Die pil werkte dus niet..

Het is zaterdag 29 februari 2020, ja echt, velen dachten dat het een grap was toen we het vertelde, nadat mijn menstruatie al een paar dagen niet doorzette besluit ik een test te doen. Ik ben dan al een jaar lang bezig met het vinden van een anticonceptiepil die wél bij me past. Schijnt dat ik op mijn moeder lijk, we kunnen slecht tegen hormonen. De pil waar ik nu mee gestart was, was de laatste optie. Omdat ik zelf niet heel groot ben en niet bizar veel woog (1.65m & 55 kg) was het een pil met een zo min mogelijke samenstelling aan hormonen. Het ging wat beter dacht ik, maar al snel werd ik er weer slecht van. Ik zag alweer totaal op tegen de menstruatie want dan was het op z’n ergst. Sowieso zie je op tegen een menstruatie, duh. Maar, die kwam maar niet, althans zette dus niet door. Ik besluit donderdag (27 feb) de huisarts te bellen om te vragen of dit normaal was. Ik ben immers bij een eerdere pil ook 4 weken niet ongesteld geweest en dat hoorde er toen bij.. Het antwoord was nee. Slik, oke en nu? Wacht maar even twee weken en doe dan anders een test. TWEE WEKEN? ECHT NIET! Als het zo was wilde ik het nú weten. Ik liet het Djerf weten, niet wanneer ik een test deed, anders zat hij alleen maar op hete kolen. Wilde ik hem niet aandoen want het zal wel niet zo zijn. We zijn weer bij zaterdag. Op het moment dat dit zich alles afspeelt woonde ik bij mijn schoonouders, die wisten van niks (achteraf bleek anders haha). 

Het is ochtend en ik sluip in mn badjas naar beneden naar het toilet. Mijn schoonouders zijn dan al beneden. Shit, als ze het maar niet horen dat ik die verpakking lostrek. Begrijp me niet verkeerd, mijn schoonouders zijn super chill en ook op dat gebied, dus ik had het gerust kunnen laten weten. Maar op dat moment, was het even mijn geheimpje. Dus voor de zoveelste keer in dat jaar een test, zal wel meevallen dacht ik. Nee hoor, ineens stonden daar twee streepjes. Ik heb geen tijd om het te beseffen of er word op de deur geklopt, schoonvaders moet naar de wc. Snel alles in de zakken van mijn badjas gestopt en weer naar boven. Ik keek nog eens naar de test. Het was echt zo, ik was zwanger. Ergens sloeg gelijk een knop om, dit is ons kindje, ik houdt hem/haar en doe er alles voor. Mijn geluk kon niet op. Ik wist dat Djerf er hetzelfde over dacht, we hadden het er immers al vaker over gehad. Toch wilde ik hem wel de keuze geven, als puntje bij paaltje komt is het toch wel echt een groot iets.

Ik wilde het natuurlijk zo snel mogelijk aan Djerf vertellen, hij was op werk, zal ik hem bellen? Moet ik langsgaan? Nee ik wilde het rustig thuis doen. Ik wilde er niet iets dramatisch van maken dus besloot ik een kleinigheidje te halen in het dorp. Dit moest natuurlijk ook binnen gesmokkeld worden dus haalde ik nog wat andere spulletjes. Waarom zou ik anders in eens een baby t-shirtje, een speentje en een mooi doosje halen? Gelukkig was mijn schoonzus toen ook zwanger dus bij vragen kon ik het altijd daar nog op afschuiven, een cadeautje ofzo. Boven heb ik snel alles in het doosje gedaan en een kaartje geschreven. Djerf kwam thuis van werk, ik was op van de zenuwen, niemand had het door, gek genoeg. Na werk ging Djerf vaak boven even chillen op zijn kamer. Ik liep achter hem aan, ik wilde natuurlijk dat doosje geven!

Met een brok in mijn keel en trillende handen haalde ik het doosje onder mijn kussen vandaan. Djerf had het niet eens door, hoe dan?! Ik kon geen woord uitbrengen dus zette het doosje prompt op zijn schoot. Eerst dacht hij er niks van, ik had wel vaker een cadeautje voor hem, zonder reden. Maar dit had wel degelijk een reden. Hij opent het en begint het kaartje te lezen en kijkt daarna naar de positieve test en het t-shirtje. “Je ouwehoerd” “wat! Nee! Hier ga ik toch geen grappen over maken?”  Hij is even stil, “je ouwehoerd echt niet?” “Nee duh, kijk eens naar die test.” “Ja daar snap ik toch niks van.. “ ( dit was echt een, oh mannen, moment. Ik kon er wel om lachen ). Dus het is echt vraagt hij. Ja het is echt Djerf. En toen viel het kwartje bij hem. “ dit is wel heel leuk “. Ik was die dag al gelukkig maar toen kon het echt niet meer stuk❤️

Als eerste vertelde ik het aan een vriendin en Djerf aan een vriend, we moesten het kwijt. Daarna aan Djerf zijn ouders. Schijnbaar hadden ze al het vermoeden dat ik zwanger was en ook een opmerking naar Djerf gemaakt. Die had een week daarvoor namelijk nog geroepen, nee hoor! Want wij wisten zelf van niks! Echt mensen, of het zijn alleen mijn schoonouders of alle ouders, maar elke keer wanneer hun het vermoeden hebben, is het zo! Die hebben vast ergens een glazen bol..

De weken daarop vertelden we het langzaam aan meer mensen, zoals mijn ouders, de zussen en zwagers van Djerf, mijn broertje en de opa’s en oma’s. En van iedereen kregen we geweldige reacties en zelfs van de vrienden om ons heen toen we via de termijnecho wisten dat ons kleintje compleet was. 

We wisten het zeker, aan liefde zal ons kindje nooit tekort komen❤️