De MMM (medische malle molen) (blog 2)

Na de uitslag van de zaadcellen is mijn vriend een beetje van slag. Ook niet gek natuurlijk, zijn zaad is niet goed. Hij voelt zich op dit moment geen "echte" man. Een paar dagen later worden we weer verwacht bij de gyn.. Ik had me helemaal voorbereid op de IUI, maar hij wilde toch nog verschillende onderzoeken doen. Hij wil beginnen met een HSG onderzoek. Met een HSG kunnen ze zien dmv contrastvloeistof of je eierstokken verstopt zitten. De gyn. gaf aan dat dit geen prettig onderzoek is. Natuurlijk wilde ik hier alles van weten en dook het internet op. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik heb geen een verhaal gelezen dat iemand het meegevallen is. Iedereen zegt hetzelfde, geen prettig onderzoek.

Ik probeer het naast me neer te leggen, maar elk vrij uurtje lig ik te piekeren. Als het dan eindelijk de dag van de HSG is ben ik op van de zenuwen. We zitten in de wachtkamer en het lijkt eeuwen te duren voor we naar binnen mogen. Als we dan eindelijk geroepen worden schrik ik. Nu gaat het gebeuren. Ik mag binnen op een bed gaan liggen. Mijn vriend mag bij me blijven, allen tijdens de foto moet hij in een hokje gaan staan. Er wordt een soort ballonnetje bij mij ingebracht.  Dit valt reuze mee, en denk oooh is dit het. Als alles goed zit rijden ze een gigantisch röntgenapparaat boven mij. Het apparaat gaat nu helemaal naar onderen, waardoor ik me niet meer kan bewegen. Iedereen moet nu in het hokje plaatnemen. Daar lig ik dan helemaal alleen. De arts zegt dat ze nu de contrastvloeistof inbrengen, en opeens voel ik een verschrikkelijke pijn. Ik wil naar boven kruipen, maar ik kan me niet bewegen. Het doet zo'n pijn dat ik begin te schreeuwen STOP STOP.  Even stil liggen roepen ze, we gaan nu de foto maken. Eindelijk na 3 helse minuten stopt het pijnlijke gevoel. Iedereen mag het hokje uit en mijn vriend komt gelijk naar mij toe, hij pakt mijn hand vast en veegt mijn tranen weg. Wat ben ik blij dat het voorbij is. Opeens hoor ik de arts zeggen; zo mevrouw dat was de linkerkant, dan gaan we nu de rechterkant doen. NEE, ik wil niet meer. Helaas was de rechterkant net zo pijnlijk ????. De eerste paar dagen zijn mijn eierstokken erg pijnlijk, maar ik heb geen verstopte eierstokken......

Tijd voor het volgende onderzoek. DE SAMENLEVINGTEST! Bij dit onderzoek kijken ze of er 12 uur na gemeenschap levende zaadcellen in mijn eierstokken zitten. We hebben om 10 uur smorgens het onderzoek. Dat wil zeggen dat we om 10 uur savonds gemeenschap moeten hebben. Sex op comando dus... maar dit zijn we wel gewend inmiddels. Om 10 uur smorgens zitten we in de wachtkamer en voel me opgelaten. Iedereen hier weet dat wij gisteravond om 10 uur sex hebben gehad.????  We mogen naar binnen en ik mag meteen plaatsnemen in die geweldige stoel. De gynaecoloog haalt middels een soort pipet met een lang buisje zaad uit mijn eierstokken. Dit bekijkt hij meteen onder de microscoop. Tja, zegt hij; ik zie levende zaadcellen en mijn vriend bloeit meteen op, maar de Gynaecoloog maakt hier meteen een eind aan. Helaas zijn het veel te weinig levende zaadcellen. BOEM!! Dat komt hard aan. De gynaecoloog besluit om meteen te beginnen met IUI.

De eerste behandeling doen we zonder hormonen. Nu is het wachten tot mijn menstruatie begint, meteen op de eerste dag bel ik het ziekenhuis. Over 8 dagen worden we verwacht in het ziekenhuis.  De 8ste dag na de eerstemenstruatie dag melden we ons in het ziekenhuis. Vandaag gaan ze kijken of ik een follikel hen en hoe groot deze al is (een folikkel is een blaasje waar de eicel in groeit, als de follikel een doorsnede van 2,5 cm heeft staat hij op springen). En er groeit een follikel, op dit moment is hij al 1,1 cm in doorsnee. We worden om de twee dagen in het ziekenhuis verwacht. Dit doen we totdat mijn follikel 2 cm is. Nu is het spannend, mijn follikel is groot genoeg. En mag ik savonds terug komen om de pregnyl te laten zetten. Pregnyl is een spuitje met het hcg hormoon (wat uit urine van zwangere vrouwen komt, jullie hebben vast wel eens van moeders voor moeders gehoord). De tijdstip is erg precies. De pregnyl zorgt ervoor dat de follikel sneller rijpt, en 36 tot 40 uur na de prik vind de eisprong plaats. Het zaad van mijn vriend moet dus voor de eisprong zijn ingebracht. Om 10 uur savonds laat ik de pregnyl zetten op de verlosafdeling. 36 uur later worden we weer verwacht bij de gynecoloog. Voor we thuis weg gaan heeft mijn vriend zijn huiswerk gedaan en met een potje sperma in de broekzak gaan we op weg naar het ziekenhuis. We leveren het magische potje in bij het lab en melden ons bij de gynecoloog. Als eerste gaat hij kijken of mijn follikel er nog zit, en yes hij zit er én hij is 2,5 cm in doorsnee. Wat willen we nog meer. Nu is het wachten op het lab. Zij hebben het sperma gewassen, zodat de beste spermacellen overblijven. Als het lab is geweest brengt de gynaecoloog het sperma middels een pipet bij mij in. Ik mag 15 min. Blijven liggen en daarna mag ik alles weer doen. En nu begint het lange wachten. Als ik 15 dagen na inseminatie nog niet menstrueer mag ik een zwangerschaptest doen. Helaas begint op dag 13 mijn menstruatie ????.  Zeer teleurgesteld bel ik de gynaecoloog om het slechte nieuws te melden. Hij had het wel verwacht. We gaan meteen beginnen aan de tweede poging, deze keer met hormonen. 

De volgende dag mag ik mij melden bij de assisten van de Gynaecoloog voor een spoedcursus prikken. We oefenen met een placebo. Het prikken gaat me goed af. Met een recept voor Menopur op zak, gaan we weer naar huis. Na 2 dagen mag ik beginnen met prikken. Elke dag zet ik een spuitje in mijn buik. Dit alles valt reuze mee.  4 dagen later worden we weer bij de gynecoloog verwacht. Er groeien 4 follikels, yes!! Ook nu gaan we weer om de twee dagen langs tot mijn 4 follikels 2 cm zijn. Deze keer zet ik ook de pregnyl zelf en 36 uur later vind de inseminatie plaats. Ik heb er een erg goed gevoel over, we hebben ten slotte 4 follikels. 4 x kans dus. Na de inseminatie begint het lange wachten weer.

Helaas begint ook nu op dag 13 mijn menstruatie. Diep diep teleurgesteld ben ik. Ik bel de gyn op om het slechte nieuws weer te vertellen. Hij zegt dat het beter is om de behandelingen te staken. We gaan weer een stapje verder, maar dat kan niet in ons ziekenhuis. We krijgen een lijstje met ziekenhuizen die een IVF afdeling hebben. Uiteindelijk kiezen we voor Maastricht.

In mijn volgende blog vertel ik hier meer over.

X Diana