De termijnecho & de reacties op onze zwangerschap...

Wat duren die dagen dan toch lang, wachten op de termijnecho! Ook nu vond ik het best wel weer spannend, zou het hartje nog kloppen? Zou de kleine goed groeien? Hoe dichterbij de echo, hoe spannender ik het vond worden...

Het grote nieuws hadden we inmiddels al bekend gemaakt aan de rest van de wereld. Een aantal vrienden persoonlijk verteld maar ook via de telefoon omdat ze gewoon ver weg wonen. Maar ook wilde ik het nieuws vertellen aan een vriendin/kennis die al jaren probeert om zwanger te worden. Ik heb hier lang over nagedacht: hoe ga ik dit vertellen?? Hoe zou ze reageren? Wat vond ik dit lastig!! Het is iemand die ik niet heel vaak zie, maar af en toe nog spreek. Toch vond ik dat ze het nieuws niet via Instagram of Facebook mocht lezen, dus besloot ik haar te appen. Eerst gewoon een: Hoi! Hoe gaat het? Waarop ze reageerde met: Volgens mij wil je wat vertellen? Dus besloot ik het maar gelijk te zeggen. Ze is blij voor ons, uiteraard, maar toch ook weer die gedachte: waarom wil het bij ons dan niet?! En dat snap ik zo goed!! Het lijkt mij enorm frustrerend dat wanneer je "het" zelf al jaren probeert, iemand anders je komt vertellen dat ze zwanger is terwijl ze gewoon nog aan de pil zat. Maar desondanks was ze blij voor ons en hoopt ze natuurlijk dat de zwangerschap goed zal verlopen.

Een paar dagen later zette ik het op instagram en op Facebook. Ik moest die avond weer trainen maar ik was zó moe, zo moe... En ontzettend misselijk! Ik kon dus niet trainen, maar welke smoes gebruik je? Ik ben geblesseerd zou niemand geloven, ik heb de hele zomer niks gedaan immers. Omdat we de eerste echo gehad hadden en alles goed was besloten we het met 10 weken gewoon bekend te maken. Geen smoesjes meer, niet meer erom denken dat niemand merkt dat ik niet meer drink en weinig kan eten. Enorm veel reacties kregen we, maar ook de vraag: "was het gepland?". Ik schrok vaak van deze vraag, vooral omdat ik "vroeger" altijd heb gedacht dat het een vraag was die onbeschoft was, die je niet "hoort" te stellen. Ik heb bij de mensen om ons heen dan ook geantwoord met: Nee, niet gepland maar een enorme, mooie verrassing!. Helaas kreeg ik dan echt nog heel vaak de volgende reactie: "Oh dus het was een ongeluk!". Wauw... Hoe kwaad kan je een mens maken? Vooral iemand die vol hormonen zit, haha. Hoe vaker ik die reactie kreeg, hoe beter ik het naast mij neer kon leggen. Maar toch steekt zo'n opmerking. Ongeluk? Oké het was niet gepland, maar ongepland betekent zeker niet ongewenst! Wij hebben altijd een kinderwens gehad, wij zijn gék op kinderen. Dus ja, dat steekt als iemand zegt dat het dus een ongeluk zou zijn.

Nee, mijn kind is GEEN ongeluk. Ongepland betekent niet ongewenst. Wij zijn enorm gelukkig en blij en de kleine is meer dan gewenst en welkom bij ons. We kunnen niet wachten!

Ik merkte dat ik dan ook wat kribbig kon reageren.. Een klasgenoot vroeg mij laatst: mag ik vragen of het gepland was? Heb ik gereageerd met: "dat hangt van je reactie af ;)". Ze keek mij even vreemd aan dus ik heb uitgelegd dat ik vaak de reactie kreeg van "ongeluk" en wat dat met mij deed. Ook zij reageerde gelukkig met "dat zou ik nooit zeggen want je ziet er super gelukkig uit en je straalt elke keer als je over de kleine praat!". Gelukkig maar ;)

Maar dan de termijnecho. Oh wat vond ik dat toch ook weer spannend... Eindelijk mocht ik weer gaan liggen en gelijk was de kleine in beeld. Wat een verschil met de eerste echo! De kleine "zwaaide" zelfs even, zo mooi en zo bijzonder... Alles zag er goed uit en mijn uitgerekende datum werd weer iets verzet. Deze datum is mijn "definitieve" datum. Op de terugweg gelijk de datum in mijn zwangerschap-app verzet haha en natuurlijk alle familie en een aantal vrienden op de hoogte gebracht dat alles goed was.

Het begint steeds meer te zinken: ik ben zwanger. Toch krijg ik elke keer tranen in mijn ogen als ik denk: wij worden papa en mama. Wij gaan een zoon of dochter krijgen! Dat besef ik er tot op de dag van vandaag nog niet helemaal... Op het moment van schrijven ben ik ruim 19 weken zwanger en nog steeds krijg ik tranen in mijn ogen (van geluk!) als ik denk: volgende week horen wij of wij een zoon of dochter krijgen. WAUW! Ik praat vaak vooral over "de kleine" maar als je het hebt over je zoon of je dochter voelt dat ineens heel anders. Dichterbij, tastbaarder...

Ik ben zo gelukkig, dat is met geen pen te beschrijven. En ik ben zo dankbaar voor de kleine wonder in mijn buik!

De volgende keer schrijf ik over de afgelopen weken en zal ik ook vertellen over de 20 weken echo. Dan ben ik helemaal "bij" en zal ik elke 2 weken een blog schrijven over hoe het gaat.