De rollercoaster van zwanger naar niet zwanger(deel 2)

In mijn vorige blog eindige ik met de melding dat er niets was en dat het licht uit ging.Veel wat hier na gebeurde hebben mensen om mij heen mij moeten vertellen maanden later heb ik nog altijd zwarte gaten in de komende uren die ik jullie ga vertellen.

Het laatste wat ik mij kan herinneren is het moment dat ik mijn bril op tafel legde voor dat ik een scherpe pijn voelde in mijn schouder ik werd in elkaar schud en er werd tegen mij geschreeuwd.Ik wil reageren maar ik weet niet hoe of wat het is maar het is net of ik mijn lichaam niet op mijn commando's reageert en weer gaat het lampje uit.

Na een tijdje voel ik weer een scherpe pijn in mijn schouder maar deze keer is de stem dichterbij het lukt mij eindelijk om te reageren zo waar met alleen maar geluid.

De stem (de BHV-er van het bedrijf) knijpt nogmaals in mijn schouder en roept dat ik wakker moet worden maar ik kan niet ik ben te moe mijn lichaam voelt te zwaar en doet pijn.

Op de achtergrond hoor ik iemand praten (de HR-manager belde met de dokter en later met de alarmcentrale) ik hoorde de stem(De BHV-er) zeggen dat hij een koude en natte doek wilde en dat ik langzaam bij kwam(achteraf info bleek ik zeker een 15+ min weg te zijn geweest).

Toen ik eindelijk bij kwam en aanspreekbaar was wou ik gewoon naar huis ik wou geen dokter. Helaas had ik op dat moment weinig te beslissen,Onder tussen werd wel mijn vriend gebeld op instructie van mij want misschien kreeg ik het voor elkaar dat hij mij ophaalde en dat die dokter weg bleef. Maar helaas liep dit uit dat mijn vriend in totale paniek zijn werk heeft laten liggen en hals over kop naar mij toe kwam.Onder tussen bleef ik elke keer weg vallen en werd ik elke keer weer door die gemene kneep in mijn schouder terug op aarde gehaald. Binnen no time stond het klein kantoortje vol met mensen de BHV-er de HR-manager en twee ambulance broeder.

Ik werd aangesloten aan allerlei toeters en bellen. Mijn bloeddruk, hartslag, zuurstof en suiker werden in no time gecontroleerd en binnen enkele minuutjes was het duidelijk ik moest direct met hoge spoed naar het ziekenhuis.

Hoe ik precies in de ambulance ben gekomen weet ik niet meer wat ik wel weet is dat op het moment dat ze mij uit de stoel wouden tillen dat ik net zo hard weer in elkaar zakte en een helse pijn in mijn buik te voelen was.

Eenmaal in de ambulance werd er direct een infuus aangelegd en werden alle gegevens gecontroleerd.maar bah wat was die ambulance rit een hel elk drempeltje en kuiltje voelde ik en de zwaai lichten en sirenes hielpen nou ook niet echt mee met mijn gemoedsrust.Onder het rijden nam de broeder die bij mij zat contact met het MST Enschede waar ik precies heen moest binnen enkele seconde kreeg de broeder de reactie observatorium in verband met verdenking van een EUG.En het enigste wat ik kon denken was wat is EUG? is alles wel goed met het kindje? en waar is mijn vriend weet hij wel dat ik naar het ziekenhuis ga?De rit naar het ziekenhuis leek oneindig lang en hoe langer ik er in lag hoe meer vragen ik kreeg. Eindelijk waren we in het ziekenhuis ik werd door de gangen heen geracet als of het een race baan was en ik de Formule 1 auto.Eenmaal op de kamer aangekomen stonden er wel 10 mensen om mij heen er werd wat heen en weer gecommuniceerd met de ambulance broeders en vertrokken uiteindelijk na mij sterkte te hebben gewenst.Toen de broeders weg waren werd als eerste een echo gedaan maar er werd niets gezegd alleen maar moeilijk gekeken en naar een paar seconde die wel minuten leek werd er geroepen haal de gynaecoloog erbij voor bevestiging van EUG en boek direct de OK.Wait what??? ging er in mijn hoofd om had de neiging om te zeggen hallo ik ben hier wat is er aan de hand.Maar op dat moment kwam mijn vriend binnen eindelijk een bekend gezicht en voor het eerst kon ik mijn angst en paniek niet meer binnen houden.Vlak achter hem aan kwam de gynaecoloog binnen en er werd direct weer een echo gehad dit keer kon ik eindelijk mee kijken op het scherm.Maar ik zag niets helemaal niets alles was pik en pik zwart en toen kwam het binnen dit was niet goed al snel kwam het hoge woord er uit van de gynaecoloog.De woorden die er toen uitgesproken werden donderen nog op de dag van vandaag door mijn hoofd. Je hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en door de groei van de embryo is je eileider geknapt op dit moment heb je een inwendige bloeding we moeten je opereren om de bloeding te stoppen en we zullen er alles aan doen om je eileider te redden maar we kunnen je niets beloven.Het voelde als of mijn hart werd vermorzeld, kapot gestampt, gebroken als of de grond onder mijn benen werd weg gehaald. Er was geen redden aan... mijn kindje was er niet meer en ik moest geopereerd worden zo dat ze mijn leven konden redden.Nog voor ik iets kon zeggen riep de gynaecoloog dat ze zich ging klaar maken voor de operatie en dat haar collega's mij gingen voorbereiden op de operatie en dat ze mij over een 5 min op de OK zag. Direct kwam er 2 man sterk die mij geholpen hebben om mijn kleren uit te doen en een OK jasje aan te doen. En ik werd direct naar de OK gebracht ik kon nog net mijn vriend een kus kregen en weg was ik onderweg werd er snel meerdere buisje bloed afgenomen.Eenmaal op de OK ging het snel omdat er enorme spoed was werd er blijkbaar gekozen voor de crash methode dus niet rustig de narcose in maar werd alle minuut onder zeil gebracht.En toen werd er begonnen aan de uiteindelijk anderhalf uur durende operatie. Hier over zal ik vertellen in mijn volgende blog.