Snap
  • Zwanger
  • Gezond

De sneltrein, dat vroeggeboorte heet.

Mijn eerste blog over de vroeggeboorte van mijn dochter, hoe heftig en mooi tegelijkertijd deze periode geweest

Donderdag 25 september 2014. 

We hadden smiddags een controle bij de verloskundige. Buiten dat ik veel vocht vast hield en heel moe was voelde ik me prima. Het was eind september nog prachtig warm weer dus heel vreemd vond ik dat niet (en de vk met mij). Op dat moment was ik 30,6 weken zwanger. Afgesproken om een week later terug te komen met urine om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Zoals het er toen uit zag, leek dit niet het geval maar voor de zekerheid toch maar even testen. 

Met veel informatie en een papier met 'wat zijn de tekenen van een zwangerschapsvergiftiging' naar huis gegaan. Eenmaal thuis, gauw klaar maken voor de zwangerschapscursus, de 2e van de hele reeks en we zouden vanavond de eerste pufles krijgen. Moe maar voldaan savonds lekker naar bed. Erg druk maakte ik me totaal niet, ik had vakantie en mijn baby deed het goed.

Vrijdag 26 september 2014. 

Ik sliep al weken slecht. Iedere nacht werd ik wakker, niet eens om te plassen maar meer dat ik m'n draai niet kon vinden. De baby lag erg hoog (precies onder m'n ribben met zijn/haar hoofd) en daar had ik best wel last van. Ik vond het dus ook niet vreemd dat ik om 2uur wakker werd met maagzuur. Voor de zekerheid toch maar even een plasje doen. Nooit verwacht wat er 1,5uur later zou gaan gebeuren. 

Half4 in de ochtend,  ik word wakker en spring meteen uit bed, ik ben aan het plassen. Meteen maak ik mijn man wakker 'Schat, ik ben aan het plassen!'. Waarop mijn man nog half slapend zegt 'Dan moet je naar de wc gaan'. 'Ja maar hier heb ik geen controle over' zeg ik vrij nonchalant. Wouter springt meteen uit bed en we weten allebei wat dit is: mijn vliezen zijn gebroken. Ik heel rustig en mijn man compleet in paniek de vk gebeld, we moeten met spoed naar het ziekenhuis. We wonen 5min van het ziekenhuis, maar ik geloof dat we er wel binnen 3min waren. Zelfs onderweg nog even gestopt omdat ik moest overgeven (ik dacht dat het kwam door zijn rijstijl maar nu weet ik wel beter. Hij vond trouwens dat ik maar moest overgeven in de auto, belachelijk idee vond ik dat). 

Eenmaal op de verloskamer meteen een prik gehad voor de longrijping van de baby. Na enig onderzoek van de vk en de gynaecoloog werd er meteen besloten dat ik met spoed naar het UMCG moest. In Emmen doen ze namelijk geen bevallingen onder de 32 weken omdat er geen intensive care is (ik was immers precies 31 weken). Met toeters en bellen per aumbulance overgebracht naar het UMCG. Ik was op dat moment nog steeds ontzettend kalm, mede dankzij de ambulance broeders (hulde voor deze mensen!) maar vooral door de hormonen natuurlijk. Om half6 werd ik daar de afdeling op gereden en meteen ergens een kamer in gedrukt, het was topdrukte want het was volle maan. Ik kreeg toen al vrij heftige krampen. Achteraf weet ik dat dit weeën zijn geweest, maar de verpleegkundige vertelde dat dit kwam van de baby die op mn blaas ging liggen doordat ik minder vruchtwater had (misschien zeiden ze dit ook wel om mij rustig te houden). Na vele onderzoeken door gynaecologen ging het na omstandigheden goed. Ik had nog geen ontsluiting en ik had ook geen zwangerschapsvergiftiging maar mocht helemaal niks (en dan ook echt niks) meer doen. Op dat moment mocht ik alleen nog plassen op een po (op bed, wat een geouwehoer!) en zittend douchen onder begeleiding. Wel kreeg ik meteen weeën remmers toegediend. Dit zouden ze 2 dagen doen om er daarna weer mee te stoppen en zien wat mn lichaam ging doen. Zolang er geen ontsluiting zou zijn of ontstekingen zouden ze het willen rekken tot de 37e week. Dat gaf hoop. Halverwege de ochtend mocht ik naar zaal waar nog 4 anderen zwangere vrouwen lagen. 

Zaterdag 27 september 

We gingen de nacht in. Ik weet nog goed hoe alleen ik me voelde. Wouter sliep bij familie in de buurt (dit hebben we zo besloten zodat hij ook enigszins een beetje rust zou krijgen) en ik had constant krampen. Overdag werden de krampen minder of waren ze zelfs weg. Tot we de nacht weer in gingen, ik heb zelfs nog aan de CTG gelegen om 3uur in de ochtend waar uiteindelijk niet veel op te zien was. Ik kreeg een paar warmte doeken mee in de hoop dat dit wat verlichting zou bieden. 

Zondag 28 september

Om half6 zouden de laatste beetjes weeënremmers erin gaan. Daarna moesten we dus zien hoe mijn lichaam zou reageren. Erg spannend want we wisten dat de baby in een stuit lag. We hadden nog zoveel vragen (kan de baby gedraaid worden, wordt het een keizersnee, wat gebeurt er als de baby wel te vroeg geboren wordt) maar zover zijn we nooit gekomen. Om half7 voelde ik zoveel druk van onderen, dat ik een verpleegkundige geroepen heb. Het duurde even voordat er een arts kwam, uiteindelijk werd ik om 9uur de verloskamer op gereden (wouter kwam tegelijk met de artsen binnen lopen) en werd er meteen geconstateerd dat ik al bijna volledige ontsluiting had. Voordat ik aan de weeën opwekkers ging (voor het laatste stukje) moest ik nog even plassen, anders kreeg ik een catheter. Plassen lukte natuurlijk niet (met 2 verpleegkundigen, 2 gynaecologen en wouter erbij) dus werd het de laatste optie. Ik weet nog goed dat ik tegen de verpleegkundige zei dat ik nog wel een paar slokjes thee had gahad toen het bakje bijna overstroomde (wat je ook allemaal nog uitkraamt tijdens een bevalling haha). 

Vanaf dat moment ging het heel snel. Na 2 heftige weeën en 3x persen was daar onze dochter om 11:04; Eline Gea Emely, roepnaam Eline. Ze kwam inderdaad in stuit (zoals m'n vader zegt 'ze is de bus uitgestapt' zo zou je het ook ongeveer kunnen zien). Voor mijn gevoel heeft ze 3min op m'n borst gelegen maar dit waren nog geen  10 seconden. Ze werd meteen meegenomen voor onderzoek en om haar longen leeg te halen. Doordat ze dus andersom kwam, heeft ze erg veel vruchtwater binnen gekregen. Gelukkig kwam na 10min het verlossende bericht dat ze kerngezond was. 

De dagen erna heb ik in een roes beleefd. Zo onder de indruk en onder invloed van hormonen kon ik amper beseffen dat ik al bevallen was. En toen kwam daar ook nog de borstvoeding om de hoek kijken, het werd dus kolven want Eline was (naast dat ze nog helemaal geen zuigreflex had) veel te zwak om zelf te drinken. Gelukkig kwam de borstvoeding heel erg goed op gang. We mochten iedere dag 1x met haar buidelen, tot half4 want dan hadden de verpleegkundigen overdracht en liepen er 2x zoveel personeel rond. (Je moet je voorstellen, er zijn daar 2 NICU afdelingen met op iedere afdeling ongeveer 12 baby's. Iedere verpleegkundige heeft 1 of 2 baby's te verzorgen. Dus vrij logisch dat alle ouders dan weg moesten zijn omdat het dan voor de baby's veel te druk wordt). Op dinsdag mocht ik zelf naar huis. Toen kwam pas ook het besef dat ik bevallen was (ik kon mezelf niet in de spiegel zien, te confronterend). Iedere keer als wij bij eline vandaan kwamen, stonden we de eerste afslag als stil zodat ik een potje kon gaan janken. Verschrikkelijk vond ik het om haar daar achter te laten (en dat is nog niet eens het goede woord). 

Omdat ze zo ontzettend sterk was en stabiel bleef, kregen we donderdag al te horen dat ze op vrijdag naar het ziekenhuis in Emmen mocht. Ze was immers 32 weken op die dag dus hoefde ze niet meer op de NICU te liggen. (Als je een prematuur kindje krijgt, wordt er tot aan de uitgerekende datum gesproken in zwangerschapsweken ivm de ontwikkeling). Een ontzettende opluchting!

Vanaf dat moment liep de borstvoeding ook meteen terug, zoveel stress dat ze per ambulance overgebracht werd en zoveel zorgen om zo'n klein perfect mini mensje van 1,8 kilo. Dit heb ik 6 weken volgehouden, iedere keer 40 tot 50ml kolven en maar weer heen brengen zodat ze geen kunstvoeding kreeg of een combinatie. Gelukkig konden we, nu ze in Emmen lag, iedere dag 2x met haar buidelen zo lang we wilden. En als ik midden in de nacht bij haar wilde kijken, kon dit ook. Buiten het feit om dat ze 9 weken te vroeg geboren is, deed ze het ontzettend goed. Na 3 weken mocht ze uit de couveuse, een week later mocht ze van de monitor af en nog 2 weken later mocht ze op 7 november mee naar huis. Eindelijk! Vanaf dat moment samen met kraamzorg besloten om te stoppen met de borstvoeding want daar ging ik aan onder door als ik dat nog langer zou blijven doen. Met ontzettend veel hulp vanuit het ziekenhuis geprobeerd om de voeding omhoog te krijgen maar zonder succes. Ik was op, van alle emoties, van hormonen, ik kon niet meer. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat zij, samen met Wouter, voor mij die knoop doorgehakt heeft. 

 

7 jaar geleden

Herkenbaar! Onze zoon is 10 weken te vroeg geboren met een gewicht van 690 gr. Nu n 2e kindje met 37.2 gekregen. Wat een verschil! Kom ook uit Emmen, maar woon nu in Meppel, dus onze zoon heeft in Zwolle gelegen

7 jaar geleden

Hele mooie lieve foto van jullie! Super fijn dat het ondanks de vroeggeboorte verder zo goed verliep. Ik herken er veel in omdat ik het bij vrienden ook van heel dichtbij heb meegemaakt. Tien weken te vroeg. Zelfs tot twee weken ná de eigenlijke uitgerekende datum in het ziekenhuis moeten blijven. Maar nu een pittig dametje van 3 jaar oud!