Deel 3: Als het maar goed is..

In het vorige deel heb ik verteld hoe van af week 27 mijn zwangerschap plots omsloeg. Onze baby liep al ruim 3 weken achter op de groei, en leek 7 dagen later niet gegroeid te zijn. Ik heb het nog even nagekeken in de papieren, ze werd 3 gram zwaarder gemeten dan 7 dagen eerder (1257 gram) en werd ondertussen geschat in de p1 (laagste klasse, 0 tot 1 procent van de babies is kleiner) lijn.

Ik bel mijn man, die wist dat ik naar de verloskundige was geweest voor een varentest. "Lieverd, probeer rustig te blijven, maar je moet nu naar het ziekenhuis gaan. Ik heb een nieuwe groeiecho gehad en ze lijkt niet gegroeid, de verloskundige belt nu voor een spoedafspraak het ziekenhuis".

Terwijl ik mijn man met nog wat woorden op pad stuur, hangt de verloskundige ook op. Ik krijg alle documenten die zij van mij hebben en ga met mijn enveloppe en trillende handen van spanning op pad. Zouden ze haar nu gaan halen?

In het ziekenhuis konden we direct doorlopen, de gynaecoloog en verpleegkundigen waren klaar voor ons. De standaard checks werden uitgevoerd, en al vrij snel kwam de echoscopiste een echo afnemen. Deze meette het net iets positiever (p3) maar nog altijd in de zeer risicovolle klasse. Er was een zeer sterk vermoeden dat de placenta niet naar behoren functioneert. We gingen door voor een gesprek met de gynaecoloog. We hadden een hele aardige en duidelijke vrouw die begrip had voor onze angsten, en alles goed en duidelijk kon verwoorden. De conclusie van het gesprek was dat voor nu de doorbloeding van de placenta goed is, het zou theoretisch kunnen dat er iets was gemist met de 20 weken echo. En om die reden zou er een GUO (geavanceerd ultrageluid onderzoek) worden gedaan. De echo wordt uitgevoerd door zeer ervaren echo-specialisten en met echoapparatuur die aan bepaalde eisen voldoet. Op donderdag zou er plek zijn voor deze echo (het was toen maandag) en ik moest heel goed blijven opletten of ik het kindje goed voelde. En natuurlijk stoppen met werken: iets wat ik natuurlijk zonder twijfel over heb voor mijn ongeboren dochter, maar voor mij toch heel zwaar op mijn dak viel (en zeer plots). Maar elke stap die ik kon nemen om mijn dochter zo veel mogelijk kans te geven, zou ik nemen. Verder werd mij op het hart gedrukt dat het van dag tot dag kijken zou worden, en dat de kans dat ik haar mag voldragen klein ging worden. Maar elke dag langer in de buik was voor nu winst.

We beleven 2 zware dagen. De onrust is goed voelbaar en ik merk dat ik goed kapot ben tegen de tijd dat we worden gehaald voor de GUO. Ik was blij dat er niet direct aanleiding was haar te halen, ik was blij dat ik de echo thuis mocht afwachten, maar ik was zo bang dat we nu iets gingen horen over ons kindje wat ik niet wilde horen. Ik heb met 12 weken zeer bewust de NIPT laten doen. Ik heb uitgekeken met spanning maar de 20 weken echo. Ik ben nu 30 weken zwanger, er zal toch niet iets zijn gemist?

Ondertussen ben ik overgenomen door het ziekenhuis en krijg mijn reguliere controle bij de verpleegkundige voordat we worden gehaald voor de GUO. De gynaecoloog legt alles wat ze doet stap voor stap uit, maar ik heb er eigenlijk al geen geduld meer voor. Ik ben kotsmisselijk en voel me heel flauw. Omdat ik al verder in de zwangerschap ben, is de baby al wat groter en ligt ze al wat dieper. Hierdoor moet er soms best hard worden gedrukt om haar goed te bekijken.

Ik word niet goed.

De spanning, vermoeidheid, en het onprettige gevoel van het harde gedruk op mijn buik en schaambotten worden me even teveel. Ik trek wit weg en de echo wordt gestopt. Ik krijg 3 glazen pure aanmaak en moet op mijn zij gaan liggen. Ze probeert door te gaan met de echo maar ze kan het gewoon niet goed genoeg zien om alles uit te sluiten. Ik draai terug op mijn rug en wordt direct weer niet goed. Ik vraag haar om haar tekst te richten aan mijn man en koste wat kost door te gaan. Ik MOET vandaag duidelijkheid! Ik kan niet weer in onzekerheid naar huis!

Dat zijn mijn laatste gedachten voordat ik merk dat ik echt even wegzak...