De uitslag was nul..

Maar naarmate ik ouder werd was het verlangen naar een kindje steeds meer aanwezig. Het hoefde niet nu meteen maar wel ooit.

Mijn man en ik hadden besloten om direct na onze trouwerij te gaan beginnen voor een kindje. Ergens achterin mijn hoofd dacht ik dat het niet zou gaan lukken en het lang zou duren, maar toch was ik er positief over en dacht (heel naïef) dat ik na een maand of 2 wel zwanger zou zijn. 

Op 1 januari 2013 gooide ik de pil-strip in de prullenbak en begon ik met ontpillen, dit had ik natuurlijk op internet gelezen en zou er voor zorgen dat als je echt gaat beginnen er geen hormonen meer in je systeem zitten die een eventuele zwangerschap tegen zou houden. Maanden lang heb ik elke ochtend mijn temperatuur gemeten om te kijken wanneer mijn eisprong zou zijn zodat ik een beter idee had wanneer de beste tijd was om te "proberen". En op 21-05-2013 was het dan eindelijk zo ver. We gingen trouwen. De week na onze trouwerij had ik mijn eerste eisprong dus we gingen er gelijk voor. Hoe romantisch zou het zijn om een kindje te verwekken op je huwelijksreis! Natuurlijk werd ik ongesteld en dat vond ik ook niet raar, het was immers pas de eerste poging. Poging 2 mislukte ook en na poging 3 werd ik bang dat het niet zou gaan lukken (stom natuurlijk want soms duurt het wel een jaar). Maar goed. Ik zag op internet testjes voor sperma om te zien of er genoeg zaadcellen in zaten. Ik dacht altijd dat het probleem bij mij zou liggen omdat mijn moeder ook heel moeilijk zwanger werd. Maar baadt het niet schaadt het niet. Dus ik bestelde een test voor 30 euro. Denkende dat de uitslag positief zou zijn..

Manlief deed s`avonds de test. Hij was heel simpel, het was een beetje een zwangerschaps test, maar dan met sperma ipv urine. Afijn, test ingevuld en nu wachten.. 5 a 10 minuten. En toen kwam de uitslag, negatief. Slik. Misschien hebben we het wel verkeerd gedaan? Maar je maag draait zich toch om. Dus manlief de volgende dag gelijk contact opgenomen met de huisarts dat hij een test wilde laten doen via hem. De huisarts was hier niet voor te porren want hij vond het maar vreemd dat we dat via een testje hadden ontdekt en dacht dat er niets zou zijn. Maar na wat aandringen is hij dan toch doorgestuurd naar de kliniek waar hij de sperma in kon leveren. Deze zouden het testen en dan zou na een paar dagen de uitslag komen. We dachten dat het gewoon verminderd zou zijn in aantallen en kwaliteit misschien maar wat er uit de uitslag kwam hadden we niet verwacht..

De uitslag was dat er 0 spermacellen waren gevonden. Niet 1 dus. De kliniek vond het maar vreemd dus manlief moest nog een keer langs komen voor weer een test en ook daar uit kwam de uitslag 0 spermacellen. De huisarts had weinig begrip voor de situatie en wilde ons in eerste instantie helemaal niet door sturen naar het ziekenhuis, want het had toch geen nut zei hij, en ze zouden ons daar toch niet kunnen helpen. Deze uitspraak heeft mijn man veel pijn gedaan en hij er lang mee gezeten dat de huisarts dit zo tegen hem heeft gezegd. Uit eindelijk toch de doorverwijzing gekregen dus toen hebben we een afspraak gemaakt bij het EMC in Rotterdam. Wat hier allemaal gebeurde zal ik schrijven in mijn volgende blog.