8 jaar geleden
De miskraam dat geen kindje was
Daar waar ik dacht bijna 11 weken te zijn en bijna over de kritieke weken heen te zijn.
Wat een ellende.. wat een puinhoop, de vertrekhal in Brussel was er niks bij.
Ik bloed al vanaf het begin van de zwangerschap en dit werd weg gecijfert aangezien mn darmen goed van slag waren. Ik snap het niet. Ik kan niet bevatten wat er gister is gebeurt. Ik ben kapot, ik ben gebroken en eigenlijk wens ik mezelf gewoon dood. Wat een emoties.. Mijn kleine kindje, wat geen kindje is geworden lag plots in de wc. Hij had nog geen doorsnee van anderhalve centimeter.
Gister middag begon de ellende, na een intensieve wandeling voelde ik het broeien beneden, ik stond op het schoolplein en krampte ineen van iets wat leek dat even aan mn eierstokken trok. En weg was het. Inmiddels thuis met mn gastkindjes gekomen ben ik naar de wc gegaan. Ik belde mijn vriend op de wc en stortte compleet in, samen mijn broek uitgedaan en samen gaan plassen. Wat zal ik hem hebben aangedaan... Hij kon niks doen aan de telefoon maar ik was te laf om het alleen te doen. Helderrood bloed liep daar.. heb ik te hard gelopen?! De verloskundige gebelt en die maakte tijd voor mij dus ze kon mij om 6uur ontvangen. Mijn vriend haalde mij op uit mijn werk.
Dat laatste uur op mn werk, ik heb alles krampachtig staan doen. Ik probeerde de peuter kusjes te geven op zijn bulten van het stoeien en ik probeerde de baby haar potje te geven maar ik kon mij niet bedwingen. "Michelle waarom ben je verdrietig". Arm kind dat hij al mijn emoties zag ookal wist hij helemaal niet wat er aan de hand was. "Michelle voelt zich niet zo lekker dus mama komt eerder naar huis zodat ik weg kan". Daarmee alles ook afgedaan.
We stapten in de auto, ik kon alleen niet zitten.. Uit angst op mn babytje te gaan zitten.. en is het zover dan ben je toch al te laat. Maar ik kon ook niet recht zitten het was net of ik weer 13 was en voor het eerst menstrueerde. Mijn rug leek te worden gebroken en er zat iemand met messen en naalden en ijzeren handen te trekken aan mn eierstokken en baarmoeder. Eenmaal bij de echopraktijk mijn broek niet meer uit gedaan, ik kon het echt niet. De echo bevestigde alles wat er afgelopen 2 uur had afgespeeld. "Ja meis, het is mis". Onze wereld stortte daar in. Ik viel bij mn vriend op z'n buik en van het huilen en stress moest ik zelfs braken. De tranen stoomden over mijn wangen en daar is nu nog niks in veranderd. Mijn voorgevoel van 3 weken klopte gewoon! En iedereen zei maar het komt wel goed en heb vertrouwen. Ik heb mijn lichaam bedrogen! Mijn borsten namen af en mijn vermoeidheid was weg, de agressie was weg en zelfs mijn gewicht was weer aan het kelderen. Ik wist het verdomme.
De baby die we hadden moeten zien zou 5 cm zijn en hij was maar 1.1cm. Het is dus vlak na mijn echo misgegaan. Terwijl mijn baarmoeder wel 11 weken zwanger was, ik snap nier Hoe dat kan. Zal ik zo hard geprobeert hebben de baby vast te houden dat hij gewoon 3 weken dood in mijn baarmoeder lag? Zonder extreme krampen, tot op gister. We hadden wel besloten het af te wachten, ik wil dat de natuur zijn werk doet. Daar was niets teveel over gezegd want een uur lager ging ik plassen bij mn schoonouders en ik voelde hem zo uit mij glippen. HIJ ONTGLIPTE MIJ! Het was een hij. Ik weet het zeker. En we hadden ook al wat namen voor hem. Mijn vriend was bij mij op de wc, de pijn kon ik niet onderdrukken dus het hele huis kon mee genieten van onze "bevalling". Het was niks. Het was geen kindje. Het was gewoon een bloedprop. Maar wij dachten 11 weken zwanger te zijn hoor!
Ik ben ons kindje verloren en ik weet niet wat ik moet. Ik ben leeg, mijn lichamelijke pijn is verdwenen en ik heb vannacht na weken ook fatsoenlijk geslapen. Tot ik wakker werd. De tranen rolden over mijn wangen, de kraan wil niet dicht. En soms barst ik als een klein kind schreeuwend in huilen uit. Mijn hart lijkt te stoppen. Mijn vriend heeft pijn. Opa's en oma's ze hebben allemaal pijn.
Ik ben ons kindje verloren en hij was pas 7 weken en 3 dagen.
Anoniem
Ik heb je blogs gelezen en ook je Blog van je curettage. Hoe jij het omschrijft... Het lijkt mijn verhaal wel! Ik heb mijn miskraam ook zo ervaren! De pijn, de weeën... pfff het kwam allemaal weer even boven! Maar vooral, wat ik nooit meer zal vergeten; de pijn van binnen... Ik ben mijn kindje verloren... Van extreem geluk naar extreem verdriet in 1 klap! Toen ik wakker werd van de narcose, stond de (geweldig lieve!) Gynaecoloog naast me en vroeg hoe ik me voelde? Hoe ik me voelde? LEEG! Leeg, leeg en nog eens leeg! Daar kwamen de tranen. 'Het komt goed'. Ja tuurlijk, het zal wel, het hoeft voor mij allemaal niet meer! Alles ging door me heen, net als Hoe hij het beschrijft. De dagen erna absolute rust genomen en thuis in bed gebleven. Ik had ook enorme napijn maar die lichamelijke pijn was niets vergeleken bij de pijn van binnen. Ik heb gehuild, gehuild en gepraat. Een vriendin kwam langs met een mand vol verzoringsspullen voor mijzelf. Lekkere shampoo, maskertje etc. En vanaf toen ben ik maar lekker gaan douchen enzo. En ging het steeds een beetje beter. Maar mij hele lichaam was van slag. Er volgde geen normale menstruatie en pas na 7 maanden had ik weer een normale cyclus! Kan je nagaan wat een aanslag op je lichaam hè! Precies een jaar na mijn miskraam (op mijn verjaardag!) Een test gedaan en ja hoor; zwanger! Blij, maar ook vooral angst.... Die pijn wil je nooit meer meemaken! Na een zware zwangerschap is mijn zoon geboren in 2011. Want ja, mijn miskraam was al in 2010, maar voelt nog net als gisteren soms als ik eraan denk! Nooit meer, dacht ik. Die angst of alles goed gaat en dan die zware zwangerschap met continue weeën vanaf de 26e week. (En continue de angst of mij lichaam het niet expres afstoot na de miskraam nog in mijn geheugen). Maar dan toch, toen mijn zoontje 2,5 was die twijfel.... Toch wel erg leuk één broertje of zusje... Tijd om te twijfelen was er niet meer, ik voelde me zo misselijk en zo'n herkenbaar gevoel.... Na een test, ja hoor! Zwanger! Deze keer voelde het anders. ... Ik voelde me super sterk! Dit gaat goedkomen! En na een heerlijke, zorgeloze zwangerschap kwam mijn 2e zoontje ter wereld vorig jaar. Nu denk je misschien, ja leuk voor jou allemaal, maar ik zit hier met mijn verdriet! Maar ik hoop dat je door mijn verhaal weer hoop krijgt... En de wil om ervoor te gaan en vooral; hou toch dat vertrouwen in je lijf en in jezelf! Want eens was ik ook dat meisje die ingestort was. Heel veel sterkte en liefde toegewenst!
Anoniem
Ik weet hoe je je voelt. Het het helaas ook mee moeten maken. Toen nooit een plekje gegeven en er niet over gepraat. Toen mijn vriendin en zus een kindje kregen 3 dagem na elkaar storte ik in.. ik zou dan 8 maanden zwanger geweest zijn. Toen werd ik gevloerd voor 9 weken lang. Ik kon niks meer en kreeg een flinke maagzweer. De stresz en pijn kwam eruit. Het is goed als je erover blijft praten. De pijn word minder maar vergeten doe je het nooit ???? maak een ballon die je Oplaat voor je kindje. En zo zijn er nog meer dingen die erbij kunnen helpen. Veel sterkte toegewenst. En een warme knuffel
Lindsy83
bijna niet, het had ons bijna onze relatie gekost zelfs. Toen we een dieptepunt bereikt hadden, waarbij ik mijzelf totaal geissoleerd had kwamen we gelukkig tot het besef dat we echt niet zonder elkaar konden. We hebben elkaar beloofd voor elkaar te gaan en dat we alsnog voor een gezin zouden gaan. Daarna leken we een periode even een stel verliefde pubers, omdat we elkaar weer gevonden hadden. Uit die liefde is uiteindelijk ook ons zoontje geboren in januari 2015. Ik wou dat ik in het begin er meer over gepraat had in plaats van een muur om me heen te bouwen. Door die muur heb ik het mijzelf alleen maar moelijker gemaakt. Toen ik er wel met mijn vriend over kon praten werd het al iets beter. Het doet soms nog wel eens pijn, maar inmiddels is het wel een stuk verzacht. Praten en je gevoel uiten is vaak het beste wat je kan doen. Je blijft het altijd met je mee dragen, maar zo weet je het uiteindelijk wel beter een plekje te geven. Als je een keer behoefte hebt om met een 'lotgenoot' te praten mag je me altijd een pb doen! Heel veel succes en sterkte!
pluisje2410
Mijn vriend wilde doortrekken maar ik vroeg hem 2 tellen te wachten zodat ik zelf ook kon kijken wat ik eigenlijk was verloren. Je kon er niks van maken en dan is die knop snel ingedrukt. Ik kan nog niet bevatten dat het vruchtje met 7 weken er al mee stopte, ik hoopte gewoon een kindje te zien van 5 cm. De pijn aan mn hart is met geen pen te beschrijven. Hoe ben jij eroverheen gekomen? En hoe ben je hier met je vriend uitgekomen?