Deel 2 zwangerschap

Daar ben ik weer!

Alleen deel 2 zal een andere deel 2 van mijn zwangerschap zijn dan zoals ik mijn deel 2 met jullie heb willen delen.

Ik heb echt veel meegemaakt in het laatste gedeelte van mijn zwangerschap dat de gynaecoloog mij heeft “gedwongen” om in het groepje van de kwetsbare zwangere vrouwen te komen omdat ik mentaal niks meer was.

Ik wilde niet meer ik kon niet meer ik zag het niet meer en het hoefde van mij niet meer en daar bedoel ik mee dat ik niet meer zwanger wilde zijn ik was helemaal op!

Ik wilde wel heel graag de baby die in mijn buik zat maar ik kwam in een #depressie niks kon me meer schelen maar ja wat wil je als je alleen maar pijn & verdriet heb.

Maar ook de babykamer ik kon het niet want ik wilde het niet dus ik bleef maar uitstellen en uitstellen, ik was in het begin van mijn zwangerschap 1x naar een Babywinkel geweest en daarna geen eene keer meer.

Want ik kon het niet lichamelijk en geestelijk had ik er geen zin in.

Soms denk ik terug aan die tijd en herinner ik me beetje bij beetje steeds weer wat of als ik het er met Melvin over heb bijv “hoe het ging of hoe was dat ook al weer” ik heb blijkbaar zoiets traumatische opgelopen dat ik momenten kwijt ben en ik heb veel slaapmedicatie gekregen waardoor ik stukken gewoon kwijt ben en misschien ook wel omdat ik er gewoon niet meer aan wil denken het ergens ver weg wil stoppen.

Maar goed om nog mijn deel 2 af te maken van mijn zwangerschap wil ik dit nog 1x met jullie delen en daarna wil ik deze hele vervelende tijd achter me laten en alleen nog maar vooruit kijken.

Na mijn laatste operatie was het heel even rustig ik had wel veel pijn en ik bleef nog steeds de nierstuwingen houden dus ik moest ook bijna elke week nog op controle komen veel echo’s van me nieren.

Tot het niet meer ging ik kwam voor de zoveelste keer weer in het ziekenhuis te terecht En steeds als ik kwam zat ik midden in een koliek aanval het enige wat hielp was de pethidine prik in me been zodra ik die kreeg voelde ik me weer lekker van de wereld gaan ik kon weer ontspannen en ik was binnen een half uur van de pijn ik kreeg dan ook een slaappil om goed te gaan slapen om bij te komen van de aanval.

Ongeveer met 30 weken zagen ze op de nier echo dat ik weer steentjes had en die steentjes blokkeerde me urineleider en die stuwde me nieren weer.

Dus ik moest weer geopereerd worden, ik lag toch al een aantal dagen in het ziekenhuis dus ze plande me gelijk in voor een operatie de volgende dag.

Op de dag van de operatie ging het niet goed met mij, ik had een hele snelle/hoge ademhaling en hartslag ik was erg benauwd ik raakte in een hyperventilatie en ik raakte in paniek ik drukte snel op het belletje omdat ik bang was ik voelde me heel eng.

De verpleegkundige kwam en riep gelijk de gynaecoloog erbij ineens stonden 5 dokters bij me de 1 ging alles opmeten de ander gaf me bloedverdunners en ik kreeg nog wat medicatie om te kalmeren.

Ze vermoeden dat ik ergens een bloedpropje zou hebben. En om daar achter te komen moest ik door een scan, ik had ook hoge koorts en zoals ik er aan toe was kon ik die dag niet geopereerd worden.

Maar omdat ik zwanger was mocht ik eigenlijk niet door de mri scan heen dus na overleg zat er niks anders op en zouden ze me minimaal door de scan heen halen.

Na de scan bleek ik toch geen bloedpropje te hebben maar mijn lijf was zo op door alles en mentaal ook dus ik kreeg heel snel angst/paniek aanvallen.

En de koorts die ik regelmatig had kwam weer door een ontsteking of bepaalde bacterie waar ik heftig op reageerde die was gelukkig weer gezakt en ik mocht later op de dag geopereerd worden.

Ook deze operatie was weer erg spannend maar wel goed gegaan, gelukkig hoefde ik niet ook nog in me andere nier een dubbel j katheter die wilde ik niet daar heb ik bewust voor gekozen want dan zou ik 2 katheters hebben en dat zou ook weer extra klachten geven en dat zou ik niet trekken.

Met 33 weken lag ik weer in het ziekenhuis maar nu niet voor pijn maar ik had al iets wat ontsluiting en ik had al weeën maar dat was nog veel te vroeg dus ik moest heel rustig aan doen en ik kreeg weeën remmers en longrijping’s prikjes de weeën werden niet erger maar weg gingen ze niet dus ik kreeg de dag erna weer weeën remmers.

Ze vertelde ons dat als ik 34weken was ze mijn geen remmers meer zouden geven want als ze dan spontaan zou komen mocht ze komen liever niet maar goed ze zagen dat het voor mijn gezondheid beter was als ze uit me buik zou zijn maar ook haar groei ging niet goed.

Ze was niet meer gegroeid rond de 30weken groei echo ze was al 5 weken niet meer aangekomen en ook niet in de lengte gegroeid dus hoe dat kwam dat wisten ze ook niet de navelstreng meting was goed.

Ik had een gesprek met mijn maatschappelijk hulp in het ziekenhuis zij kwam vaak langs om te praten zij zag ook dat ik op was ik kon amper naar het toilet lopen ik leek wel een oud vrouwtje.

Na een goed en uitgebreid gesprek met de gynaecoloog vertelde ze mij dat het klaar was en dat ze ons meisje in gingen plannen voor een inleiding.

Over 2 weken zou ze dan eindelijk komen mocht ze niet al spontaan eerder al uit haar zelf komen.

En nu? Want thuis was nog niet alles klaar en we moesten nog zoveel doen.

We hebben als een malle heel veel besteld en onze jongens hebben ons zo goed geholpen alles was en stond klaar voor hun zusje alles was tip top in orde ze kon komen.

Maar ik bleef ook erg veel pijn houden we hadden met de gynaecoloog afgesproken dat ze 1 kamer voor mij hadden gereserveerd tot de bevalling dat als ik het niet meer trok naar het ziekenhuis mocht komen voor een overheerlijke verslavende pethidine prik en buscopan en een slaappil en als ik dan pijn vrij was en goed had geslapen ik weer naar huis moest vanwege de Corona het leek wel een spookhuis dat ziekenhuis was wel griezelig zo ben ik nog 4 of 5x opgenomen geweest.

Ik mocht vanwege Corona ook geen bezoek alleen Melvin mocht bij me ook onze jongens kon ik dus niet zien.

7april moesten we ons melden bij Rhena de verlos afdeling en niet is een keer op de kraamafdeling waar ik de hele zwangerschap bijna heb gelegen.

vanwege de Corona mocht alleen Melvin bij mij zijn.

Niet me moeder of zusje of broertje of schoonmoeder die bij de andere bevallingen even succes kwamen wensen of mij kwamen steunen tot de bevalling echt zou beginnen.

Als er bij ons in de familie iemand gaat bevallen dan zit de hele familie in het ziekenhuis hysterisch in zenuwen op de gang te wachten haha om het eerste huiltje te horen.

Maar ook de 3 jongens mochten niet naar het ziekenhuis zij mochten hun zusje niet gelijk gezien zodra ze geboren zou zijn dus die ventjes zaten in alle spanning thuis met een vriendin van ons te wachten en te wachten.

Om 8:00 kwam de verpleegkundige en de gynaecoloog vertellen hoe en wat toen kreeg ik mijn infuus en werden mijn vliezen gebroken al snel kwamen mijn weeën opgang maar ik kreeg vreselijke pijn van me nieren dus ik wilde daar pijnstillers voor maar dat mocht niet want dan zou de baby helemaal high uit me buik komen en het was al afwachten hoe ze uit me buik zou komen door alle medicatie die ik de hele zwangerschap had gekregen.

Ik voelde al vrij snel de weeën heftiger worden onder tussen bellen met iedereen thuis of appen maar daar was ik gauw klaar mee want ik voelde me weeën steeds dichter op elkaar komen na het voelen van de ontsluiting bleek ze het achter kantje van het hoofdje te voelen dus er moest snel een echo gemaakt worden want ze lag er als een sterrenkijker voor.

En inderdaad ze moest gedraaid worden, de meest vreselijke houding moest ik aannemen en ja hoor ze had er geen zin meer in ze wilde er uit ik werd terug gedraaid en voordat we wisten plop! 1x persen en ze was er! Ze was er! Eindelijk ons meisje! En wat is ze klein en wat is ze mooi! Maar ook gelijk hoe gaat het met haar? Ze huilde wel gelijk gelukkig maar verder wisten we nog niks.

Ze werd gelijk meegenomen om te kijken hoe het met haar ging.

Oke! Ik zal jullie haar mooie naam vertellen onze dochter heet Livy.

na een uitgebreide controle kregen we haar eindelijk in onze armen en bleek het een klein meisje te zijn van 46cm en 2616gram.

Ze deed het goed alleen kon ze zich nog niet goed op temperatuur houden dus ze kreeg een lekkere warme lamp en na 2uurtjes had ze het lekker warm.

En geloof het of niet vanwege de Corona en omdat het goed ging met Livy moesten wij ook zo snel mogelijk het ziekenhuis weer uit dus wij waren na 4uurtjes weer thuis!

Waar er 3 trotste broers op ons stonden te wachten om hun zusje te mogen bewonderen 

#mijnzwangerschapsverhaal #zusjeenhaarbroers #nierstenen #operatietijdenszwangerzijn #incoronatijdzwanger