De zwangerschap van Tom II

Op 25 november 2020 hebben we de termijnecho. De uitgerekende datum wordt teruggezet van 21-06-2021 naar 16-06-2021, de baby is dus goed gegroeid. Ook zien we hem lekker bewegen op beeld. We horen via het echo-apparaat even het hartje; wat een heerlijk geluid! Ik geef aan dat ik heb nagedacht over het slikken van Ascal en dit graag wil. De verloskundige zal hierover een afspraak met de gynaecoloog maken, want die moet dit voorschrijven.

30 november heb ik een telefonische afspraak met de gynaecoloog. Hij vertelt over Ascal, dat dit een bloedverdunner is, dat je moet beginnen met het slikken hiervan voor je 16 weken zwanger bent en moet stoppen met 36 weken zwangerschap i.v.m. bloedverlies tijdens de bevalling. Hij vertelt dat een van de bijwerkingen is dat je er misselijk van kan worden. De gynaecoloog geeft ook aan dat hij het in mijn situatie niet per se nodig vindt om Ascal te slikken. Mijn zoontje had inderdaad kortere bovenbenen dan de gemiddelde baby en was iets te licht na de geboorte maar hij zat op de P9 lijn. Bovendien was hij een jongen en "moeten" jongens gemiddeld iets zwaarder wegen dan meisjes. Hij vertelt dat de baby's tegenwoordig ook zwaarder zijn dan vroeger, waardoor ze er vroeger geen probleem in hadden gezien. Bovendien had ik geen last van een hoge bloeddruk en waren er in de vorige zwangerschap geen oorzaken gevonden voor de groeiachterstand. Hij geeft echter aan dat het ook een kwestie is van: baat het niet, dan schaadt het niet, ik mag helemaal zelf kiezen wat ik wil.

Door dit gesprek met de gynaecoloog begin ik te twijfelen of ik wel Ascal moet nemen. De misselijkheid begint net een beetje minder te worden en als het niet zoveel uit lijkt te maken, waarom zou ik het dan nemen? Ik besluit daarom om het toch niet te doen.

3 december vieren we sinterklaas bij mijn ouders. Op dat moment is ons huis net opgeleverd en we zijn volop bezig met klussen. We willen die dag aan de kinderen en onze ouders vertellen dat we in verwachting zijn. 

Na school nemen we de kinderen mee naar het huis en gaan naar een van de kamers die nog "over" is. We vragen de kinderen wie hier zou moeten slapen. Niek vindt dit wel een geschikte kamer voor opa en oma. Lotte lacht alleen maar, maar durft niet uit te spreken dat er een baby zou kunnen slapen. 

We vertellen dat er een baby in mijn buik groeit. Niek gelooft het niet. Hij trekt mijn trui omhoog en vraagt zich af waar dan en hoe dat dan mogelijk is. We laten de echo zien. Lotte vindt het erg leuk. Ze hoopt dat ze een zusje krijgt. Niek geeft hierop meteen aan dat hij wel een broertje wil. 

Hierna vertrekken we naar mijn ouders. Meteen als we bij hen binnenkomen, zegt Niek: er zit een baby in mama's buik! We worden gefeliciteerd, iedereen is blij voor ons. 

Als ik 15 weken zwanger ben, begin ik de baby te voelen. 

Op 29 december ben ik 16 weken zwanger en heb ik weer een controle bij de verloskundige. Ik moet hier alleen naartoe i.v.m. de coronamaatregelen. Ik ben weer erg zenuwachtig. Terwijl ik in de wachtkamer zit, voel ik de baby duidelijk bewegen. Dit neemt mijn zenuwen weg. De controle is ook goed, mijn buik groeit goed en na even zoeken wordt het hartje gevonden. Ik krijg formulieren mee om bloed te prikken en een afspraak te maken voor de 20-wekenecho. 

Bloedprikken doe ik op oudjaarsdag. Een week later krijg ik de uitslag. Alle waardes zijn goed, alleen mijn vitamine D is wat aan de lage kant. De verloskundige adviseert om extra vit. D te slikken, naast de zwangerschapsvitaminen die ik al neem. Dit doe ik dan ook braaf.