''Die kwaaltjes moet je maar voor lief nemen''

''Als mensen dit horen zullen ze vast denken dat je je aanstelt''. Lekker laten denken zou ik zeggen! 

Na een heftige ivf poging mag ik me nu gaan voelen zoals elke ''normale'' zwangere zich voelt. De misselijkheid op die van overstimulatie sla ik compleet over. Daar staat wel tegenover dat ik geen bh meer aan kan en mijn borsten zo'n pijn doen dat ik er 's nachts gewoon wakker van lig. '' Je wou zo graag een kindje, nu ben je zover en loop je te klagen.''

Natuurlijk ben ik even vergeten dat omdat ik ivf heb gedaan dat ik niet mag klagen, want hier kies ik toch echt zelf voor!

Wat een hele hoop mensen daar wel even in vergeten is dat wij de hormonen letterlijk dubbel hebben. De kunstmatige hormonen (die zijn uit mijn ervaring honderd keer erger dan de normale zwangerschapshormonen) gieren nog door mijn lijf terwijl daar het ''gevaarlijke'' hcg hormoon de hoek om komt loeren. F*ck you hormonen. Maar ach elk nadeel heb z'n voordeel is mij geleerd. 

Ik kon ook wel lekker tegen mijn vriend bezig zijn tijdens onze hormoon behandeling. Huilbuien waren dagelijkse routine en als ik dan een keer iets feller reageerde riep hij gelijk ''het zijn de hormonen die praten''. We konden daar allebei hard om lachen en dan was het weer over. 

Vanmiddag zat ik op de bank toen ik net de telefoon ophing en begon ik om helemaal niks te huilen. Ik zit mezelf dan natuurlijk achteraf uit te lachen omdat het helemaal nergens op slaat maar het zijn gewoon de hormonen die de overhand krijgen. Breek me trouwens de bek niet los over progamma's zoals One born every minute en A baby store op TLC. Bij elke baby die het daglicht ziet zit ik tranen met tuiten te huilen terwijl ik eerder nooit bij films of series huilde (behalve bij Bambi toen ik twee jaar was). 

Om mijn vriend te pesten zeg ik vaak ''Lieverd, het is negen maanden op en dan negen maanden af''.

Ik hoop het niet voor hem.

Liefs van Linds