De zwangerschap deel 2

Na de uitslag van de vruchtwaterpunctie begon alles te lopen. Gesprekken werden geregeld bij de klinisch geneticus voor meer informatie. De zwangerschap werd verplaatst van de verloskundige naar het ziekenhuis. Inmiddels was ik ongeveer 17 weken zwanger. We moesten het allemaal even verwerken maar we gingen ervoor!

Met 20 weken kregen we een uitgebreide echo om te kijken of verder alles goed was. Dit bleek al snel niet het geval te zijn. Verschillende dingen kwamen naar boven die mogelijk aan de orde zouden zijn. Zo kon er een slokdarmafwijking zijn (lege blaas, veel vruchtwater) en volgens mij waren er nog een aantal andere kleine dingen die onzeker waren. Een ding was wel zeker. Zoals helaas bij veel kindjes met het syndroom van Down bleek ze een hartafwijking te hebben. 

Al snel werd de cardioloog erbij gehaald om meer onderzoek te doen. Het bleek te gaan om de tetralogie van Fallot. 4 bouwfouten aan haar hart.. De cardioloog deed haar hele verhaal en vertelde ons opnieuw dat we nog altijd de zwangerschap mochten afbreken. Mijn vraag was dan ook meteen of er niks te doen was voor haar hartafwijking. Nou jawel ze konden opereren om het te corrigeren. Na een geslaagde operatie zou haar hart zo goed als normaal moeten functioneren. Dus waarom zouden wij dan willen afbreken? Het zou zwaar zijn om ons kleine meisje zo jong te moeten laten opereren. Maar zeker minder zwaar dan afscheid te moeten nemen van dat kleine meisje waar we al zo ontzettend veel van hielden. Die ik dagelijk vrolijk in mijn buik voelde schoppen en daar al heel duidelijk haar eigen willetje had.

Nog meer controles

Vanaf nu kwamen naast de reguliere controles dus ook regelmatig controles bij de cardioloog om te kijken hoe de hartafwijking zich zou gaan ontwikkelen. Als haar hart niet goed groeide zou ze na de geboorte meteen moeten worden geopereerd. In Maastricht was dat niet mogelijk en daarvoor moesten we naar Leuven. Wat ook betekende dat ik daar zou moeten gaan bevallen. Dat viel me eigenlijk best zwaar. In alle onzekerheid die we hadden vond ik het prettig dat we in ieder geval in een bekend ziekenhuis dicht bij huis waren. Maar goed dat was allemaal even afwachten..

Zo ongeveer iedere week hadden we wel een controle en iedere week was er weer iets anders dat ze zagen of waar ze over twijfelde. 

Rond 26 weken viel op dat ze klein was. Ze gingen met een dopplermeting naar de navelstreng kijken en ook deze was afwijkend. Er was een kans dat de placenta niet goed functioneerde. Wanneer de dopplermetingen beneden een bepaalde curve zouden komen zou ze niet meer genoeg voedingsstoffen krijgen in de baarmoeder en zou het beter zijn om haar te halen. Echter was ik natuurlijk pas 26 weken dus dat zou weer hele andere risico's met zich  meebrengen. We kregen een afspraak met kinderarts/neonatologie om meer informatie te krijgen over een eventuele vroeggeboorte. In hoe verre wilde we haar proberen te redden mocht ze te vroeg worden geboren. Wat verwachten we en wat wilden we. Ook kregen we een rondleiding op de neonatologie afdeling voor het geval ze daar opgenomen zou worden.

Vanaf nu werden we een keer per week verwacht voor een ctg + groeiecho. Het bleef een paar weken stabiel waarna de waardes ineens zakte. We zaten tegen het randje van de curve aan en als het nog verder zou zakken zou ze meteen worden gehaald. Dit betekende dat we vanaf nu 2x per week een ctg en echo kregen. Met de kans dat ik bij ieder bezoek kon worden opgenomen om ingeleid te worden. Iedere controle was het weer spannend en zo mochten we de weken aftellen. Iedere dag/week extra was meegenomen.

De laatste weken bleef het zo stabiel dat we werden terug gezet op wekelijkse controles. Uiteindelijk waren we zo ver dat we de optie hadden om een inleiding te gaan plannen. Op dat moment had ik het echt helemaal gehad met het ziekenhuis en wilde ik graag zo snel mogelijk mijn inleiding. En dus werd ik met 37 weken ingeleid. 

Met 36 weken en 6 dagen mocht ik 's avonds komen voor het plaatsen van de balloncatheter en met precies 37 weken ben ik bevallen van onze dochter.

Om half 8 werden mijn vliezen gebroken en om half 3 was ze er dan! Een heel team aan artsen stond klaar om haar op te vangen voor het geval dat ze hulp nodig zou hebben.