Deel 2: Het moment dat de zwangerschap omsloeg

In deel 1 heb ik jullie meegenomen in de eerste 20 weken van mijn zwangerschap. Ik heb gelukkig weinig kwaaltjes gehad! Tot de 11e week was ik super misselijk en toen begon de zwangerschapsischias. Deze was tot het derde trimester soms lastig. Met name omdat we middenin een verbouwing en verhuizing zaten!

Met 27 weken moest ik een test doen voor zwangerschapdiabetes omdat mijn vader suikerziekte heeft. Op mijn formulier zag ik dat ik ook werd getest op mijn rhesus c factor, want deze was negatief. Iets wat niet vaak voorkomt, en nog minder vaak fout gaat, maar theoretisch kan ik antistoffen aanmaken tegen de baby. Iets wat heftiger wordt per zwangerschap met dan wel verstrekkende gevolgen. Ook al was de kans heel klein, dit heeft ons best wel wat kopzorgen gegeven toen die tijd. Ook al hoef ik er geen 6, ik zou het toch fijn vinden als ik niet gelijk op achterstand kom ten opzichte van nog een kindje. Maar zowel de glucosetest als de antistoffentest kwamen negatief terug. Feest!

Onze verloskundige praktijk doet rond de 30 weken nog een extra groeiecho. Ik weet dat dit lang niet overal gedaan wordt, omdat men sceptisch is over groeiecho's in het derde trimester. Ik vond het echter de uitgelezen kans om mijn dochtertje extra te zien dus kom maar op! De echo werd gepland met 29 weken en 1 dag. Tijdens de echo werd de echoscopiste steeds stiller, en ik kon lezen op het scherm dat alles op 26 weken "oud" bleef steken, maar stelde nog geen vragen in afwachting van de verloskundige. Ik zag hoe ze het vruchtwater checkte en we luisterden naar het hartje. Ze besprak met ons dat ze vond dat de baby erg klein uitviel, ongeveer rond de p7 lijn (wat betekent dat 93% van de baby's groter is op dit termijn in de zwangerschap) en we 9 weken geleden nog op de p50 lijn zaten. Ze ging een andere verloskundige halen en geen voorgeschiedenis geven. Deze kwam de kamer in, deed ook een meting en moest van haar collega een schatting geven hoever ik zwanger was. "Gebaseerd op de echo en op jouw buik zou ik zeggen dat je 26 weken zwanger bent"

De verloskundige bedankte haar collega en nam ons mee naar de spreekkamer. Ze legde uit dat derde trimester echo's lastiger zijn, en dat we over 10 dagen opnieuw een echo kregen. Ze zag geen reden om nu in te grijpen, al zat de schrik er bij ons wel in.

Mijn man en ik zijn geen kleine mensen. Al heb ik in verhouding korte benen en een lang bovenlijf, maar ben nog steeds 1.74 en mijn man bijna 2 meter. Wij verwachten geen ondergemiddeld klein kind.

De dagen kropen voorbij en 7 dagen na de echo, op een ochtend, terwijl ik een presentatie gaf op werk voelde ik nattigheid. Ik moest het opvangen in een kraamverband en naar de praktijk komen, daar kreeg ik een varentest (om te zien of het vruchtwater was) dit was het niet. Maar omdat ik er toch was, en dit dezelfde verloskundige was als 7 dagen geleden, vroeg ze of ze gelijk even naar de groei moest kijken. Omdat ze toch een echo moest maken van het vruchtwater. Ik twijfelde. Mijn man was op werk, ik moest en wilde eigenlijk ook terug. Moet ik mijn moeder bellen? Moet ik het alleen doen? Als het meevalt dan is nu al de schrik weg en hoeven we niet nog 3 dagen te wachten. Maar wat nou als het niet goed is? Ik voel haar bewegen. Ze is heel trouw hierin en ze voelt krachtig. Ik kon haar vanaf 13 weken al voelen en dat is nooit minder geworden.

Ik besluit dat we toch gaan kijken. We zijn beide doodstil terwijl ze echo's maakt. We hebben beide geen woorden nodig. Mijn al kleine dochter is niet gegroeid in deze 7 dagen. "Bel je man, je gaat nu met spoed naar het ziekenhuis"