De vraag die iedereen me stelt...

De vraag die iedereen me stelt…

‘Oh echt? weer een jongen? had je niet graag een meisje gewild?’

Het antwoord daarop is dubbel, het is een ja en een nee. Natuurlijk toen wij hoopten op de kans op een derde zwangerschap hebben we niet gedacht aan het geslacht, maar alleen aan de mogelijkheid dat er een derde kindje zou komen. Toen ik wat langer zwanger was en mensen het begonnen te zien, merkte ik dat ik wel vaak aan een meisje dacht. Hoe leuk zou dat zijn na twee zonen een meisje… ?

Ik fantaseerde over jurkjes, leggings, headwraps, de meest schattige outfits, haarbandjes, strikjes etc.. we hadden de naam zelfs al! DE perfecte naam voor onze dochter. Maar naarmate de tijd verstreek en we steeds dichter bij die 20 weken echo kwamen kwamen de what if’s? En wat als het een jongen is, weer een jongen? Zou ik dan teleurgesteld zijn? mag dat überhaupt? kom op! er zijn vrouwen bij wie zwanger worden helemaal niet lukt, je mag blij zijn dat het bij ons gelukt is dit keer, zonder miskramen. Dan is een voorkeur hebben toch helemaal niet aan de orde.. ja, maar stiekem droomde ik er wel een beetje over.

De dag van de echo hield ik mezelf voor dat het hoe dan ook een zegen is. En of het nou een jongen of een meisje is, dat het zowieso al prachtig is en ik echt niet een voorkeur mag hebben of uitspreken. (dat klinkt altijd beter in je hoofd dan als je het uitspreekt want stiekem zijn er genoeg ouders die een voorkeur hebben hahahahaha) Maar doordat iedereen om ons heen bleef roepen dat dit zeker weten een meisje zou zijn, ze het aan me konden zien, ze vonden dat ik anders zwanger was dit keer… heb ik me aardig gek lopen maken. Toen de echoscopiste zei ‘ohjaaa hoor ik zie het meteen, dit is wel duidelijk’ Kwam er een laffe ‘nee dat meen je niet’ uit mijn mond.. zachtjes maar ergens wel een beetje gemeend.. want weer een jongen? serieus? maar dit is ons laatste kindje, we willen er maar 3, we zijn al blij met 3 kinderen en een 4e hoeft van ons niet.,.. ga ik dan nooit weten hoe het is om een meisje te hebben? al die leuke schattige kleertjes? al die outfits en hairdo’s die ik mezelf al zag doen… nee?

Het antwoord was Nee. Ik ben een jongensmama. Punt. 

Het bericht moest even landen… ik had een kleine 24 uur nodig om aan het idee te wennen. John had hier geen moeite mee en ondanks dat hij zichzelf ook wel zag met een dochter vond hij het idee van drie zonen geweldig. Ik heb wel honderd keer gedurende de dag hardop gezegd: 'Wauw gewoon weer een zoonnnn'…. een beetje met een ondertoon wel.

Een paar dagen later kreeg ik ineens het gevoel dat dit zo had moeten zijn. Dat me iets bespaard gebleven was… want ik heb al sinds m'n twintiger jaren geroepen dat ik absoluut nooit een dochter wou, want als ze zo pittig zou zijn als ik zou ik gek worden. Ik was een pittig kind (heb ik me laten vertellen) een pittige puber en ben een behoorlijk pittige vrouw. Heb m’n mondje klaar heb een sterk karakter en laat me niks vertellen. Ik ben een scorpio, dat zegt genoeg denk ik whahaha. En dan zou ik een mini me willen? ohhh hellll nooooo! Maar een klein meisje van John en mijzelf net zo schattig als Lewis bijvoorbeeld, dat zag ik wel zitten. (Het idee dat dat kleine meisje ook groot zou worden en pittig.. oeeeiii haha dat laten we maar even buiten beschouwing)

Omdat ik al 2 jongens had, die super lief zijn en grappig en lekker wild zoals jongetjes zijn, zag ik me nu wel met een meisje, ik vergat even waarom ik jarenlang had geroepen dat ik geen meisje wou… ik denk het roze bril syndroom? zwangerschapsdementie?  ;-)

Ik kwam tot de conclusie dat ik niet de meest geduldige moeder ben. Dat ik een no nonsense mama ben, een ‘veeg jezelf af na het vallen ennnnn dooooorrrrr’ moeder, een ‘pas op anders breek je je nek’ moeder, een ‘als je gaat zeiken krijg je een klap voor je harses’ moeder, denk niet zoveel geduld voor een meisje dat zichzelf jankend en schreeuwend over de vloer van de supermarkt gooit of ruzie maakt om een outfit die ze wel of niet aan wilt, of toevallig die dag te weinig aandacht kreeg en manipulerend gedrag vertoond, of een attitude waar je u tegen zegt… (en nou zeg ik niet dat alle meisjes dit gedrag vertonen hé, want dan heb ik straks de moedermaffia achter me aan, maar dat er best een behoorlijke kop op kan zitten, wat heftiger dan bij jongens, valt niet geheel te ontkennen toch?)

Ik ben een liefdevolle maar een beetje harde moeder denk ik. Ik hou van knuffelen en gek doen met de kids, van aandacht geven en spelen, knutselen, samen aan tafel eten en verhalen vertellen. Er voor ze zijn als ze me nodig hebben maar ze ook de ruimte geven om zichzelf te zijn en te vinden. Maar zie mezelf niet meegaan in de drama die kinderen kunnen vertonen als ze hun zin niet krijgen. Ik schreeuw, zet je op je plek en leer je grenzen. Mijn grens en je eigen grens. En daar waar nodig is, smijt ik een slipper naar je hoofd. ;-)

De band tussen moeder en dochter, daar was ik misschien nog wel het meest bang voor. Iets dat bij ons in de familie generaties lang een ononderbroken cirkel is, van moeder op dochter, noem het maar een beetje gecompliceerd. De band die ik met mijn moeder heb is door de jaren heen beter en sterker geworden, maar dat was ooit anders en heeft moeten groeien. En tijdens dit besef momentje kwamen er allemaal dingen naar boven die ik misschien onbewust nog niet verwerkt had, of niet geheel opgelost had. Waardoor ik even herpakte naar oud gedrag, naar oude emoties die ineens op kwamen spelen. Ik had het moeilijk met m’n eigen emoties, verwachtingen, en mijn eigen opvoeding. Twijfels over dingen die er nu niet toe doen, maar ooit wel deden. Was dit dan het proces dat ik zelf doorlopen zou hebben als het een meisje geweest was? Is dit een teleurstelling of een opluchting? Geen idee…

En als het wel een meisje was, had ik er dan nog zo over gedacht? of was dit een soort verwerkings capsule waar ik in zat en het een loslaten en herpakken dingetje was…? Ik denk dat ik me besefte dat met een wens voor dat schattige kleine (pittige) meisje… er misschien wel een last van me afviel, dat ik me echt een jongensmama mag voelen en noemen. En dat ik daarin het meest gelukkige mens op deze aarde ben.

Want zeg nou eerlijk…. 3 jongens, wauw, wat een rijkdom!

Ik voel me compleet en intens gelukkig met het idee dat we er straks 3 hebben rondlopen en dat zij zich in de toekomst zullen ontwikkelen tot volwassen mannen, die straks hun eigen leven hebben en creëren en/of hun eigen gezinnen zullen hebben en dat ik later (als ik pas echt oud en grijs ben a.u.b!) oma zou kunnen/mogen zijn van hun kinderen…. allemaal rond de tafel op vaste dagen bij ons thuis, genieten van je eigen kinderen, hun kinderen én hun kinderen. Denk dat dat het ultieme stukje rijkdom is. Maar nu eerst maar even echt genieten van wat dit nieuwe leventje in mijn buik ons allemaal gaat brengen. In het hier en nu, vol overgave.