De weg naar een zwangerschap

Nadat ik in september 2018 mijn spiraal eruit heb laten halen was het niet de bedoeling om gelijk te beginnen. Ik heb mijn spiraal eruit laten halen puur omdat ik op een gegeven moment 14 dagen ongesteld was. En denk dat elke vrouw dit kan beamen dat wij hier niet op zitten te wachten. Maar goed uiteindelijk eruit laten halen en in december bleek ik zwanger te zijn. Helaas werd dit een maand later een miskraam. 

Ook al was ik nog maar 6 weken zwanger het voelde echt alsof er een stukje ziel uit mijn lichaam werd getrokken. Ik weet nog heel goed dat ik naar de toilet ging en allemaal bloed zag. Ik tegen mijn man zei ik ben ook ongesteld. Wilde mijn gevoel verbloemen. Ook al was het nog maar zo kort je weet dat je zwanger was. Na veel praten en huilen heb ik de miskraam een plek kunnen geven. 

In april 2019 gingen mijn man en ik op vakantie, wij wilde even lekker op vakantie. Vervroegde honeymoon, in februari 2019 werd ik op het strand in Texel ten huwelijk gevraagd. Wij ging naar Mauritius. 4 april droomde ik dat ik opnieuw zwanger was en dat dit keer alles goed verliep. Heb gelijk 5 april de dag dat we op vakantie gingen een test gedaan. Maar ik was een week voor mijn nod dus zal wel niks te zien zijn. Nou ik zag wel een heel licht streepje althans dat dacht ik, immers wil je het misschien ook wel graag zien. Heb die dag meerdere testen gedaan maar de strepen werden niet duidelijker. Logisch ook aangezien het hcg om de 2 dagen verdubbeld. 

Ik had in mijn koffer een hoop testen meegenomen dacht je weet maar nooit. Op vakantie gelijk weer testen en na een paar dagen kwam er toch steeds meer een duidelijke streep te zien. Ergens was ik heel blij maar de onzekerheid en angst nam toe. Bang om dit kindje weer te verliezen, bang dat het allemaal niet goed zou gaan, bang voor alles wat komen gaat. 

Ik heb ook best lang gewacht om de verloskundige te bellen. Wilde eerst voor mijzelf het gevoel hebben dat het ook echt 100% waar is, maar eerlijk dat gevoel heb ik heel lang niet gehad in de zwangerschap. 

1 mei 2019 de eerste echo en daar zagen wij een klein mensje met een hartslagje, en daar kwamen de tranen. Die zelfde dag kwamen mijn ouders en schoonmoeder eten. Dus we hadden al wat kadootjes voor hun gehaald om de zwangerschap bekend te maken. Ik wil het nu sneller doen omdat wij ons best alleen hebben gevoeld tijdens de miskraam. Hun reacties vergeet ik nooit meer. 

De eerste 12 weken kropen echt het leken wel 9 maanden te zijn. Na 12 weken kon ik wat meer genieten maar ook niet veel, nog te veel onzekerheid en angsten. 

Namate de zwangerschap vorderde werd ik ook meer een mens en kon ik meer genieten, af en toe was ik naar mijn man een heks Marja dat zijn de hormonen. 

Op 8 november kreeg ik officieel verlof en 9 op 10 november verloor ik vocht. Ik was toen 34+3 weken zwanger. Maar ik dacht ik vergis mij dus niks mee gedaan. Maandag 11 november had ik onze zoon al bijna 24 uur niet gevoeld en liet mijn man de dopler boven pakken. Hoorde het hartje dan is het toch goed?? Nou niet dus want heb van mijn verloskundige op de kop gehad en ook van het ziekenhuis. Die avond moesten we naar het ziekenhuis, kreeg allerlei onderzoeken en bleek ik een hoge vliesscheur te hebben. Elke dag naar het ziekenhuis voor een ctg en werd met 37 weken ingeleid. Op 28 november was het de dag van inleiding, maar 26 november zijn mijn man en ik eerst nog getrouwd. Het was nog spannend of we niet in het ziekenhuis zouden trouwe, wat het personeel overigens erg leuk had gevonden. 

28 november om 8 uur naar het ziekenhuis, ingeleid door middel van een infuus en kreeg daardoor erge rugweeën en kwam zelfs in een storm terecht. Na een ruggeprik voelde ik eigenlijk niks meer. Uiteindelijk bleek de volgende ochtend dat ik volledige ontsluiting had en ik mocht persen. Binnen 27 minuten was onze zoon er. Dat gevoel is zo onbeschrijfelijk. Dat is met geen woord uit te leggen. 

Inmiddels is onze zoon genaamd Denley bijna 15 maanden en wordt hij volgende maand grote broer. En heel stiekem hoop ik ergens weer ingeleid te worden. Ook al zat ik in een weeënstorm toch vond ik het erg prettig.