Deel 1: De onzekerheid slaat toe

Ik heb geen broers of zussen. Mijn ouders hadden dit graag anders gezien, maar na vele jaren en miskramen mocht een groter gezin er niet van komen. Ondanks dat ik hier als kind niets van heb gemerkt, heeft de angst om eventueel niet vruchtbaar te zijn er toch altijd gezeten. Ik ben zelf als kind extra in de watten gelegd omdat ik nooit iets hoefde te delen, en aan aandacht geen gebrek! Toch weet je dat je ouders het graag anders hadden gezien, en dat het waarschijnlijk door de schildklieraandoening van mijn moeder kwam, iets wat geërfd kan worden, maar ik tot op heden niet heb.

De kinderwens van mijn man was nog groter dan die van mijzelf. We konden vol liefde fantaseren over de toekomst. Vol wensen voor ons gezin met 11 kinderen. Althans, dat is hoe hij er over dacht. Ik zei dan altijd dat hij het dan toch echt bij een ander moest zoeken. De compromis was dan 6 kinderen. Al wist hij net zo goed als ik, dat dit niet ging gebeuren.

We hadden het helemaal gepland. Nog een paar reizen, trouwen, carrièreambities voltooien en dan... stoppen met de pil. Om mij heen leek verder niemand moeite te hebben met zwanger worden, of in ieder geval werd er verder niet over gesproken. Elke maand dat het niet zo was hadden wij verdriet en spanning. Om ons heen was iedereen zwanger voor ons gevoel. En na 4 maanden (dat voelde als een eeuwigheid, terwijl dat achteraf natuurlijk heel erg meeviel) hadden wij ook een positieve test!

En gelijk uit enthousiasme hebben wij onze ouders ingelicht. Mijn moeder knuffelde me tot ik paars aanliep. Ik heb gelijk alles in gang gezet en 2 weken later zouden wij dan de 8 weken echo hebben. Ondertussen was ik flink misselijk elke dag, maar verder voelden wij ons prima. Gek om dan zwanger te zijn en nog geen echo te hebben, het voelde een beetje onwerkelijk.

Op de echo hadden we niet direct goed nieuws. Er was dusdanig weinig te zien dat de vraag was of wij te vroeg waren, of dat het toch niet goed zat. Anderhalve week later mochten we terugkomen. Dit was erg spannend en niet hoe je had gehoopt uit de echo te komen. Ik was wel blij het al te hebben gedeeld met onze ouders, dan konden we er tenminste over praten.

Achteraf bleek ik toen pas 5 weken en 6 dagen zwanger, dus was het logisch dat er nog niet zo veel te zien was. De echo met 7 weken en 4 dagen was inclusief kloppend hartje. Gelukkig! Storm in een glas water.

De weken erna verliepen rumoerig. Niet mijn zwangerschap, maar wel het leven er omheen. Via een omweg hebben we nog voor de laatste reis een ander huis gekocht, waarvan het transport was toen ik 10 weken zwanger was en waar een hoop aan gedaan moest worden. In deze verbouwing kwam ook nog een faillissement van een leverancier en draaide de auto van mijn man zichzelf in de soep. Dus bovenop de al stressvolle situatie die verbouwen en verkopen met zich meebrengt komt dit er ook nog eens bij. En daarbij heb ik ook een vrij drukke baan.

Omdat het mijn eerste zwangerschap is heb ik mij via de verloskundige ook aangesloten bij centering pregnancy (aanrader!!). Ik zat in een groep met lieve meiden en er was direct een klik. Zo zaten we onze kerstplannen te bespreken en de afgelopen weken toen we om en om voor de hartjescontrole naar binnen mochten. Ik kwam altijd uit werk en was vrijwel altijd als eerste dus ik had mijn controle al gehad. Ik was toen 19 weken zwanger, en dat weekend gingen we eindelijk verhuizen. Na mij kwam mijn groepsgenoot die 1 dag langer zwanger was dan ik. Terwijl zij de kamer in ging, druppelde de rest binnen en kletsde we wat af. Normaal besteedden we niet echt aandacht aan de mama in spe die de controle kreeg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook altijd vrij nuchter lag. Tenslotte was je die magische 12 weken voorbij, had ik mijn pretecho gehad (hoera een meisje!!) en kreeg ik de week er op de 20 weken echo. Maar terwijl ik met de andere meiden was ging de deur van de spreekkamer dicht. Uit mijn ooghoek zag ik door de gematteerde ruit de monitor van het echo apparaat aan gaan, en mijn maag draaide zich om. Ik zag dat het meer meiden opviel, maar ik denk dat we allemaal nog hoop hadden. Het komt wel vaker voor dat het hartje even niet gevonden wordt met de doppler toch?

De deur sloeg open, en de dame waarmee ik net over onze toekomstige kinderen heb staan praten loopt zonder oogcontact te maken de verloskundigenpraktijk uit (die vlak naast het ziekenhuis zit). De verloskundige zelf komt lijkbleek de kamer uit. Er was geen hartslag meer. En met 19 weken kan dit maar 1 ding betekenen.. dit was het einde van haar zwangerschap.

Ik weet niet heel veel meer van die avond, behalve dat het er bij ons allen inhakte als een bom. De meeste van ons hebben de hele bijeenkomst verder gehuild, en we zochten elkaar vaker op via onze whatsappgroep. Ik merkte zelf ook dat ik elk pijntje ging overanalyseren. Maar de weken gingen voorbij, de 20 weken echo was goed, prachtig gemiddelde baby, en we gingen verder.