Deel 2 jessie

Na de nacht in het ziekenhuis waar Jessie in de breedte van het bedje lag zo klein was hij. Zijn we naar huis gegaan. We hadden mijn ouders verteld dat we begin van de middag thuis zouden zijn en als ze hem nog wilde zien waren ze welkom. Er was ook een kennis in huis die alles op orde hield in het huis. Want je we ook nog huisdieren. 

De autorit naar huis was 1 van de moeilijkste die er was. In plaats van geboortekaartjes gaan verzinnen en bezig te zijn met kleding uit te zoeken. Mochten we nu een crematie regelen voor onze zoon die niet de kans had gekregen om hier te zijn. 

Rond 12 uur waren we thuis. Niet veel later kwamen mijn ouders. Die hebben hun kleinzoon ook nog vastgehouden en met ons mee gehuild. Niet veel later kwam de begravenisondernemer. Pff wat willen we allemaal. Hoe willen we dit gaan doen? Daar wil ik niet mee bezig zijn. Ik wil mijn zoon terug. NU. Niet morgen niet ooit maar NU. 

Bespreken wat we willen. Eigenlijk wilde we het klein houden. Al kwamen we er snel achter dat we een hele boel mensen erbij wilde hebben. Mensen die ons gesteund hebben en alle begrip voor de situatie hadden meegeleefd. 

De lijst van mensen die we erbij wilden hebben werd grotere. We moesten ook muziek uitzoeken en mensen vragen of ze wilde spreken. We hadden een uur om afscheid te nemen van onze kleine dappere strijder. 

Veel regelen waar je hoofd helemaal niet naar staat. Daarnaast was onze zoon niet verzekerd dus alle kosten zouden op ons komen. Echter was de verzekering waar wij al jaren een polis hadden lopen bereid om een groot gedeelte te vergoeden. Maar niet alles. 

In de dagen dat we alles aan het regelen waren en dat de dag van het echt afscheid dichterbij kwam werd het hier steeds zwaarder. Nu lag hij nog lekker in zijn kamertje en konden we er elke dag naar toe. Kijken hoe hij eruit zag. Hoeveel hij op papa lijkt. We hebben nachtenlang bij hem op zijn kamertje geslapen en verhalen vertel. Verhalen van ons zelf of wat we allemaal wilde gaan doen. We hebben sprookjes voorgelezen want dat wilde we graag doen. Een matras in zijn kamer. De laatste nacht hebben we over hem gewaakt.

In de loop van de ochtend en middag van 1 november was het dat er heel veel mensen kwamen om ons te steunen en vast te houden. Dit was de dag dat we afscheid moesten nemen van onze dappere strijder Jessie. Ons wondermonster zoals we hem regelmatig noemde. 

We vertrokken met een man of 20 naar de begraafplaats Joost en ik voorop en Jessie in zijn mand tussen ons in. Hij had een vacht van een konijn bij zich. Behoorlijk wat muntjes om zijn overtocht te betalen. Een houten bijltje en een houten zwaard die door vrienden waren gemaakt en kruiden die hem zouden beschermen. 

Eenmaal aangekomen op de locatie waren daar nog meer mensen die er voor ons wilde zijn. Onderweg waren er heel veel regenbogen. De meeste regenbogen ooit gezien volgens heel veel berichten hoorde we later. Dat was zo mooi. 

De crematie is behoorlijk langs me heen gegaan. De muziek die we hadden uitgekozen weet ik niet meer. De sprekers waren o.a mijn ouders en vrienden. Zelf hebben we ook gesproken. Ik weet nog dat ik verbaast was over hoeveel mensen er waren. Dan hadden we ook nog de livestream die door ook aardig wat mensen zijn bekeken. 

Na het afscheid werd er een ere haag met echte zwaarden en bijlen gehouden waar wij samen met Jessie onder een slaapliedje van een kinderfilm onder door liepen. Zo hebben we hem samen weg gedragen naar de plek waar we hem niet meer verder konden begeleiden. Er zijn prachtige foto's gemaakt. 

Bij het stukje waar je allemaal nog even samen komt hebben mensen me naar een stoel begeleid. Ik kon niet meer op mijn benen staan. We hebben prachtige cadeaus mogen ontvangen en heel veel liefde gezien. Kinderen die er plezier maakte en ik ook kinderlogische de vraag kreeg waarom ik cadeautjes voor Jessie kreeg. Hij kon er toch niet meer mee spelen. 

Met naar buiten gaan waren er 3 regenbogen boven elkaar te zien. voor 2 kindjes van een lieve vriendin die ze een half jaar daarvoor verloren is en onze zoon. 

3 prachtige jongens die er niet mogen zijn in het hier en nu. 

Dan ga je naar huis. Naar een leeg huis. Waar geen kinder gelach. Waar geen verzorging is. Langzaam aan verdwijnen de mensen ook naar huis en ben je samen en alleen. 

T