Deel 5 Controles.. controles.. controles

Ik word aan de CTG gehangen en ze gaan kijken of ze haar kunnen vinden. Ik lig al met al een uur aan de CTG en ik voel al dat ze weer wat tot leven komt. Ze duwt een paar keer het apparaat iets opzij waardoor het dan even lijkt of ze geen hartslag meer heeft, en dan verplaats ik het apparaat met haar mee.

De CTG is goed en de pijn is indalingspijn. Het mindere bewegen is ook het gevolg van het indalen, en dit is dus "de nieuwe norm". Ze geven aan dat ik ook in de nacht al had mogen bellen. Ik leg uit dat ik het soms ook niet meer weet en ook niet wil paniekzaaien. Al een paar weken nemen wij elke rit naar het ziekenhuis onze vluchttas mee. Het idee dat het zo om kan slaan en ik opgenomen kan worden leeft heel erg. Vermoeid gaan we weer naar huis.

Inmiddels is COVID-19 ook aangekomen in ons land en doet de ronde. Wij gaan uit voorzorg in volledig isolement om te zorgen dat we straks gewoon naar het ziekenhuis kunnen samen. Want daar is op dat moment nog geen duidelijkheid over: zou mijn man als hij besmet raakt wel bij de bevalling mogen zijn? Wel krijgen we al te kennen dat bezoek niet is toegestaan. Dat gaat me erg aan het hart: ik wil dolgraag mijn ouders er zo snel mogelijk bij, maar het is even niet anders.

Een dag later mag ik alweer komen voor een groeiecho. Wederom hoopvol vertrekken we naar het ziekenhuis. De avond ervoor was er een persconferentie. Aangekomen om 8:00 worden we gestopt bij de ingang: mijn man mag niet meer mee. Alle patienten die zelf kunnen lopen moeten alleen gaan. Het breekt me op. Ik heb vandaag een inwendig onderzoek en groeiecho en weet niet hoe ik dit emotioneel alleen moet doen en begin te huilen. De medewerker weet niet zo goed wat ze hiermee aan moet (arme mevrouw, haha) en stuurt mijn man toch maar mee. Maar eenmaal bij de polikliniek wordt direct duidelijk gemaakt dat dit echt niet de bedoeling is en wordt hij toch weer teruggestuurd. Hij mag echt niet mee en moet in de aankomsthal wachten.

Het loopt heel erg uit en ik merk dat terwijl ik daar alleen zit, de spanning en het verdriet zo zonder mijn man wel weer toenemen. Ik zit als een kind te huilen in de lege wachtkamer. Eenmaal aangekomen bij de controles en de echo's gaat het wel weer. Ik ken ondertussen iedereen op de afdeling wel, en heb hierna een afspraak met mijn favoriete gynaecoloog.

Maar tijdens de echo's (die ik voor mijn gevoel al bijna kan lezen als een professional) zie ik het al... Geringe groei, nog grotere achterstand.

Het gesprek met de gynaecoloog is duidelijk. Ze is gegroeid, haar bewegingen en doorbloeding laten een goede conditie zien. Maar haar groei is terug in de p1 lijn, en dus weggezakt. Nog meer controles, maar we gaan in ieder geval niet meer rekken. Zondag 29 maart 2020 is de uiterste dag dat wij de bevalling gaan starten, omdat ik dan precies 37 weken zal zijn. We bespreken nog even pijnstilling; een ruggeprik moet tijdig worden aangegeven want de anesthesist mag niet al op de IC zijn geweest in verband met corona. Andere pijnstilling mag ik niet omdat dit te veel risico heeft voor de baby. Ook zal bij de bevalling ook een kinderarts zijn die haar moet controleren. Ik voel mijn zo mooi uitgedachte 'bevallingsplan' steeds verder van me af komen te staan. Je droomt toch een beetje van die romantische bevalling waar ze lekker op je wordt gelegd en alles één grote roze wolk is...

De laatste plannen worden gemaakt. Tot en met zaterdag elke dag naar het ziekenhuis voor een CTG (zonder mijn man) en zaterdag kijken of er al ontsluiting is, en dan zondag de ballon plaatsen.

Dus daar ging ik, elke dag naar het ziekenhuis. Zei mijn vaste riedeltje aan de deur: "Ik heb een afspraak, Polikliniek verloskunde, nee geen klachten, fijne dag!" En daar aangekomen begroette ik het personeel alsof ik ze al jaren kende. Kreeg standaard mijn kopje thee en Netflixte door de CTG's heen. Ik had zowat een vaste kamer en verpleegkundige.

Op zaterdag deed ik voor de laatste keer het riedeltje, en toen mocht ik door maar de gynaecoloog. Zij gaf aan nog geen ontsluiting te verwachten met 36+6 weken. Ik ging liggen en ze zou gaan voelen. Ik had me voorbereid op een onprettig gevoel, en lekker was inderdaad anders.

"Ik heb twee vingers op haar hoofd!"

"Ehh wat?"

"U heeft 2 centimer ontsluiting, en we zien u graag morgen om 8 uur in het bevallingscentrum om de vliezen te breken!"