De zwangerschap die anders verliep dan gedacht #3

Het was zover de dag van de termijn echo. Zenuwachtig zaten we in de wachtkamer van de verloskundige. Weer met een volle blaas want dit moest. Hoe groot zal het kindje nu zijn? Hoe zal het eruit zien? We waren zo nieuwsgierig.

Ik mocht gelijk weer gaan liggen zodat we konden gaan kijken. De koude gel werd op mijn buik gedaan en het apparaat werd er op gezet. Even zoeken naar de baarmoeder en daar zien we een prachtig kindje. De verloskundige valt stil, ik kijk naar het scherm. Ik zie toch niets raars. Kom op frummel laat je zelf eens zien zegt de verloskundige tegen het scherm. Ze zoekt nog even verder en zegt dan "ik zie geen kloppend hartje..." Ik zwijg, mijn vriend ook. De verloskundige wil voor de zekerheid een inwendige echo maken. Ik mag eerst even gaan plassen. Onderweg naar de wc praat ik tegen mijn buik, "laat een kloppend hartje zien zometeen baby!" Als mijn blaas leeg is en ik weer terug ben mag ik weer gaan liggen. Met het echo apparaat gaat ze naar binnen. Weer komt er een heel mooi gaaf kindje op het scherm tevoorschijn. Maar geen kloppend hartje. Het is gestopt zegt de verloskundige. En onze wereld stort in. Ze laten ons even alleen en we kunnen niets anders dan alleen maar huilen. Hoe kan dit nou roep ik uit. Het is zo gek! Ik voel me echt zo zwanger. Na een tijdje komen ze weer binnen en gaan we aan het bureau zitten. De echo foto word mij snel toegestopt. Kan ik hem later nog is bekijken als we daar aan toe zijn. Ik krijg weinig mee van het gesprek en het lijkt de verloskundige beter als we de volgende dag even terug komen. Als we thuis zijn duiken we jankend op de bank. We snappen er echt helemaal niets van. Mijn vriend belt mijn moeder en die komt langs met een van mijn broertjes. Later komt ook mijn vader en mijn andere broertje even langs. We kunnen niks anders dan alleen maar huilen.

Mijn ouders vertellen het slechte nieuws aan de rest van de familie en ik licht een vriendin in. Voor nu willen we alleen maar rust. Rust en elkaar. S nachts in bed wrijft mijn vriend voor een laatste keer over mijn buik. "Dag lieve baby" zeggen we tegen mijn buik. Samen vallen we huilend in slaap.

De volgende dag mogen we s middags weer naar de verloskundige. Ik ben nog erg verdrietig. De verloskundige belt gelijk naar de gynaecoloog in het ziekenhuis en we mogen direct nog langs komen. Dat is fijn! In het ziekenhuis aangekomen moet ik eerst nog even bloedprikken om te kijken of ik resus negatief of positief ben. Gelukkig is dat allemaal goed en gaan we door naar de gynaecoloog. Als we aan de beurt zijn bij de gynaecoloog wil ze weer een inwendige echo maken. Stiekem hoop ik nog steeds dat er nu opeens wel een kloppend hartje te zien is. Maar helaas ook dit maal een super gaaf kindje maar geen kloppend hartje. Ik moet weer huilen en gelukkig is de gynaecoloog erg meelevend. Ze geeft ons advies om het eerst op te wekken met vaginale pillen. Ik mag kiezen om dit thuis te doen of in het ziekenhuis als dagopname. Ik kies voor het laatste. Het lijkt me helemaal niets om dit thuis te moeten doen, ook omdat ik niet weet wat ik kan verwachten. Gelukkig mag mijn vriend ook de hele dag bij me zijn tijdens de dagopname.

Op vrijdag kregen we dit te horen, op woensdag konden we er pas terecht. Het voelt zo raar om iets in je buik te dragen wat niet meer leeft. Je hebt al je kwaaltjes nog en je voelt je nog zo zwanger. We moesten ons om 8 uur s ochtends melden voor de dagopname en om 6 uur s avonds ben ik alles verloren, althans dat dachten we toen. We mochten rond half 9 weer naar huis. Thuis voelde ik me leeg en was erg moe.

Die week erna op vrijdag hadden we weer een afspraak bij de gynaecoloog staan.

Met een inwendige echo ging ze kijken of alles eruit was. Helaas bleek dit nog niet het geval. Opnieuw kregen ik pillen mee. Zondags moest ik opnieuw pillen inbrengen en 48 uur later opnieuw. Ik wist nu wat ik kon verwachten en vond het nu fijn om dit thuis te doen. Ik kreeg gelijk last van krampen en verloor die dagen wat stolsels en bloed. We hadden goede hoop dat alles nu leeg was.

Ander halve week later op maandag mochten we weer voor controle, dit keer bij een andere gynaecoloog omdat ons eigen niet kon. Toen bleek daar dat alles nog niet leeg was. Ze stelde me weer opnieuw voor om pillen in te brengen. Ik was zo kwaad en verdrietig. Waarom was het nu nog niet klaar! Stom lichaam. Ik wou absoluut niet nog een x pillen inbrengen. Ik was namelijk bang dat het 2 weken later dan nog niet klaar zou zijn. Gelukkig mocht ik daarom gaan voor een curretage. Woensdags was er nog een plek vrij, dit kon dus gelukkig vrij snel.

Woensdags was het dan tijd voor de curretage. Ik was nog nooit opgenomen geweest in het ziekenhuis of onder narcose geweest. Gelukkig hebben alle doktoren en assistentes in het ziekenhuis ons alles goed uitgelegd. Toen ik de curretage had gehad en ik weer op zaal kwam waar mijn vriend was, moest ik opnieuw huilen. Alle emoties kwamen er uit, nu konden we het eindelijk afsluiten. De gynaecoloog heeft na de curretage gelijk gekeken met een inwendige echo en alles was nu leeg. We hoefden dus gelukkig ook niet weer te komen voor een nacontrole. Ze raadden ons wel aan om een cyclus af te wachten maar dit was volgens mijn verloskundige niet persee nodig. Ik heb na die tijd nog ongeveer ander halve week bloed verlies gehad en daarna is het gestopt. Nu maar hopen dat alles snel weer op gang komt en we hopen stiekem dat het snel weer raak is.

Ik ben blij dat ik nu alles op papier heb gezet. Dit lucht enorm op we kunnen het nu een plekje geven. Ik heb dit ook geschreven omdat er weinig te vinden is als ze je in zo'n situatie beland waarin wij zijn beland. Hopelijk hebben vrouwen die het zelfde mee maken als ons hier ook iets aan.