De schrik van papa worden

Daar heeft hij direct het nieuws medegedeeld aan zijn moeder, broers en zussen. Niet zozeer dat hij vader wordt maar dat ik zwanger ben. Zijn familie is geschrokken maar vinden het bovenal een wonder, een geschenk. 

Mijn jeugdliefde heeft even tijd nodig om dit alles te verwerken. Een week later spreken wij af bij hem thuis. Wij praten erover. Hij is in de war, ik zie het aan hem. Hij heeft geen cent te makken en woont samen met zijn broer. Ik stel hem gerust, dat ik een goede baan heb, een mooi huis met extra slaapkamers en hij vooral geen zorgen moet maken over geld. Ik zeg dat abortus voor mij geen optie is, maar dat hij een keuze heeft in wat zijn rol is. Ik ben er zelf van overtuigd dat ik het prima alleen aan kan en als hij dit geluk wil delen ik dat alleen maar een toevoeging zou vinden.

Wij gaan in de stad een hapje eten. Het eten smaakt goed en wij praten. Hij vraagt zich vooral af hoe ik het dan voor mij zie. Een lastige vraag waarop ik nu nog steeds geen antwoord heb. Ik besluit te antwoorden dat wij kunnen kijken hoe wij het gaan invullen en dat op onze manier kunnen doen. 

Terug in zijn huis komt hij tot een besluit. Hij verteld dat hij het net zo leuk vind gaan tussen ons, dat het speciaal is dat wij, als jeugdliefdes, nu een klein wondertje krijgen. Maar ook dat hij niet kan leven met het feit dat er ergens een kindje is van hem, die hij niet kent. Blijkbaar schat hij mij op een bepaalde manier in, nu niet en dan nooit niet. Wij nemen de beslissing om dit samen te doen op onze manier. Wat dat precies is, weten wij nog niet.