4 jaar geleden
De rollercoaster van zwanger naar niet zwanger(deel 3)
Als eerste excuses voor het lange wachten op het vervolg. In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik een spoedoperatie moest ondergaan omdat de bloeding te stoppen.
14 december 2018 de dag dat ons leven voor altijd heeft veranderd.Na een operatie van anderhalf uur begin ik na een uur uitslapen eindelijk bij nou ja bij ik hoor wat naast mij maar mijn lichaam voelt verdoofd en verlamd. Het lukt mij niet om mijn ogen open te krijgen en begin weer weg te vallen maar voor ik weer inslaap val word ik aangesproken mijn naam word geroepen en of ik mijn ogen open kan doen.
Na een tijdje word ik weer aangesproken ook deze keer word mij gevraagd of ik mijn ogen open wil doen deze keer lukt het mij om mijn ogen te speetjes open te doen. helaas neem de vrouw hier geen genoegen mee en vraagt mij om in haar vinger de knijpen dit gaat mij beter af en ze is tevreden.Ze verteld zachtjes dat de operatie goed is gegaan en dat ik lekker verder moest uitrusten.
Iets wat als muziek in mijn oren klonk en was dan ook binnen no time vertrokken. Na een tijd wat leek als uren werd ik wakker en kon zo waar mijn ogen open doen zonder problemen, Een beetje gedesoriënteerd keek ik om mij heen ik zat vast aan allerlei toeters en bellen zat onder de draadjes met plakkers en infuus. opeens drong het weer allemaal tot mij door waarom ik hier was en wat er was gebeurt en op dat zelfde moment voelde ik pijn binnenkomen een helse pijn een brandde pijn.
Ik kijk om mij heen en probeer door de waterige ogen de bel te vinden. waarschijnlijk door mijn paniek en/of pijn begint opeens een belletje te rinkelen en binnen een enkele secondes staat er een peloton aan verpleegkundige om mij heen. Ene vloog naar de monitor de andere begint direct tegen mij te praten en de derde begint direct de wonden te bekijken.Uiteindelijk kon ik wat lucht vinden en het uitbrengen dat ik een helse pijn had, direct kwam een van de verpleegkundige met een spuit aan en legde uit dat ze morfine in ging spuiten via het infuus en dat ik er erg slaperig van kon worden maar dat de pijn snel weg zou trekken.
Voor ik iets kon zeggen viel ik weer weg. na een tijdje werd ik weer wakker deze keer gelukkig een stuk rustiger ik keek op de monitor en zag dat het al bijna 7 uur savonds was en schrok hier best van ik was 3,5/4 uur kwijt van de "film". er liep een verpleegkundige langs die zag dat ik wakker was en kwam direct naar mij toe ze vroeg hoe het nu met de pijn ging, de pijn was er wel maar absoluut niet zo heftig als eerst maar moest me niet bewegen.ze merkt op dat ik last van de keel hard en bracht snel wat water en hielp mij wat slokjes te nemen voor ik het wist stond ook de gyneacoloog aan mijn bed.Half slaperig probeerde ik het verhaal te volgen.De bloeding hebben ze gestopt en mijn buikholte schoongemaakt ze hadden maar liefs 1200cc bloed uit mijn buik moeten halen. Maar helaas konden ze de eileider niet meer redden maar de andere zag er nog heel mooi uit en zou de functie volledig op zich kunnen nemen.
tegen 8 uur savonds mocht ik eindelijk naar de afdeling ondanks dat mijn pijn nog niet stabiel was en ik af en toe nog weg viel.De gangen leken wel oneindig ik wou zo graag mijn vriend weer zien.Maar toe we de lift uit kwamen kreeg ik het beste onthaal wat je op z'n moment kon hebben daar net voor de klapdeuren stonden mijn vriend en mijn moeder ow wat was dat fijn eindelijk bekende gezichten. ik wou en kon ze niet loslaten toen ze mij een knuffel gaven eindelijke kon ik alle zorgen en pijn opzij zetten.In de volgende blog zal ik mijn verhaal voortzetten hoe ik door een helse nacht kwam en hoe mijn herstel verder ging