dat bij ons het een groot verschil is. De wanhoop en leegte na elke poging is groter als je nog nooit zwanger bent geweest. Van 0 naar 1 is alles of niets, en van 1 naar 2 is de 2e een extra cadeautje. Een cryo terugplaatsing is een stuk minder ingrijpend. Het is daarentegen erg moeilijk als je eenmaal kiest voor je cryo's en het lukt niet, om dan nog te stoppen. Als je in de trein bent gestapt, dan is uitstappen haast niet te doen.
daphne kleine
wauw dat vind ik heel knap als je dat kunt. hoewel ik je helemaal begrijp zo ik dat niet kunnen. nu zijn er bij mij ook geen cryo`s over gebleven. Hoewel er genoeg eicellen waren. ( de eerste keer 19 de tweede keer 21 eitjes) Ging de celdeling niet goed. Aan de ena kant zeg ik nooit weer de achtbaan van icsi, maar het zaad wat ingevroren is van mijn man blijft toch nog ingevroren, want je weet maar nooit
Anoniem
Jeetje... Ik krijg elk half jaar de vraag wat we met onze "kindjes" willen... Wij zijn ruim 8 jaar bezig geweest en had elke keer super veel follikels en deze bevruchte ook bijna allemaal probleem was alleen dat ze dan stuk voor stuk ophielden met delen... Ik was al meerdere malen zwanger geweest en dacht echt dat het aan mij lag maar dit was niet het geval... mijn partner konden ze ook niks vinden... na 2 mislukte IVF pogingen hier in Nederland gehad te hebben zijn we overgestapt naar Duitsland (punctie in NL is HELLLL!!!!) Een punctie daar is onder algehele narcose... Maar goed daar ook 2 IVF pogingen gedaan waar helaas het zelfde was als hier dus we baalde en hebben toen een gesprek met de laborant daar gehad en die zei probeer ICSI eens... Nou prberen we dat... En wat blijkt... Nar al die jaren van bloed, zweet en heel veel tranen... Een dochter... Nu hebben we dus nog veel ingevroren en zitten we zo te twijfelen wat we moeten doen... Heb altijd gezeg nooit die achtbaan meer in voor een 2de... Maar ja... Word er gewoon weer zo verdrietig van...
sandra
Het zal nooit gebeuren maar ik heb er altijd voor open gestaan. Zwanger zijn en bevallen is niet zo mijn ding maar ik vind het moederschap zo iets moois en bijzonders dat ik het zeker voor een ander over zou hebben.