De weg naar ons wondertje

Mijn inmiddels man, had al een zoontje uit een eerdere relatie, hij was net 3 toen wij elkaar leerde kennen. Het klikte meteen tussen ons 2, maar ook tussen ons 3 en vanaf dat moment is alles in een sneltrein gegaan.. 

Binnen een maand waren wij continue samen en besloot ik bij hem in te trekken, vlak daarna kwam het onderwerp kindjes. Ik heb altijd graag een jonge moeder willen zijn, het liefste voor mijn 26ste. 

Zo besloten we in november 2015 om te stoppen met de pil, dit omdat we het liefste ook niet teveel leeftijdsverschil wouden, niet wetende wat ons nog te wachten stond.

Na een jaar had ik nog steeds een onregelmatige cyclus en was het nog steeds niet gelukt dus besloten we om december 2016 eens bij de dokter te laten kijken of dat alles goed was. Na een gesprek met de gyneacoloog en verschillende controles kreeg ik in februari 2017 de diagnose PCOS, dit betekende dat we moeilijk op de natuurlijke manier zwanger konden worden.. Ik worstelde met overgewicht en dat zou de PCOS versterken dus het was verstandig om eerst af te vallen, dit hebben we gedaan. 

In Juni 2018 zijn we weer bij de gyneacoloog geweest en kregen we te horen dat als we in November nog niet zwanger waren we gingen starten met het medische traject.

November 2018, besloten om te starten met Clomid en IUI. Ik moest clomid slikken, dit zou mijn lichaam helpen om een eisprong te krijgen, maar wat kreeg ik hier bijwerkingen van, hoofdpijn, misselijk en vooral stemmingswisselingen. Vanaf 8 dagen na de menstuatie moesten we om de dag, soms zelf dagen achter elkaar naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met de eitjes ging.. Zat de eisprong eraan te komen moest ik Pregnyl spuiten om het eitje te laten springen zodat ze wisten wanneer ze konden insemineren. 

Na 2 pogingen, kaamen we erachter dat mijn lichaam niet zo reageerde op de clomid als ze hadden verwacht, dus kregen we andere hormoonstimulatie, namelijk puregon. 

Dit moest ik ook zelf spuiten, elke dag, twee weken lang.. 

Ook dit ging naar ons gevoel niet zoals we hoopte, elke maand kregen we de teleurstelling dat het weer niet zo mocht zijn. Elke maand werd het moeilijker, confronterender en leek onze droom steeds verder weg.. 

Zo hadden we in April 2019 met de gyneacoloog afgesproken dat dit onze laatste iui poging zou zijn, dat we anders het ivf traject op zouden starten. 

13 April 2019, de laatste iui.. 

Ik ging er met het gevoel naar toe dat het toch zinloos was, het zou niet lukken want dat had het het afgelopen half jaar telkens niet gedaan.. Ik had de hoop dat het met iui zou lukken een beetje opgegeven denk ik.. 

Daar gingen we weer, de twee zware, langdurende wachtweken in. Deze waren misschien nog wel het ergste van alles, bij elk krampje, steekje, misselijkheid of hoofdpijn krijg je hoop.. Elke maand kreeg ik een test datum mee, deze dag mocht ik van het ziekenhuis testen, maar zo nieuwsgierig, ongeduldig en eigenwijs was ik dat ik nooit tot die datum kon wachten, wat dus ook wel eens in een vals positieve test heeft geleid omdat de hormonen niet uit m'n lichaam waren.. Zo ook deze maand, ik mocht 27 april 2019 testen, vanaf 23 april (10 dagen na iui) ben ik gaan testen, kreeg telkens een heel licht streepje. Ik voelde me niet anders, had wel last van mijn borsten maar dat had ik wel vaker door die hormonen gehad, dus verweet ik in het begin dat de hormonen nog niet uit mijn lichaam waren maar hield ik wel een beetje hoop. 

Tot we op 26 april, een dag voor onze testdatum, besloten om een clearbleu met wekenindicator te gebruiken. 

Hierop kwam heel duidelijk zwanger te staan, eindelijk werd onze droom werkelijkheid. We konden het niet geloven! 

Eindelijk een wondertje van ons twee, maar al snel bekroop me het gevoel als het maar allemaal goed gaat.. 

Zijn er hier mama's of vrouwen die ook PCOS hebben? Of in de medische molen zitten of hebben gezeten?